Wat ik wil.

Ruim twee jaar geleden stond ik al op het punt om het medicijn vrije leven vaarwel te zeggen.
Ik had toen ruim vier jaar onderhoud medicijnen vrij geleefd.De conclusie is dat het kan maar dat het een dagelijkse marathon is, iets wat je kan volhouden als je topsporter bent en dat je leven is. Twee dagen werken dat ging net aan , maar ik wil meer, ik wil gewoon weer volwaardig meedraaien in deze wereld en dat is niet haalbaar met deze gevoeligheid, niet zonder een kleine ondersteuning. Ik hikte twee jaar gelden tegen medicijnen aan, had bijna de stap genomen, maar vond een goed excuus, en dat was het feit dat mijn bedrijf failliet ging. Ik kon de rust nemen, rust die ik voor mijn gevoel echt nodig had na bijna vier jaar werken. Ik had de stille hoop dat deze rust mij genoeg kon opladen en de rust bracht die ik nodig had.

Niks is minder waar, eens gek altijd gek, kan je het ook noemen. Er zit iets niet goed in mijn brein, hoeveel rust je ook neemt, het gaat niet weg al heb je altijd de hoop dat het gewoon overgaan.

Op facebook heeft een vriendin mij toegevoegd aan een groepje mensen met mijn aandoening, ik moet eerlijk zeggen ik wordt er een beetje moe van, of eerder ik vind het een confrontatie met iets wat ik eigenlijk niet wil.

Eerlijk is eerlijk, jij wilt het niet dus het horen van andermans ellende maakt niet vrolijk. Die afhankelijkheid die men tentoon spreid, dat eindeloze vertrouwen in medicijnen, ingegeven door artsen, kom op jongens er bestaat geen pil om je leven te beteren. Het is slechts een ondersteuning de rest moet je zelf doen. Die rest die heb ik zelf gedaan, maar eerlijk is eerlijk, het leven met deze aandoening maakt het niet makkelijk, kom ik tot de conclusie.

Ik moet een modus gaan vinden, een balans waar ik mee kan leven, maar hoe, wat, wat kan ik doen om mijn leven nog steeds zo medicijn vrij mogelijk te maken.

Ik stuur een mail naar mevrouw de psychiater, met de vraag of ik intermitterend lithium kan slikken, net voor haar vakantie, beetje dom van mij, ik krijg een protocollair standaard antwoord, ja je kan met lithium starten, ik leg een lab formulier klaar ga prikken, start met 400mg en hoog het op naar 800mg dan ben ik weer terug van vakantie, en o ja ik doe er nog een boekje bij met informatie over lithium. Zucht, muts, hallo, dit is niet mijn vraag, ik heb toch duidelijk gezegd dat ik wil onderzoeken of het mogelijk is om met een lage dosis, lager dan de 0,6 die jullie hanteren, en waar ik op zit met 800mg lithium, wil kijken of het mogelijk is om net die toppen en dalen er af te halen met minder. Fuck die waarde die jullie zien als werkzaam. Ophogen als het nodig is, naar 0.8 tot 1.0 en dalen naar wat mij betreft naar de 0.1 als er geen episode is, ik zeg het snufje zout wat het eten net wat smakelijker maakt. Niet standaard denken, laat mij zelf kijken wat voor mij werkt, alsjeblieft.

Maar goed ze is met vakantie dus ik stuur dan maar een mail naar de grote baas op dit gebied, hij heeft zijn leerstoel hier en is gelieerd aan de instelling waar ik bij aangesloten ben. De volgende dag heb ik al antwoord hij wil best meedenken, maar in samenspraak met mijn behandelaar, oké prima.

Misschien krijg ik wel wat ik wil, al is zijn bewoording in zijn mail niet in die zin. Ook het antwoord van mevrouw de psychiater, dat ze stuurt na haar vakantie, wijst niet die kant op. Het irriteert mij, waarom mag ik niet onderzoeken of het individueel mogelijk kan zijn.

Ik heb nu de indruk dat ze mij met veel liefde in hun pillen stramien willen krijgen, het protocol wat zij hanteren, wat volgens hun bewezen effectief is. Prima voor sommigen ongetwijfeld maar niet voor mij, ik heb voor mijn gevoel een klein beetje nodig om net die gekheid weg te halen, meer niet.

Ik hoop dat ze mij de ruimte geven om dit te onderzoeken.

Dat is wat ik wil.

Das boot.

