laks

Zweverig vloog ik met kindje naar Zwitserland, mij kan niks gebeuren ik zit boven op de berg ook in ons vlakke landje.

Na zo veel jaren voorzorgsmaatregelen nemen wordt je laks, je bedenkt je op de laatste dag voor vertrek dat je nog en recept nodig heb omdat je anders de week niet door komt, en bent dan blij dat manlief thuis werkt en het nog even voor je kan halen met een brief van de apotheek zodat, mocht je gecontroleerd worden je kan aantonen dat je geen XTC vervoerd maar slechts antipsychotica.

Dat ik laks begin te worden daar kwam ik op de tweede dag van mijn bezoek achter.

Where the fuck heb ik die pillen gelaten?

Ik doorzoek mijn tas en koffers, ik had ze toch in mijn tas gedaan?

Shit, ik heb ze ergens verloren zeg ik tegen mijn beste vriendin als wij onze gangen van die dag nagaan.

Plan B moet van stapel worden gehaald..

Bel je psychiater en vraag haar of ze een receptje naar de plaatselijke apotheek stuurt, zegt mijn beste vriendin.

Ja daaaag, echt niet dan denkt die muts dat ik zo'n kneusje ben die niet eens de verantwoordelijk kan dragen om een paar pillen goed de grens over te krijgen.

Zie je wel het gaat niet goed met haar ze heeft mij zelfs in het buitenland nodig dat verhaal, de groeten.

Nee ik vraag wel of manlief een recept wat ik heb liggen even doorstuurt naar hier en dan haal ik het wel in combinatie met de reis brief die ik van de apotheek heb, wacht ik pak hem wel even erbij volgens mij moet dat voldoende zijn...

Ik ga naar mijn kamer en open het voor vakje van mijn trolley, daar waar ik alle belangrijke documenten heb opgeborgen, en blijkbaar daar ook niet zo zorgvuldig naar heb gekeken, want wat is dat kleine heuveltje tussen de paspoorten, brief van de apotheek en vluchtgegevens?

Jawel het doosje rust bij onrust, zo klein dat het ongezien is meeverhuisd naar een plek waar ik niet de moeite had genomen om te zoeken, daar had ik alleen de belangrijke papier opgeborgen....

Als het al langere tijd goed met je gaat en dan bedoel ik relatief goed want echt goed dat heb ik los gelaten, dan wordt je laks en vergeet je wat het belang van die mind regulerende schit voor je is.

Dat je niet meer die vriendelijke vrouw kan zijn zonder wat extra steun wat ik nodig heb om rustig onder aan de berg te zitten om naar kindje haar capriolen te kijken op de berg en niet de serveerster aanval om dat ze weer een cappuccino brengt terwijl ik om zwarte koffie vraag, niet het jongste zoontje van mijn beste vriendin te grazen wil nemen omdat hij weer eens zo veeleisend eigenwijs is en mijn vriendin dat normaal vindt maar ik het jochie toch echt aan zijn oren eens duidelijk zou willen maken dat de wereld niet om hem draait.

Nee het is soms beter om de nuance chemisch bij te sturen, de serveerster vriendelijk te verzoeken toch echt die zwarte koffie te halen en het zoontje genuanceerd op zijn nummer te zetten, met een grote chemische smile op je gezicht.

Dat maakt dat de vakantie een succes wordt, kindje de titel prinses haalt met skiën en ik zeker weet dat ik in staat ben haar volgend jaar nog meer ski plezier kan laten beleven op de berg bij mijn vriendin.

Ik heb me weer eens rot gelachen 's avonds als de kids in bed lagen en wij gezellig een glaasje wijn dronken, met het minimum aan noodzakelijke medicijnen kan ik nog steeds de lol van het leven zien als ik maar weet waar ik het voor doe, deze momenten dus die ik waarschijnlijk niet zo gezellig zou meemaken zonder medicijnen.

Ik ga nog wel een stukje typen over de eenzaamheid van de ziekte.

Toen ik boven op de berg zat en gezellig met een vrouw van mijn leeftijd sprak over het leven besefte ik dat het leven met een psychische aandoening niet een gemeengoed is maar iets wat je voornamelijk alleen doormaakt.

Het is een ruis in de rust die je normaliter zou hebben, de achtergrond komt altijd boven op momenten dat je het niet wil en normaal wilt zijn, het vergeten van medicijnen die je niet wil maar soms wel nodig hebt drukken je met de neus op de feiten, zal ik maar zeggen.

Laks het kan helaas niet, als je wilt leven met...............