Opgenomen

Ik zie de voor aankondigingen, een nieuw programma Anita wordt opgenomen, het is hot de psychiatrie, bijna gelijktijdig start op een ander net een programma over zelf beschadiging.

Bijna trots laten de automutilerende medemensen hun littekens zien, ik kijk er naar maar walg eigenlijk van de sensatiezucht die er blijkbaar heerst onder programmamakers.

Ja we gaan aapjes laten zien!, het is hot om de gekte in beeld te brengen!

Kijkcijfers!

Meer dan 1,5 miljoen kijker per aflevering trekt het programma Anita wordt opgenomen. Beschadigd, het andere programma, ik heb geen idee hoeveel er kijken maar ik kan mij voorstellen dat de meesten net als ik afgehaakt zijn na twee afleveringen.

Eerlijk gezegd haak ik ook af bij Anita wordt opgenomen, helemaal als ik termen hoor als, ik voel me veilig hier, en ik kom met een regelmaat terug, want ja dat is nu eenmaal zo.

Bijna plichtmatig kijk ik toch elke week weer via uitzending gemist tegenwoordig, niet meer live want dan ga ik mij mengen in twitter discussies over dit programma met hulpverleners op de late avond en dat is niet gezond.

In de eerste afleveringen was er een verpleger aan het woord die een foto laat zien van de messen set van een gedetineerde, uh, sorry patiënt, die hij geconfisqueerde van de patiënt voordat deze een bloedbad kon aanrichten, want ja, het is een gevaarlijk volkje!

Kijk maar, zegt hij als hij de volgende foto op zijn mobiel laat zien, dit is mijn arm, kijk die blauwe plek eens!, ja dat heeft een patiënt mij aangedaan!

Ik kijk vol begrip naar de foto, en begrijp goed hoe hij er aan komt.

Ik ken de omstandigheid waarin deze vorm van letsel wordt toegebracht, al kan ik mij niet herinneren of ook ik een schuldige ben.

Ik weet slechts een ding, dat de mens van nature door adrenaline gestuurd kan reageren in bedreigende situaties.

En bedreigend is het als vier mannen je aanvallen.

Ik had dit stukje ook, ze komen met vier kunnen noemen, dat is namelijk een ding wat mij is bijgebleven, hoe verward ik ook ben geweest tellen kon ik altijd, ze komen met vier.

Ik weet niet wat ze leren op de psychiatrische verpleegkunde school, maar het lukt ze altijd, tenminste bij mij, om binnen no time je daar te krijgen waar je niet wilt zijn, in kleding die je niet wilt dragen en je te voorzien van medicijnen die je niet wilt nemen.

Ik weet nog dat ik mij elke keer overrompelt voelde, en misschien kwam dat ook omdat het niet alleen een geestelijke maar ook lichamelijke nog al pijnlijke aangelegenheid was.

De blauwe plekken die gaan weg maar de barst in mijn voortand die veroorzaakt werd door het ruw tegen de grond werken wat blijkbaar hoort bij deze specifieke manier van zorgverlening, die is ondanks het vakkundig polijsten van mijn tandarts nog voelbaar.

Ik kijk naar het tafereel van een Anita die een paar uur in de isoleer gaat zitten, ja dat is heftig zegt ze.

Mens je hebt geen idee.

Ik kijk als Anita een gesprek op de gesloten heeft over seks op de afdeling en een paar dames die duidelijk onder de antipsychotica zitten nog een lollig antwoordt proberen te geven, want ja ze komen op tv en dan moet je het tocht leuk maken!

Nee leuk is het niet, als je door een psychoot tegen de muur wordt gedrukt, die tegen je aan begint te rijen, die je met een knietje op de juiste plek van je af krijgt en het maar niet meldt bij de verpleging omdat je weet dat het een paar dagen isoleer wordt voor deze jongen en dat gun je deze dwalende geest niet,  of als je 's nachts op de gang een man met een erectie tegen komt op de gesloten, die naar je roept dat hij je hard wilt neuken, echt dat geeft een veilig gevoel.

Not.

Ik begrijp de mensen niet die telkens vinden dat ze daar horen, want ja ze zijn ziek dus dan moet je opgenomen worden, het is goed, ze helpen mij hier...

Helpen?

No fucking way, ja jullie helpen mensen, zei ik ooit eens tegen mevrouw de psychiater, van de wal in de sloot.

Je maakt mensen patiënten, door deze manier van hulpverlening wat meer op pappen en nathouden lijkt dan echt helpen.

Gelukkig begint er een nieuwe wind te waaien vanuit het zuiden des lands, Jim van Os is goed bezig, volgens mij is hij er achter dat pillen en opnames niet echt werken, en dat het praten over pillen niet alleen het werk is, nee het is het aanleren van technieken om met je gevoeligheid om te gaan, want gekheid is het beste te behandelen door er normaal over te doen.....