De dood of de gladiolen

denk ik dan als ik na een rustpauze van pak hem beet een jaar, toch last krijg van een depressie die dieper is dan een dip, ik herken het zo begon het ooit, een gemende episode, een depressie met de kracht van een manie kan je het het beste omschrijven.

En dan dan kan je maar een ding doen en dat is aan de bel trekken die je het liefst begraaft.

De GGZ een afdeling van je leven die ik liever niet heb.

Lieve mensen overigens, maar zeg nou eerlijk, sta je te springen op hun stoep?

Ik niet, ik ben geen patiënt, ik wil geen patiënt, zijn omdat patience niet mijn ding is en daar staat dit woord voor.

Het is zo niet mijn ding, ik wervel ik heb geen rust ik ben niet gek gewoon anders, accepteer dat maar omgeving!

En accepteer dat maar gestoorde ik.

Het kan ik weet het maar makkelijk is het niet als je toch die put tegenkomt die je met veel toewijding jaren hebt weten vermijden, dat besef je dat de wereld niet altijd doet wat jij wil, nee het is niet de wereld, het is die kleine ik die altijd rekening moet houden met een paar hersens die net even wat anders willen.

En dat is best zuur, kan ik zeggen, ik sprak een paar weken geleden met mijn dochter af dat als zij de respectabele leeftijd heeft om alcoholisch versnaperingen te mogen nuttigen wij een salade, iets wat ze op deze leeftijd ook niet lekker vindt, met een goed glas wijn gaan nuttigen ergens in de stad waar zij en haar voorouders vandaan komen en ik een grote liefde voor heb als provinciaal.

De gedachte maakte mij blij en verdriet, omdat ik altijd de vraag heb of het haalbaar is.

Hoe lang leef ik nog, ga ik dit halen, is het mogelijk.

Mensen van mijn leeftijd denken daar neem ik aan niet over, maar eens de dood in de ogen gezien hebben maakt het leven betrekkelijk.

En dan die diagnose, de medicijnen en de zorg die niet echt opgevrolijkt, je moet van alles van hun, goed slapen goed leven en vooral veel pillen slikken om stabiel te blijven.

Die laatste heb ik naast mij neergelegd omdat ik niet geloof in onderhoud medicijnen, en het is inderdaad zo dat het mogelijk is om zonder te leven voor een lange tijd, maar niet altijd is mijn conclusie.

De salade zette wij aan het denken, nog 6 jaar heb ik minimaal te overbruggen voordat ik mijn afspraak met mijn dochter kan inwilligen, dat is net zo lang als ik nu zonder leef.

Kan ik dat?

Ik zou het graag willen maar merk dat nog 6 jaar de marathon lopen een uitzicht is wat zeer zwaar gaat worden.

Wil ik dat?

Ja best wel, maar dan kom ik terug op mijn vorige vraag kan ik dat?

Ik weet het niet, nu niet, ik ben niet moe maar ik dat is eerder een veeg voorteken van iets wat ik ook niet wil, een ontregeling, die ik niet in de hand kan houden op dit moment.

Wees dan wijs, zegt mijn omgeving en een gezond stukje ik, neem je maatregelen.

Het voelt soms als de dood of een verlengde weg met de meest lelijke bloem die bestaat, de gladiool....