Te gekke werkgevers!

Ik vraag mij af wat wijsheid is.

Vertel je meteen dat je een aandoening hebt?

Of wacht je tot het tweede gesprek.
Of vertel je het niet....

Persoonlijk vind ik dat je het wel moet vertellen tijdens je sollicitatie, ik verplaats mij namelijk in gedachte wel eens in de schoenen van de werkgever.

Zou je je niet ontzettend genaaid voelen, als je pas achter de ziekte van je werknemer komt als hij als ziek is? En vervolgens maanden moet betalen voor iemand die zijn of haar gevoeligheid voor je verborgen heeft gehouden?

Ik denk dat als ik werkgever zou zijn geweest ik mij zo zou voelen, genaaid.

Dus vind ik het bijna mijn plicht dat voor het teken van het contract de potentiële werkgever op de hoogt moet zijn van mijn manco.

Ik noem ook niet alleen de depressieve kant van mijn aandoening, omdat dat misschien minder ernstig overkomt, nee ik kan ook gewoon knal manisch worden, dan weten ze dat.

Ik zie het namelijk al voor mij, als ik stuitert door de showroom loop en zij denken, ja maar ze was toch alleen depressief?

Maar wanneer vertel je het?

Bij het vorige gesprek heb ik de meneer van het werving en selectie bureau het laten vertellen aan de potentiële werkgever.

Het bedrijf wilde mij ondanks de diagnose toch spreken, ik vroeg mij wel af of ze dat uit netheid deden of echt uit interesse.

Het gesprek wat volgde was positie, er was alleen een probleem ze wilde dat ik fulltime kwam werken, en dat gaat mij nog niet lukken.

Ik bedankte hen voor het aanbod, en vroeg mij toch stiekem af of de vasthoudendheid van de fulltime functie een mooie manier van hun kant was om mij op een nette manier toch niet in dienst te nemen.

Ondertussen solliciteer ik braaf door, en vind een leuke functie niet heel ver van mijn woonplaats, sterker nog het is de stad waar ik een aantal jaar heb gewerkt voor ik uitviel.

Ze vragen een ervaren adviseur met een HBO denk niveau, en bieden een baan voor DRIE dagen!

Ik stuur mijn CV en een kort briefje met mijn motivatie.

Binnen no time heb ik een leuke mail wisseling met de eigenaresse, en zit ik twee dagen later in hun showroom.

Voorafgaande van het gesprek discussieer ik met meerdere vriendinnen, waaronder mijn beste, en mijn beste bipo vriendin over de vraag wanneer vertel je het.

De ene zegt meteen, de ander vindt dat ik het beter helemaal niet kan vertellen.

Ik kies de middenweg, niet meteen vertellen, omdat ik wil dat ze een normale indruk van mij krijgen, gewoon de Gaab zien en niet de gek.

Mocht er een tweede gesprek volgen dan vind ik dat ik het wel moet vertellen, nog voor dat het contract is opgesteld dus.

Het gesprek loopt voorspoedig, we kunnen het meteen goed met elkaar vinden en hebben de zelfde ideeën over verkoop en omgang met klanten, geen mes op de keel mentaliteit, niet eerst de prijs ophogen om vervolgens ongeloofwaardige kortingen te geven.

Gewoon mooie keukens ontwerpen voor netto scherpe prijzen.

Met een goed gevoel ga ik weg, dit is het! Geweldig leuk!

Het gevoel is wederzijds, die middag nog krijg ik een mail met een salaris voorstel waar ik tevreden mee ben, en de vraag wanneer we het tweede gesprek kunnen hebben.

Dat gesprek heb ik vanmorgen dus gehad, en ja ik ben eerlijk geweest, en nee zoals ik al eerder benoemde er is geen spraken van stigmatisering onder werkgevers, ze luisterde naar mijn verhaal over hoe ik mijn ziekte de afgelopen jaren onder controle heb gekregen, en daarmee heb kunnen werken.

Daarnaast heb ik hen vertelt dat het UWV een regeling heeft dat ze mensen zoals ik, met een arbeidshandicap, kunnen aannemen met de verzekering dat het UWV hen vergoed bij uitval door ziekte.

Een geweldige regeling die het voor de werkgever en de WIA ontvanger aantrekkelijk maakt om weer aan de slag te gaan.

Voor de werkgever is het feitelijk zo dat uitval hen geen geld kost, voor mij als WIA trekker, is het minder stress omdat ik weet dat mocht ik uitvallen de werkgever daar niet de dupe van wordt.

Ik ga met een tevreden gevoel naar huis, ze willen met mij in zee er is slecht een probleempje wat ik met mijn man moet bespreken, ze willen dat ik elke zaterdag kom werken, iets wat ik bij mijn laatste werkgevers altijd heb kunnen reduceren tot om het weekend werken omdat wij een boot hebben en mijn man op zaterdag vrij is.

Uiteindelijk is het bedrijf bereid om mij in de zomer maanden extra zaterdagen vrij te geven als het rustig is.

Hieruit maak ik op dat ze mij ondanks mijn gekte mij toch heel graag willen hebben.

Het voelt goed, tevreden start ik mijn computer op bij thuiskomst om mijn mail te checken, mijn oog valt op een mail van het bedrijf waar ik een maand geleden ben geweest, het bedrijf dat mij alleen op fulltime basis wilde hebben....

De eigenaar vraagt of ik nog beschikbaar ben, hij is mij niet vergeten zijn indruk van mij was bijzonder goed, en hij heeft een functie voor drie dagen voor mij gecreëerd!

Ik ben trots op de werkgevers die ik tot nu toe heb besproken, de mensen die mij zien als een goede werknemer die ze ondanks een ziekte toch gewoon in dienst willen nemen.

Ik zeg dit zijn echt te gekke werkgevers!