Gluren bij de buren

Ik ben niet nieuwsgierig, slechts geïnteresseerd in mijn medemens en hun leefomgeving.

Ik kijk bij elk huis wat ik passeer even naar binnen als ik met hondje door de straten van onze nieuwbouw wijken loop, en nee het is niet één wijk we hebben hier zeven verschillende wijken. Allen in min of meerdere mate gebouwd in de populair bouwstijl die in meer of mindere maten iets weg heeft van de jaren dertig.

Tegenwoordig hebben de meeste huizen een minuscule voortuin, dit om zoveel mogelijk privacy te creëren aan de achterkant of terwijl de met hekken omringde postzegel die ook wel tuin wordt genoemd, want ja hè het is de randstad waar wij wonen!, en de vierkante meter prijs van dit stukje Nederland daar wordt je als modale burger niet blij van.

Oké als boven modale burger ook niet.

Een populair item bij de architecten van tegenwoordig, naast het ontwerpen van jaren dertig stijl huizen omdat de markt dit wil, is het positioneren van de keuken ruimte in het voorhuis.

De voorkamer is al lang niet meer, je weet wel de ruimte waar men vroeger alleen mocht zitten met bezoek, de kamer die de hele buurt mocht zien de tros van de bewoner, de ruimte waar slechts de genodigde en het liefs de medemens die een hogere stand vertegenwoordigde mocht zetelen, buiten de zondag dan.

Ik zal het eerlijk bekennen, ik ben blij met deze inmiddels gangbare manier van huizen ontwerpen ik als keuken muts, of zeg maar vakidioot.

Elke avond loop ik een ander rondje met hondje, pak ik een andere semi jaren dertig wijk en beoordeel de relatief nieuwe keukens die pronken in de 'voorkamers'.

In den beginnen, nou ja toen we hier net kwamen wonen liep ik met een andere reden vaak door onze nieuwbouw buurt, zonder hond.

Als je hoofd vol zit zoek je een uitweg om wat lucht te vinden om de drukte in je hoofd te ontladen, maar hoe?

Er was slechts één manier die enigszins lucht gaf in mijn overvolle brein.

Lopen, lopen, lopen en rust proberen te vinden, de hoop dat als je loopt dat dan je overvolle brein wat afleiding krijgt.

Ik bekeek de huizen in aanbouw de bewoners die in hun nieuwe huizen trokken en ook toen, en dat terwijl ik voor honderd procent was afgekeurd door het UWV, keek altijd naar de keuken, mijn werkterrein niet om in te staan, al doe ik dat ook met veel plezier, maar omdat ik deze ruimte van het huis vele jaren invulde met diverse ontwerpen voor mijn klanten.

Tijdens mijn avond wandelingen zag ik veel standaard wit hoogglans greep-lozen keukens met een zwart blad.

Zucht, willen we dat nog steeds?, dacht ik als ik er weer een zag, die verkochten wij jaren geleden al is dit tijdperk nog niet over?

Wat saai.

Daarnaast zag ik veel kook of spoel-eilanden die net niet in de ruimte passen en uitzicht hebben op een kale muur.

Wij moeten een eiland in de keuken!, dat is in!

Dat past niet.

Nou en we willen het!

Oké als u het echt wilt dan prak ik er wel een in heeft menig keuken verkoper gedacht die op commissie basis werk, dat is duidelijk.

Sommige keukens wil ik wel van dichtbij zien, zo zag ik laatst tijdens een rondje met hondje een mooie keuken waarvan ik zeker dacht te weten dat het een merk is dat ik verkocht voordat ik ziek werd.

Het toeval wil dat hondje blijkbaar mijn gedachte las en spontaan tijdens een rondje de openstaande voordeur van het huis binnen liep, de hond des huizes begroeten en zijn bak die in de keuken stond met veel genoegen leeg begon te eten.

De zoon des huizes was ik een paar keer tegen gekomen tijdens het uitlaten, hij begroet mij met een smile en roept zijn moeder.

Kijk mam! dit is het hondje waar ik laatst over vertelde.

Wat een schatje, zegt de vrouw des huizes teder als ze naar de keuken komt om de binnenloper te bekijken.

Ik sla het aangeboden kopje koffie af, babbel nog wel even gezellig met moeder en zoon en kijk ondertussen zijdelings naar de keuken.

Mooie keuken het lijkt op een Beaux-Arts, merk ik op.

Een wat? Vraagt de vrouw des huizes verbaasd.

Dat dacht ik al te zien het is een mooie replica, als het een echte was geweest dan had ze mij niet vragend beantwoord.

Ik leg haar uit dat ik dacht dat haar keuken van het merk was dat ik ooit verkocht heb, en dat het een bijzonder mooi ontwerp is van iemand die, het concept wat door een Amerikaanse ontwerper is bedacht, goed heeft vertaald naar zijn keuken merk.

De vrouw des huizes is blij verrast, ze vond de keuken gewoon mooi, heeft nooit geweten het een Beaux-Arts keuken ontwerp was.

Wat leuk om te weten zeg!, dank je wel voor je uitleg, zegt ze als ik afscheid neem.

Geweldig die hond van ons zo kom je nog eens ergens door haar onbezonnen en nog niet goed luister gedrag, ik loop nu elke avond legitiem door de wijken, heb geen overvol hoofd meer en heb in principe geen reden op laat in de avond nog op pad te gaan in mijn woonwijk, ik miste mijn avond wandelingen wel, de rust op straat het kijken naar de gewone mens, de mensen die voor de tv zitten of aanstalten maakt om naar bed te gaan, gewoon even binnen kijken als je die rust niet hebt maar een mooi voorbeeld ziet van hoe simpel het leven mag en kan zijn.

Hondje en ik....

Ik gluur zij buurt.