Chronisch vliegen

Waarom zie ik geen blogs meer van je, vraag ik vriend P.

O ik heb alles gezegd wat ik wilde zeggen en ben er eigenlijk klaar mee.

O wat jammer, vond je berichten altijd erg leuk om te lezen.

Ja maar ik ben weer aan het werk en heb dit hoofdstuk voor mij afgesloten.

Ik vraag mij af in hoeverre dat mogelijk is het hoofdstuk chronische psychische aandoening afsluiten.

Dat kan niet, er staat een woordje in de weg chronisch.

Het gevoel dat dat woord geeft is als een never ending story, een cyclus, een repeterend verhaal.

Er komt geen eind staan, kan je het schrijven er over ooit afsluiten?

Ja dat wel, maar het beeld niet, als in het ziektebeeld.

Toch geef ik hem gelijk, en zie bij mijzelf ook dat ik alles wel verteld heb wat ik kwijt wilde over mijn omgang met de ziekte. Hij heeft het voordeel dat schrijven zijn beroep is en dus altijd zal kalken op een tegenwoordig virtueel papier.

Ik niet ik ben een ontwerper ik teken voor mijn beroep, schrijven is een bezigheid die ik doe om voor mijzelf rust te vinden, mijn gedachten te ordenen of mijn frustraties te begeleiden voordat het een onoverzichtelijke warboel wordt in mijn hoofd.

Vaak adviseer ik mensen die mij bellen via de lotgenoten lijn hun ervaring op papier te zetten omdat schrijven je help dingen in een duidelijk perspectief te zetten, ook het terug halen van minder leuke ervaringen zorgen ervoor dat je als ze eenmaal op papier staan een stukje verwerking met zich meebrengen, de concentratie die het vergt om te schrijven maakt dat je orde kan scheppen in de chaos die deze gebeurtenissen teweeg hebben gebracht.

Ik zeg doen.

Maar wat nou als je in rustig vaarwater bent, zoals ik nu, sinds een paar maanden ben ik mijn baan kwijt, heb drie en een half jaar gewerkt, maar helaas de recessie is onze deur niet voorbij gegaan we konden niet meer opboksen tegen de moordende concurrentie.

Einde verhaal, en eerlijk is eerlijk begin van de rust, het niet werken heeft helaas ook voordelen.

Normaal zijn september en oktober moeilijke maanden voor mij, het terugkomen van vakantie het weer terug komen in een werkritme en de beurs in Duitsland eind september het was geen feestje.

Ik slikte altijd medicijnen in deze periode.

En nu?

Nada, noppes, niks.

En dan dan komt de vraag op wat deed en doet werken voor mij.

Het geeft mij veel plezier, het geeft mij ook stress, het zorgt ervoor dat ik mij volledig voel, met als voor en nadeel dat ik kan vliegen maar ook kan dalen stemming technisch gezien dan.

Wil ik dat?

Ja eigenlijk wel want ik merk dat ik niet kan schrijven als er niks gebeurt in mijn leven in de zin dat ik een bevlogenheid nodig heb om mijzelf te zijn, dit leven noemt men gezond voor mensen als ik maar zelf kan ik niet zonder de hobbels die ik opwerp om mijn leven aangenaam te maken, al weet ik dat de consequentie van turbulentie een keerzijde kent.

Na maanden rust ben ik er eigenlijk wel weer klaar mee, het pst niet bij mij, het is tijd om weer wat te gaan doen, maar wat in deze tijd mijn branche ligt nog op zijn gat, en zeg nou eerlijk zitten ze dan te wachten op vrouw die ook nog eens trekken van een stoornis vertonen kan?

Ik weet niet zo goed wat ik ga doen, maar dat ik wat ga doen dat is zeker.

En dat schrijven?

Tja dat komt wel weer als de bevlogenheid weer vleugels krijgt, en het chronische repeterende verhaal wat ik bij mij draag weer zijn kop op steekt.