Compassie

Het medeleven is bijna overweldigend, de live hugg's en virtuele knuffels vlogen mij om de oren, ik wilde slechts mededelen, gewoon vertellen dat ik mijn baan kwijt was het van mij afschrijven en weer door met mijn leven, het makkelijkste leek het mij om er maar een blog over te schrijven en een link te delen op facebook, dan weten mijn vrienden het en hoef ik niet meer per persona het te vertellen en uit te leggen

Soms vergeet je dat als je iets deelt dat er echte mensen zijn die met je mee voelen.

En verlies is niet per definitie iets waar je alleen voor staat, het feit dat mensen met je meeleven is iets wat, ja wat?

Een paar weken gelden belde ik de weduwe van Piet op zijn sterf dag een jaar geleden, uit medeleven omdat ik Piet mis en zij natuurlijk nog veel meer.

Zijn urn staat in hun huis ze praat nog dagelijks met hem, al is het nu anders.

Waar hij vroeger het hoogste woord voerde luister hij nu zwijgend naar haar verhaal, onderbreekt haar niet meer zoals dat vroeger ging en laat haar eens uitpraten.

Ze is blij met zijn stoffige aanwezigheid, houdt hele gesprekken met hem verteld ze mij, al mist ze zijn gevatte tegen argumenten als zij zich druk maakt over het feit dat de gordijnen weer eens gewassen moeten worden.

Zij weet dat hij het onzin vond dat dat elk jaar moest gebeuren, ze mist de hulp die hij haar bood door op de keukentrap samen met haar de gordijnen lost haakte.

Weet je Gaab, ik wordt overal uitgenodigd voor gezelligheid maar ik mis mijn Piet, en vind het leven niet zo aangenaam meer, ondanks alle medeleven die men toont is het gevoel van het verlies van Piet iets wat ik alleen draag.

En zo is het ook, ik ben mijn baan verloren, maar wat nog erger is is dat mijn baas zijn baan is verloren en de financiële afwikkeling ondanks dat hij een B.V. had hem in een financiële zeer benarde situatie gaat brengen.

Ik bel hem op een dag nadat ik voor het laatst op de zaak ben geweest, hij doet er luchtig over in de zin dat hij mij het gevoel wilt geven dat hij het wel gaat redden, en dat ik mij vooral geen zorgen moet maken om hem.

Ik geloof geen hol van zijn verhaal.

Maar hoe voelt het nou, kom op zeg, het is toch gewoon niet te bevatten?

Na zo veel jaren hard werken, je hart en ziel in de toko te hebben gestopt, dat is toch gewoon kut!

Zeg ik hem.

Ja Gaab, dat is het maar hoe gaat het met jou?

Ik red het wel, mis wat inkomsten maar hé het is te overzien.

Als ik neerleg vraag ik mij af wanneer hij eens gaat zeggen, het verlies draag ik alleen.

Compassie natuurlijk is het fijn dat mensen met je meeleven in moeilijke tijden maar is het niet zo dat je het zelf moet dragen het verlies?

Ik denk aan mijn goede vriend P, die beide onderbenen moet missen en van een drank verslaving af moest komen naast het feit dat hij zijn huwelijk zag stranden en zijn zoon een tijd lang niet kon zien.

Hij schrijft over zijn ervaring op facebook en hij blogt erover, ik lees zijn stukjes graag, omdat hij goed kan schrijven, hij is dan ook journalist van beroep.

Zijn stukjes zijn mooi maar de pijn die hij heeft of die ik denk dat hij kan hebben door het verlies zijn niet terug te vinden, ja wel als je tussen de regels leest dan voel je het verlies.

Mannen zijn duidelijk anders dan vrouwen als het gaat om het mededelen van verdriet, dat doen mannen niet, wij vrouwen wel.

Maar dan nog een ieder begrijpt hoe je het ook brengt of niet, er open over bent of het wegstopt en er niet over praat dat het medeleven van je medemens een welkome arm is om het verdriet te delen, of je er om vraag of niet.

Het helpt maar je weet allemaal dat het verdriet iets is wat je alleen moet verwerken.