Mijn boot gaat voor alles, was mijn gedachte altijd, weer of geen weer ik moest naar haar.

Maar tijden veranderen, ze is mijn boot maar helaas zijn er vele facetten die aan mijn leven trekken, de wereld maakt dat zij niet meer mijn middelpunt mag staan.

Het voelt niet goed ik mis haar en het stukje polyester zal dit waarschijnlijk niet voelen al heeft zij voor mijn gevoel die gedachte wel.

Zeil mij, maak dat mijn romp weer door het water mag scheren, hijs mijn zeilen en ik zal er voor jullie zijn, een stukje ziel die jij in haar legt geeft ze terug, omdat het zo voelt.

Eens een zeiler altijd een zeiler, elke boot zal dat ondersteunen, al is het meer mijn gevoel, of heeft zij een ziel die niet zichtbaar is.....

Dikke ikke

Waar is de groep gebleven, het groepsgevoel, het wij gaan het samen doen systeem, het schouders eronder voor ons allemaal voor ons gezamenlijke belang.

Ik denk dat ik ergens in de naoorlogse periode geboren had moeten worden, en niet nu, nu het alleen maar om de grote dikke ikke gaat.

Ik heb altijd het geluk gehad dat ik in mijn werksfeer nooit met ellebogen types te maken heb gehad, ja die ene muts die mij altijd aanbood om de showroom keukens uit te werken en vervolgens de keukens op haar naam zetten omdat ze de mooie sier naar leveranciers wilde maken dat zij ze had ontworpen, lekker boeien.

Mijn man komt in zijn werk altijd deze types tegen, de klop je op je borst types, kijk mij nou, 70% van hun tijd zijn ze daar mee bezig 30% doen ze daadwerkelijk waar ze voor aangenomen zijn, en dat is geld in het laatje brengen.

In werk kende ik dit fenomeen niet erg, echter in clubverband wel, de dikke ikke regeert, of eerder de dikke ikke voor het kind regeert.

Na jaren met kromme tenen naar de technische prestaties van het team van mijn dochter gekeken te hebben besloot ik om dan maar old skool zelf het team van mijn dochter te trainen, die meisje te leren dribbelen, een goede slag te leren een lage backhand een simpele dummy en vooral TEMPO enz.enz.

Het resultaat twee promoties, en een paar meiden die hockey steeds leuker gaan vinden omdat ze de basis beter beheersen.

Daarnaast werd ik gevraagd om categorie begeleider te worden van de D/C jeugd lage elftallen voor het aankomende seizoen, ik loop alvast mee met de huidige categorie leider, en heb meteen van de situatie gebruik gemaakt om selecties te regelen voor de lage teams.

Dit was niet gebruikelijk, op advies van de trainer werd er een indeling gemaakt voorheen wat er in resulteerde dat ik vijf meisjes die ver onder het niveau presteerde van het overige team onder mijn hoede kreeg en een aantal meisjes die ik graag in mijn team had gehad een team lager werden geplaatst omdat een trainer het jaar daarvoor iets te enthousiast was over de prestaties van haar team.
Niet fijn voor de meisjes niet fijn voor mij als ik die kinderen nog dingen moet gaan uitleggen die de rest al beheerst.

Daarnaast is het helaas zo dat de lobby ouder ruim baan krijgt binnen de club, de mensen met een plaat voor hun kop als het gaat over de prestaties van hun kind de wegen weten te bewandelen om hun kind in een hoger team te krijgen, mensen die blijkbaar op de een of andere rare manier denken dat het een status verhoging is als je kind in de C3 speelt ipv de C5, wat als resultaat heeft dat de C3 en de C4 in de zelfde poule speelt, wat klopt hier niet....

Goed ik heb mij hard gemaakt voor het clubbelang, een eerste team moet het beste zijn het laagste team is een opleiding team voor meisjes die wat meer moeite hebben met het aanleren van het spelletje, en daartussen moet je een gezonde competitie hebben en die kinderen het gevoel geven dat als ze hun best doen, ze hoger kunnen hockeyen, niet zoals het nu is we hebben twee top teams en de rest is breed, zit je in de top vanaf de D jeugd ga je eigenlijk nooit naar beneden omdat alleen de top onderling selectie doet, zit je in breed dan maak je nagenoeg geen kans om ooit hoger te komen.

