Verantwoordelijkheden

Soms lijkt mijn leven best normaal ik leef en werk ik voed mijn kindje op zo goed als ik denk dat het moet, ze luistert over het algemeen best aardig.

Maar soms, soms niet, dan vergeet ze bijvoorbeeld even te melden dat ze een lunch op school heeft omdat dit bij het programma van die dag hoort.

Ze verlaat het huis s' ochtends met haar sleutel, ze komt tegenwoordig thuis lunchen als ik werk om het hondje uit te laten ik vertrouw haar inmiddels met deze verantwoordelijkheid.

Maar in hoe verre kan je iemand vertrouwen?

In hoe verre schaad iemand je vertrouwen, bedenk ik mij als ze om half een nog niet thuis is.

Normaal ben ik aan het werk op deze dag maar heb mijn werkdag een dag opgeschoven omdat de baas dan een halve dag met zijn dochter kan doorbrengen, en dat gun ik hem.

Na zijn scheiding ziet hij zijn dochter niet zo veel meer als hij zou willen, dus elke mogelijkheid om wat extra uurtjes met haar door te brengen grijpt hij als hard werkende ondernemer aan.

Geen paniek, denk ik als er allerlei visioenen van gewelddadigheden tegen mijn dochter zich aan mij opdringen. Is ze überhaupt wel op school gekomen of heeft een of ander viezerik zich aan haar vergrepen en ligt haar half ontklede lichaampje nu ergens levenloos in het bos.

Ik pak de telefoon en bel school, en wat blijkt?, ja hoor ze is gewoon daar, geen amber alert voor mijn kindje gelukkig.

Wist u dan niet dat er een gezamenlijke lunch op school was vandaag, zegt de leraar beschuldigend.

Neen meneer ik mis wel eens een paar van die suffe briefjes die ik uit de schooltas moet plukken omdat jullie nog niet alles consequent per mail versturen, bijt ik terug.

Eikel.

Ik vind het best lastig om de verantwoordelijkheid bij andere neer te leggen, al weet ik dat het moet, ik kan kindje niet haar hele leven aan het handje houden en moet haar langzaam aan haar eigen verantwoordelijkheid geven, dat het niet altijd goed gaat dat blijkt.

Ze bleef op school lunchen, dacht geen moment aan haar hondje die met een volle blaas op haar zat te wachten, en het uit ellende maar ergens in de hoek van de gang moet deponeren.

Omgekeerd gezien mag ik haar niet beschuldigen van het niet nemen van haar verantwoordelijkheid ik haar moeder leg de verantwoordelijkheid voor mijn leven in de handen van anderen, ik als volwassen vrouw met de verantwoordelijkheid voor een een kind.

Het zit mij niet lekker, waarom doe ik dit? Waarom stel ik op schrift wat men met mij mag doen als ik daartoe niet in staat ben is dat verantwoordelijk gedrag?, of een makkelijke manier om die verantwoording niet te hoeven dragen.

En wat als men misbruik gaat maken van mijn intentie om mijn soms vreemde periodes in goede banen te leiden, kan ik er van uitgaan dat men dit document slechts gebruikt als het echt nodig is of is er een kans dat als ze mij zat zijn ze een juridisch gegronde reden hebben om mij op te sluiten tegen mijn wil.

Er ontpopt zich een thriller in mijn hoofd, manlief blijkt niet zo lief te zijn en en de hulpverlening ook niet ze kunnen mij eindelijk legitiem opsluiten, ik heb er zelf voor getekend zeggen ze nog als ik keihard met tegenargumenten kom tegenover de rechter die moet beoordelen of de zelfbindings verklaring inderdaad bekrachtigd mag worden.

Mevrouw het is uw keuze een verantwoordelijkheid die u toen u gezond was heeft ondertekend, hoor ik een rechter in een repeterend galm uitspreken.

Ik word zweten wakker uit mijn droom, en besluit mevrouw de psychiater een mail te schrijven met daarin het verzoek of het mogelijk is een ontbinding in de verklaring op te nemen.

Noem mij paranoïde of gestoord, maar ik kit graag alle mogelijke gaten dicht, schrijf ik als ik een paar regels toevoeg aan het document.

In mijn hoofd ontwikkelt zich een spannend verhaal, over hoe het leven van een normale vrouw 180 graden draait als ze een maal via de huisarts bij de crisisdienst terecht komt en haar omgeving niet zo integer blijkt te zijn als ze denkt.

Dus als u wat minder blogs van mij leest dan is dit de reden, ik ben een verhaal aan het schrijven gebaseerd op mijn ervaringen met de psychiatrie, de thriller die ik heb mee gemaakt maar dan in fictie.

Ik schat dat het schrijven ca. twee jaar gaat duren naast mijn werk gezin en psychisch gezien mindere periodes, blijf ik bloggen maar dan op een lager pitje vermoed ik, ik moet zo mijn verantwoordelijkheden nemen......