Al is het fijn al er mensen zijn die even naar je luisteren, je even laten praten, even die arm om je heen slaan.

Ik ga mijn baas even bellen..............

Het verlies

Nee ik ga hier zeker niet depressief van worden.

Ik ben een weiger bipolair.

Fuck die life events die mij van het padje moeten helpen.

Hoe dat voelt, je baan verliezen?

Ja gewoon kut, maar nee de wereld vergaat niet en ik heb je schilderijen tijdig uit de showroom kunnen halen zodat die niet mee gaan in de boedel van onze failliete toko.....

Ja nu kunnen we weer afspreken gezellig!

Koffie bij de V&D en wandelen in het Amsterdamse bos, ja elke week weer zo als vroeger, weet je nog?

Die tijd dat we beide afgekeurd werden voor werk, ja.

Ja het was inderdaad een mooie tijd, we hebben veel aan elkaar gehad, weet je nog hoe mooi de bloesem tuin was?

Ja die hebben we dit jaar gemist en de afgelopen drie en een half jaar....

Ja door mijn werk had ik geen tijd meer om wekelijks af te spreken, en jij bent het laatste jaar ook goed bezig met je schilderijen en het kunstenaars collectief waar je je bij hebt aangesloten......

Ja, je man en ik lachen wel eens om je clubje hebben er wel wat nick names voor verzonnen omdat de kunstenares in kwestie een psychiatrisch achtergrond hebben, sorry het is geheel onterecht natuurlijk, het is algemeen bekend dat veel creatieve mensen last hebben van een stoornis daarom kunnen ze ook out of the box denken.

Ja dat is ook waarschijnlijk de rede dat ik zo verdomt leuk keukens kan ontwerpen, maar ja wie wil mij nou, ik was zo verdomde blij dat ik voor mijn oud collega dit werk kon doen en dat hij mij waardeerde om hetgeen ik goed in ben, dat is het out of the box denken en een creatieve oplossing kan vinden voor de klant, daar verkochten wij op.

Waarom wij failliet zijn?

Tja omdat wij niet kunnen opboksen tegen de groot grutters, wij zijn een klein bedrijf en leggen het inkoop technisch af tegen tegen grote jongens als de Mandemakers groep, wij verkopen op ontwerp kennis en kunde, daar hangt een iets hogere prijs aan.

En wij zijn te netjes geweest, gaven de klant gewoon de offerte mee met prijzen en tekening, en ja dat kan niet meer in deze tijd, mensen nemen jou offerte mee en gaan shoppen voor de laagste prijs, wij kregen ook vaak aanvragen op deze manier, via internet wat een keuken kost.

Daarnaast heeft mijn baas vier jaar geleden moeten investeren in een nieuwe showroom net voordat de economie helemaal in elkaar stortte, dus.

Nee, je hoeft je geen zorgen te maken, ik red het wel, nee, het gaat mij niet ontregelen ik heb daar geen tijd voor en geen zin in.

Nee dat overkomt mij niet, fuck die aandoening, ik ga gewoon door, ja gewoon.

Wat?

Nee natuurlijk kan ik omgaan met de stress van het verlies van mijn baan , het is kut maar het gaat wel, echt.

Ja ik sla je schilderijen wel op vind ze fantastisch....

Ik ook van jou, we bellen, o nee we kunnen weer afspreken, koffie bij de V&D? Of wandelen in het Amsterdamse bos.

Nee ik weet het ook even niet, we zien wel ik moet weer wennen aan het feit dat ik de structuur wat mijn werk mij bood weg is gevallen.....

Ja ik ben er best verdrietig om, nee ik weet niet of ik ooit nog zo'n mooie baan terug krijg.

Spreek je.....

Zeg me dat het niet zo is....

Als ik de telefoon uitdruk speelt het liedje door mijn hoofd, Frank Boeijen.

Het is het herbeleven van een trauma.

Hij begint zijn verhaal met horten en stoten, zijn dochter is opgenomen hij begrijpt het niet, hij wil dit niet, zijn dochter waar hij altijd zo'n goed contact mee had ook na de scheiding van zijn vrouw, kwam ze elk weekend bij hem, ze hebben een goede band, tot een paar weken geleden.

