Afscheid...

Wat een week, zegt mijn baas als hij het kantoor binnenloopt.

Met een diepe zucht parkeert hij zijn tas achter zijn bureau.

Koffie? Vraag ik.

Zonder op zijn antwoord te wachten loop ik naar het apparaat en tap twee koppen.

Wij beginnen de dag altijd met een klein overleg en koffie.

Als het apparaat loopt vraag ik mij af waar mijn baas het over heeft als hij een negatief klinkende 'wat een week' uitspreekt, daar kom ik straks wel achter vrees ik.

Geschokt kijk ik hem aan als hij verteld dat de eigenaar van het bedrijf tegenover ons een hartaanval op 48 jarige leeftijd heeft gekregen en in kritieke toestand in het ziekenhuis ligt en dat onze monteur een ongeluk heeft gehad en een pees in zijn schouder heeft gescheurd.

En dat is niet alles, zegt hij, ik ga zo naar Piet hij heeft gevraagd of ik afscheid kom nemen...

Wat een week.

Ik tuur naar mijn beeldscherm probeer een keuken te ontwerpen, maar mijn gedachte zijn niet bij het ontwerp ze razen langs de gebeurtenissen die deze week zijn gebeurt, hartaanval, op 48 jarige leeftijd tjee dat is jong, monteur uit de roulatie en Piet.

Ik stuur Piet 's avonds een berichtje, van mijn baas heb ik vernomen dat het einde nadert en dat hij niemand meer wil zien.

Niet zien maar wel spreken bedenk ik mij als ik de volgende dag hem bel op de afgesproken tijd.

Mensen die weten dat ze binnen afzienbare tijd gaan sterven hebben een vrijheid die ze zich niet permitteren als het leven nog eindeloos lijk.

De vrijheid om dingen te doen en zeggen die op hun hart liggen bedoel ik dan.

Piet heeft en passant nog even wat mensen de oortjes gewassen verteld hij mensen waar hij veel voor heeft gedaan en die nu het einde voor hem inzicht is het compleet laten afweten.

Ik moet denken aan de vader van onze beste zeil vriend die toen hij terminaal was tijdens zijn laatste oud en nieuw viering een vuurpijl richten op het huis van een buurtbewoner waar hij een grondige hekel aan had, en in een deuk lag toen het ding explodeerde tegen de gevel en een grote zwarte vlek achter liet en dat voor een gepensioneerd directeur van een middelbare school.

Hij leest de tekst voor die op zijn rouwkaart komt te staan, hij heeft het zelf geschreven en het verwoord precies zijn persoonlijkheid en levens visie, zoals hij is en ik hem ken.

Gaby, de datum is bekend zegt hij als hij uitgelezen is, het wordt de 22 ste op maandag dat is makkelijk want dan is de begrafenis op vrijdag of op zaterdag.....

Jezus piet, ik vind het echt heel bizar om te weten wanneer je dood gaat, zeg ik.

Ik niet, ik vind het wel rustgevend, zegt hij met een rust die voelbaar is.

Het past wel bij hem de touwtjes in handen nemen en houden, de regie bepalen over zijn leven, hij heeft alles gepland, de laatste dagen van zijn leven wil hij niemand meer zien en alleen met zijn vrouw zijn, genieten van elkaar, lief.

We halen nog wat mooie herinneringen op lachen nog een keer om bepaalde gebeurtenissen, vertellen elkaar dat wij op onze manier heel veel van elkaar hebben gehouden, ik bedank hem voor het feit dat hij in een voor mij moeilijke periode altijd bleef bellen en dat je inderdaad in moeilijke periodes pas echt leert wie echt je vrienden zijn en wie naar het hokje;

'vage kennissen' kan verhuizen.

Lieve Gaby, ik wens je een behouden vaart, zegt hij.

Nou dat schip ligt nog lang niet in het water, mopper ik.

Nee meis, ik bedoel een behouden vaart voor het leven, voor jou, je man en je dochter.

Ik besef dat hij het gesprek wil afronden en dat dit zijn laatste woorden zijn.

Ik besef dat dit de laatste keer is dat ik hem nog spreek, en dat dit het afscheid is, dat ik hem de volgende keer in een kist zie...

Ik toon niet graag emoties en weet dat hij mij waardeerde om dat ik niet zo'n huilebalk ben maar droog houden kan je het niet op dit soort momenten.

Lieve Piet, zeg ik, ik ga je ongelooflijk missen zou je graag nog honderd keer bellen maar het is wat jij niet wil en dat respecteer ik.

Je ben een mooie markante man, en ik ben ongelooflijk blij dat ik je heb mogen kennen.

We geven elkaar een telefoon zoen, en drukken op uit.....

Afscheid nemen bestaat niet zingt het liedje door mijn hoofd de rest van de dag.

Hou op kut hersenen! Afscheid nemen bestaat wel!