Één twee drietje

Een twee drie, een twee drie, het ritme zit omgekeerd in mijn hoofd.

Drie, twee, eeeen!

Drie jaar zonder een dagelijkse berg medicijnen.

Twee jaar aan het werk.

Een jaar bloggen.

En het voelt allemaal goed.

Ik heb geen last van de donkere dagen, zeker de afgelopen drie jaar niet al mijn acties begon ik in deze periode, december en januari het zijn top maanden, saai en donker zijn ze toch?

Nee niet voor mij, al kunnen mij die feestdagen gestolen worden, het verplichte gezellig doen het te veel en te luxe eten.

Ik heb dit jaar op kerst avond mijn familie stamppot voorgeschoteld en daar waren ze heel blij mee. Heerlijk! geen liflafjes, vette kalkoen of absurd dure kreeft.

Nee gewoon stamppot boerenkool en spuitjes stamppot met heerlijke slagers rookworst waar de Hema en de Unox niet tegen op kunnen.

Even reclame maken; je moet de slagers rookworst van de Hoogvliet hebben!

Die smaakt nog echt naar rookworst.

Nee joh, zegt mijn broer de Hema rookworst is nog altijd de beste.

Proef maar.....

Jezus! Deze is veel lekkerder!

Dat vind Je zus ook :)

Drie, twee, een, ik kijk terug ik doe het elk jaar net zo cliché als de meeste mensen rond deze dagen terug kijkt op het voorgaande jaar.

Het minimum aan pillen werkt.

Het werken werkt.

Het bloggen, dat is geen werk maar het werkt.

Het is een medicijn zonder recept, een manier om mijn gedachten op orde te houden en de warboel die zich vaak meester maakt van mijn hersenen in banen te leiden.

95 stukjes verder een jaar later maak ik de balans op.

Bijna 8000 kijkers hebben mijn blog bezocht, ik ga er vanuit dat er niet meer dan een kwart serieus heeft gekeken, en al waren het maar tien mensen of minder het maakt mij niet uit ik schrijf voornamelijk voor mezelf zoals ik al zei.

Het is heerlijk om te schrijven al weet ik ook wel dat er geen schrijver aan mij verloren is gegaan, maar dat geld voor meer dingen die ik doe.

Ik speel weer hockey bijvoorbeeld, en nee er is geen groot hockeyer aan mij verloren gegaan.

Ik kook graag, en nee er is geen sterren kok aan mij verloren gegaan.

Ik teken graag, en nee er is geen kunstenaar aan mij verloren gegaan.

Ik ontwerp graag, oké eerlijk is eerlijk daar ben ik wel goed in, best wel goed als ik dan toch een veer in mijn eigen reet mag steken dan mag deze erin, figuurlijk dan.

Mijn werk maakt mij blij iets wat je goed doet wordt gewaardeerd, dat werd mij telefonisch weer eens duidelijk een paar dagen geleden;

Ik zei nog tegen je baas van de week, zei een klant van mij toen ik haar belde voor het maken van een afspraak voor het plaatsen van de achterwand ik hun keuken, dat ik zo ongelooflijk blij ben met onze keuken, gaat ze verder, je heb echt de meest fantastische keuken ontworpen die wij ooit hebben gehad alles klopt praktisch gezien en hij is zo mooi geworden!

Weer een tevreden klant, daar doe ik het voor, met oud en nieuw goten wij een fles zeer goede champagne in onze keel, een cadeau van een andere tevreden klant.

Niks zo leuk als mensen blij maken met een mooie werkbare werkruimte die in elk huis voorkomt maar vaak een ergernis is om aan te schaffen.

Wij heten niet voor niks keuken boeren.....

Als ik zo terug kijk op de afgelopen jaren dan lijkt mijn leven wel een één twee drietje, over het algemeen gaat het al jaren goed, en dan vergeet ik met liefde de moeilijke periodes, die ik helaas ook door deze jaren heen heb gehad ik denk terug aan afgelopen najaar, toen het weer eens mis dreigde te gaan, toen het contact met de GGZ weer intensiever werd dan mij lief is en ik manlief heb beloofd voorzorgsmaatregelen te nemen zodat hij enig houvast heeft mocht het nog eens echt mis gaan.

Maar dit zijn dingen die er bij horen in mijn geval en waar ik met liefde van weg zou lopen maar dat gaat nu eenmaal niet, dus kijk ik liever naar alles wat wel goed gaat en put daar mijn kracht uit.

Éen, twee, drie, en doorrrrrrrrrrrrrrr op naar het volgend blog.