Het ging uit met haar vriendje, ze belde hem dagelijks, steeds vaker soms ook midden in de nacht, steeds vaker midden in de nacht, hij kon er geen speld meer tussen krijgen, ze ratelde maar door.

En toen belde ze mij twee weken geleden, zegt hij, hysterisch ik moest langskomen anders maakte ze een eind aan haar leven.

En je moeder dan waar is zij? Vroeg hij nog.

Maakt niet uit, gilt ze door de telefoon, je moet nu komen ik wordt gek!

En nu, nu zit ze al weken op een gesloten afdeling van het Delta ziekenhuis, ik weet niet wat ik moet doen ze wil mij niet zien maar belt wel dagelijks en als ik dan familie aan de lijn heb dan vertellen ze mij dat ik haar bedreig dat ik haar niet wil zien, dat ik haar dood wens, dat zegt zij tegen anderen.

En dat is niet zo godverdomme, het is mijn dochter! Waarom doet ze dit ik heb niks anders dan het beste met haar voor ik hou van haar!, zijn stem wordt verstikt door verdriet en frustratie.

Ik ben er stil van denk terug aan mijn opname in het Delta ziekenhuis in Portugaal, flarden van het verleden dringen zich op aan mijn heden, het feit dat ik een stoel door het raam heb proberen te gooien van mij cel die ook wel patiënte kamer genoemd wordt, in de onwetendheid dat deze bunker toch echt wel ooit is gebouwd met het vooruitziende blik dat de clientèle die daar opgeborgen wordt enigszins primair kan reageren.

De stoel stuiterde terug ik was verbaasd, de woede die ik wilde botvieren werd terug gekaatst door

een stukje weerspiegeling die mij een blik naar buiten gaf.

De dunne scheidslijn tussen mij en de buitenwereld was gewapend ter bescherming van........

Het was een nachtmerrie ik zat daar met landlopers en drugverslaafde, mensen die aan de onderkant van de maatschappij leven zo waren afgedwaald dat er nog slechts een plek was waar men hen kan opruimen omdat ze geen delict hadden gepleegd maar wel een onwelkome medeburger zijn omdat ze afwijken, en dat is het Delta ziekenhuis, het zijn de krochten van de maatschappij waar deze mensen terecht komen de kelder dat is het Delta ziekenhuis, en daar tussen zitten ook mensen die eigenlijk hier niet thuis horen mensen zoals ik en de dochter van deze man, die een plekje daar krijgen omdat de normale psychiatrische ziekenhuizen vol zitten.

Ik hoor de tranen die een verhaal van verdriet en frustratie vertelt een van allen die ook mij ten deel zijn gevallen voor mij en mijn omgeving, we willen het niet, vertel mij dat het niet zo is, zeg mij dat dit een boze droom is waar ik in terecht ben gekomen, zeg mij dat dit niet waar is dat mijn dochter en ik dit niet meemaken.

Ik zou met liefde vertellen dat als hij morgen wakker wordt alles weer normaal is dat zijn dochter gewoon thuis is en dat het leven nog lang en gelukkig is.

Maar ik kan hem niet vertellen dat het niet zo is, ik kan hem slechts de realiteit vertellen dat het mogelijk is dat de artsen gelijk hebben dat zijn dochter misschien lijdt aan een bipolaire stoornis, maar dat het niet zo is dat het leven met onmogelijk is, misschien wat ingewikkelder, maar zeker niet onmogelijk.

Als ik neerleg bedenk ik mij verdrietig dat ik zou wensen voor haar dat het niet zo is.

Ik weet dat het leven met deze aandoening een moeizame strijd is die je deels alleen voert deels deelt.

Zeg mij dat het niet zo is, ik zou hem willen zeggen dat het niet zo is, dat zijn dochter gewoon kan leven net zoals ik gewoon zou willen leven.