Door te selecteren in de lagere teams krijg je een beter aansluiting met de top omdat de lobby ouder buiten spel wordt gezet en de meisjes die potentie hebben in de nek van de topteams gaan hijgen wat in mijn ogen een gezonde onderlinge competitie gaat creëren.

Iedereen was voor, in de vergadering toen ik mijn betoog hield voor selecties.

Op twee na, hun dochters spelen in de top.....

Daarnaast wordt de mailbox van de huidige categorie begeleider overspoelt met mailtjes van de lobby ouders die over het algemeen ook vaak teambegeleider zijn, die vinden dat er ook naar hun geluisterd moet worden.

In mijn ogen geeft dit aan dat ik de dikke ikke van een club op een genuanceerde manier aan het uitschakelen ben, door een neutrale onafhankelijk systeem als een selectie in te voeren, de mensen die selecteren hebben geen eigen belangen en kijken slechts naar de individueel prestatie technisch en tactisch en hoe een kind in teamverband functioneert zodat je in combinatie met de bevinding van de trainer en de hockey school de beste spelers op de juiste plaats krijgt.

Een competitieve club creëren, die niet bestaat uit de ego's van ouders en uiteindelijk eens echt op niveau gaat spelen ik zeg, dat lijkt mij heerlijk en eerlijk.

De dood of de gladiolen

denk ik dan als ik na een rustpauze van pak hem beet een jaar, toch last krijg van een depressie die dieper is dan een dip, ik herken het zo begon het ooit, een gemende episode, een depressie met de kracht van een manie kan je het het beste omschrijven.

En dan dan kan je maar een ding doen en dat is aan de bel trekken die je het liefst begraaft.

De GGZ een afdeling van je leven die ik liever niet heb.

Lieve mensen overigens, maar zeg nou eerlijk, sta je te springen op hun stoep?

Ik niet, ik ben geen patiënt, ik wil geen patiënt, zijn omdat patience niet mijn ding is en daar staat dit woord voor.

Het is zo niet mijn ding, ik wervel ik heb geen rust ik ben niet gek gewoon anders, accepteer dat maar omgeving!

En accepteer dat maar gestoorde ik.

Het kan ik weet het maar makkelijk is het niet als je toch die put tegenkomt die je met veel toewijding jaren hebt weten vermijden, dat besef je dat de wereld niet altijd doet wat jij wil, nee het is niet de wereld, het is die kleine ik die altijd rekening moet houden met een paar hersens die net even wat anders willen.

En dat is best zuur, kan ik zeggen, ik sprak een paar weken geleden met mijn dochter af dat als zij de respectabele leeftijd heeft om alcoholisch versnaperingen te mogen nuttigen wij een salade, iets wat ze op deze leeftijd ook niet lekker vindt, met een goed glas wijn gaan nuttigen ergens in de stad waar zij en haar voorouders vandaan komen en ik een grote liefde voor heb als provinciaal.

De gedachte maakte mij blij en verdriet, omdat ik altijd de vraag heb of het haalbaar is.

Hoe lang leef ik nog, ga ik dit halen, is het mogelijk.

Mensen van mijn leeftijd denken daar neem ik aan niet over, maar eens de dood in de ogen gezien hebben maakt het leven betrekkelijk.

En dan die diagnose, de medicijnen en de zorg die niet echt opgevrolijkt, je moet van alles van hun, goed slapen goed leven en vooral veel pillen slikken om stabiel te blijven.

Die laatste heb ik naast mij neergelegd omdat ik niet geloof in onderhoud medicijnen, en het is inderdaad zo dat het mogelijk is om zonder te leven voor een lange tijd, maar niet altijd is mijn conclusie.

De salade zette wij aan het denken, nog 6 jaar heb ik minimaal te overbruggen voordat ik mijn afspraak met mijn dochter kan inwilligen, dat is net zo lang als ik nu zonder leef.

Kan ik dat?

Ik zou het graag willen maar merk dat nog 6 jaar de marathon lopen een uitzicht is wat zeer zwaar gaat worden.

Wil ik dat?

Ja best wel, maar dan kom ik terug op mijn vorige vraag kan ik dat?

Ik weet het niet, nu niet, ik ben niet moe maar ik dat is eerder een veeg voorteken van iets wat ik ook niet wil, een ontregeling, die ik niet in de hand kan houden op dit moment.

Wees dan wijs, zegt mijn omgeving en een gezond stukje ik, neem je maatregelen.

Het voelt soms als de dood of een verlengde weg met de meest lelijke bloem die bestaat, de gladiool....