Bril

Toen ik met mevrouw de psychiater de lijst doornam van het zelf bindende contract, keek ze verbaast bij de vraag of ik lichamelijke gebreken heb en ik nee antwoordde.

Ja ik heb wel wat gebreken, een rotte knie bijvoorbeeld, maar dat vind ik niet noemenswaardig in de context van het contract.

In het verleden heb ik ondanks wat ruwe schermutselingen met de verpleging van een GGZ instelling nooit last gehad van het feit dat mijn knie niet helemaal 'lekker loopt'.

Heb jij dan geen contactlenzen? Vraagt ze enigszins verbaasd.

Nee, moet dat dan? Vraag ik.

Nou veel mensen van onze leeftijd dragen een bril of hebben contactlenzen, zegt ze.

Mevrouw de psychiater en ik schelen niet zo veel in leeftijd en blijkbaar heeft zij wel contactlenzen, anders zou ze het niet aannemen als normaal neem ik aan.

Toch merk ik wel dat mijn ogen achteruit gaan, als kindje wat voor mijn neus houdt, op een afstand van min 30 centimeter, dan zie ik hetgeen ze voorhoudt wazig.

Geïrriteerd, duw ik het getoonde voorwerp op zichtbare afstand.

Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je de dingen niet in mijn gezicht moet laten zien maar vóór mijn gezicht! Op een christelijke afstand.

Wat is dat mama, een christelijke afstand?

Ver genoeg om het onzichtbare zichtbaar te maken, dus eigenlijk mijlen ver want het geloof is net zo wazig als mijn zicht.

O nee mijn zicht is duidelijker zestig centimeter is genoeg dat kan je van het geloof niet zeggen.

Hoe ver is zestig centimeter? Vraagt ze.

Ik strek mijn arm half.

Zo ver ongeveer.

Volgens mij moeten veel van onze leeftijdsgenoten aan de lees bril, zegt mijn beste vriendin.

Hoe weet je dat? Vraag ik haar als we het over het minder wordende zicht hebben.

Is het jou nooit opgevallen dat de meeste van onze leeftijdsgenoten met een gestrekte arm naar hun telefoon kijken? Zegt ze met een lach.

Ik ga even na hoe de meeste mensen van mijn leeftijd naar hun telefoon kijken, zie de ouders van de hockeyende kinderen langs de lijn en mijn vrienden voor ogen als ze naar hun telefoon kijken.

Jaaaa, je hebt gelijk!

Een leesbril is het voorland van de ouder wordende mens.

Ooit, vroeger in een van mijn vele depressies had is mij voorgenomen om niet ouder te worden dan dertig.

Die leeftijd was een mijlpaal voor mij ik vond het rustgevend om niet verder te denken dan de dertig.

Maar toen ontmoete ik mijn man en werd het leven na de dertig iets wat normaal was, het ouder worden en de dertig en de veertigjarige leeftijd halen waren geen ding meer voor mij waar ik nog bij stil stond.

Er is leven als je het kan invullen met mensen die het leven waard maken.

Zeker met de komst van kindje werd het leven een flow, weliswaar onderbroken door een aandoening die een naam kreeg waar ik eerlijk gezegd al veel langer last van had.

Als je ooit, niet van plan was om langer te leven dan de dertig jarige leeftijd dan denk je niet na over dingen als....

Het feit dat je ogen achteruit gaan....

En dat niet alleen.

Moet ik nog een schets maken voor de rest van je lichaam en geest?

Goed daar komen de clichés..

De rimpels, het uitgezakte lichaam de kale plekken of de hoofdhuid van de man en de thee zakjes voor de vrouw het feit dat je kind je verslaat met een spelletje memorie.

En dan die grijze haren, of het lange afstand kijken tot het moment dat je armen te kort worden....

Ik denk dat ik maar eens naar de de brillen winkel ga om mij een kek hip lees brilletje aan te laten meten.

Niet nu maar over een jaar of wat, als mijn armlengte niet meer toereikend is.

De bril is een afstand die een moeilijk te overbruggen toekomst duidelijk maakt.