Daarin tegen steek ik hem een hart onder de riem, zeg hem, vertel hem hoe ik kan leven met deze aandoening en dat het echt wel mogelijk is, zeg hem dat het net wat anders is en dat het tijd kost om om te gaan met, en het leren leven met deze aandoening.

Maar toch hoe goed het ook voelt om deze man deze riem onder zijn hart te steken, het blijft een pijn punt, het verlies, de wens dat het niet zo is.....

Voor hem zijn dochter en de rest van ons.

Zeg mij............dat...........het.....zo is......

Uitzending gemist

Ik hou mij al weken bezig met een nieuwe hobby en dat is uitzending gemist kijken, ik ben er sinds jaren achter dat 's avonds TV kijken slecht voor mij is vooral films zijn te onrustig mede door het grote beeldscherm wat wij sinds wij zes jaar, sinds wij in het nieuwe huis wonen, hebben laat hetgeen geprojecteerd wordt een te grote indruk achterlaat op mijn netvlies en het hersenwerk wat daarachter alles moet genereren.

Hoe meer actie hoe meer onrust, dus wat doe ik tegenwoordig?

Ik kijk uitzending gemist, geen films maar documentaires, dagelijkse praat programma's en oude series, ik zit in een tv kijk flow die ik jaren heb gemist, opdat kijken op een groot beeld geen optie voor mij was.

Mijn lieve laptop die ik ooit eens heb gekocht van het geld wat de staat mij toekende omdat ik ten onrechte zes weken tegen mijn zin opgesloten heb gezeten is mijn venster naar alles wat ik heb gemist, en het mooie is ik kan op mijn eigen tempo programma's kan kijken en stop zetten of doordraaien als het mij blieft.

Zelf regie ook als ik tv kijk, niet afhankelijk zijn van het tempo waarvan men denkt dat een mens dat bij kan houden.

Ik heb het gevoel dat ik een paar jaar in te halen heb, en ben blij dat veel programma's worden herhaalt tot in de eeuwigheid zoals oude series, Will & Grace en sex and the city op de commerciële zenders bijvoorbeeld. Vandaag heb ik een paar oude Zembla uitzendingen gekeken, over storende onderwerpen overigens.

Ik en de rest van Nederland die het heeft gezien heeft zich vast verbaast over het feit dat een obductie van een overledene geen protocol kent, dat men gewoon maar mensen zonder hersenen en hart het graf in stuurt, zonder dat de nabestaande er van op de hoogte zijn, niet dat ik het persoonlijk een ramp zou vinden om zonder hersenen of hart verbrand te worden, ik bedoel op sterk water staan na je dood omdat men onderzoek wil doen naar je doodsoorzaak het zal mij een rotzorg zijn, en ik denk dat mijn nabestaanden ook niet echt zwaar een issue gaan maken over het feit dat een deel van mij geen as is maar nog enige tijd op sterk water staat, ergens kunnen ze er waarschijnlijk wel om lachen, die Gaab die blijft op sterk water leven, het past bij haar...

Een andere aflevering van Zembla ging over het feit dat je als, met name GGZ klant het recht hebt om te weigeren dat je verzekering je diagnose te weten krijgt het is namelijk zo dat de verzekering pas uitkeert als de gezondheidszorg een diagnose aan je behandeling heeft gekoppeld.

Een paar prettig gestoorde juristen hebben er voor gezorgd dat je als GGZ klant bezwaar kan maken tegen het feit dat je verzekering weet waarvoor je in behandeling bent, omdat het een inbreuk is op je privacy.

Het blijkt dat de verzekeringen nogal lomp met deze regeling omgaat men wil liever niet betalen als men niet weet waarom men moet betalen, en ik denk terecht.

Er wordt druk op patiënten en behandelaars gelegd om toch maar de diagnose vrij te geven.

Ik vraag mij af hoe dat gaat in de normale ziekenhuis wereld is het niet zo dat men daar ook DBC's moet afgeven om geld te krijgen is het niet gewoon zo dat de behandelaars van mensen met HIV besmetting, aambeien en maag verkleiningen ook gewoon moeten melden aan de verzekering dat hun klant in kwestie is behandelt voor deze aandoeningen, hoe gênant het ook is?

Moet ik mij schamen voor mijn bipolaire stoornis?

Ik kan mij niet herinneren dat mij ooit is gevraagd of ik een formulier wilde invullen waarmee ik voorkwam dat mijn verzekering wist waar ik last van heb, waarschijnlijk omdat in crisis situaties dat niet echt een hoge prioriteit heeft bij de GGZ medewerkers, en wat maakt het uit?

Als een verzekering een rekening van de GGZ krijgt mag men toch per definitie er van uit gaan dat de persoon die verzekert is bij hen een steekje los heeft?

Wat nou als je een eenmalige depressie hebt en daar hulp voor zoekt en moeilijk doet over het feit dat je verzekering niet mag weten wat je mankeert, gaan die mensen dan niet gissen naar wat jou mankeert? Kan je niet beter open zijn over wat je hebt en kan een verzekering niet beter weten wat je hebt om vervolgens een inschatting te maken van wat het hen gaat kosten?

Mag dat niet?

Nee, een ziekte aan de geest is een taboe, en dat terwijl als je Alzheimer hebt of MS of een levens lange ziekte als diabetes een verzekering net zo hard zal denken, balen, niet voor de klant maar wel voor ons het gaat ons geld kosten, die eerste twee ziektes wat minder lang dan die laatste, dus gooi ik nog even een colitis ulcerosa patiënt in de strijd, die net als ik heel lang als in levens lang gebruik zal moeten maken van medische zorg, en net als ik hetgeen ik maandelijks spendeer aan het betalen van een ziektekosten verzekering dubbel en dwars uitgekeerd gaat krijgen, maar dat het iets is waar je liever geen gebruik van wilt maken en als anderen met een chronische aandoening zou ik met liefde leven zonder ziekte, daar zou eens een uitzending aan besteedt mogen worden.

Dat is de uitzending die ik mis.

Later

Als ik mijn vader aan de lijn heb vraagt hij zich af waarom ik bijna een maand geen blog heb geplaatst, mijn vader is een van mijn trouwe lezers, soms krijg ik een onverwachtse knuffel van hem als ik hem zie, als ik een blog heb geplaatst over hoe moeizaam mijn leven is, hij zegt niks maar pakt mij vast met het gevoel dat hij mij begrijpt en woordeloos zijn medeleven toont.

Het is de net wat dikkere zoen die hij op mijn wang drukt de grip die net wat steviger is, de blik die hij net wat langer vasthoudt dat gevoel.

In zijn vriendenkring zit een hoogleraar Nederlands, die net als hij met pensioen is, hij vertelde deze man dat zijn dochter schrijft over haar aandoening op een blog, geïnteresseerd als deze man is in elke schrijf werkje wilt hij mijn blog wel lezen.

En hoe slecht vond hij het? Vraag ik mijn vader.

Nou Nederlands technisch hapert het nogal eens, is zijn antwoordt, maar qua verhaallijn leest het wel prettig hij en zijn vrouw lezen met een regelmaat je blog.

Met kromme tenen neem ik aan, zeg ik.

Tja, zegt hij, weet je dat doe ik ook je mist punten en komma's en met een regelmaat staan er zinnen in die niet helemaal kloppen, maar er zit toch een bepaalde dynamiek in je stukjes, je begint een verhaal wijkt af van het onderwerp maar komt toch weer terug en maakt je punt duidelijk in veel gevallen.

Ik pretendeer ook niet dat ik een schrijver ben, zeg ik hem, ik blaat maar als de schapen die ik op de dijk zie lopen bij mijn thuishaven of als ik op Texel ben. En net als deze beesten ben ik een van de vele die wat uitroept maar er niet van uitgaat dat men naar mijn geblaat hoeft te luisteren.

En dat hoeft niet ik heb nu even andere dingen aan mijn hoofd in de privé sfeer, ik schrijf even niet dat komt wel weer als alles weer soepel loopt en ik tijd heb om weer rustig in den avond achter de computer te kruipen om mijn gelul op papier, of eerder in een beeldscherm te zetten.

Laterrrrrrrrrrrr.