Later

Als ik mijn vader aan de lijn heb vraagt hij zich af waarom ik bijna een maand geen blog heb geplaatst, mijn vader is een van mijn trouwe lezers, soms krijg ik een onverwachtse knuffel van hem als ik hem zie, als ik een blog heb geplaatst over hoe moeizaam mijn leven is, hij zegt niks maar pakt mij vast met het gevoel dat hij mij begrijpt en woordeloos zijn medeleven toont.

Het is de net wat dikkere zoen die hij op mijn wang drukt de grip die net wat steviger is, de blik die hij net wat langer vasthoudt dat gevoel.

In zijn vriendenkring zit een hoogleraar Nederlands, die net als hij met pensioen is, hij vertelde deze man dat zijn dochter schrijft over haar aandoening op een blog, geïnteresseerd als deze man is in elke schrijf werkje wilt hij mijn blog wel lezen.

En hoe slecht vond hij het? Vraag ik mijn vader.

Nou Nederlands technisch hapert het nogal eens, is zijn antwoordt, maar qua verhaallijn leest het wel prettig hij en zijn vrouw lezen met een regelmaat je blog.

Met kromme tenen neem ik aan, zeg ik.

Tja, zegt hij, weet je dat doe ik ook je mist punten en komma's en met een regelmaat staan er zinnen in die niet helemaal kloppen, maar er zit toch een bepaalde dynamiek in je stukjes, je begint een verhaal wijkt af van het onderwerp maar komt toch weer terug en maakt je punt duidelijk in veel gevallen.

Ik pretendeer ook niet dat ik een schrijver ben, zeg ik hem, ik blaat maar als de schapen die ik op de dijk zie lopen bij mijn thuishaven of als ik op Texel ben. En net als deze beesten ben ik een van de vele die wat uitroept maar er niet van uitgaat dat men naar mijn geblaat hoeft te luisteren.

En dat hoeft niet ik heb nu even andere dingen aan mijn hoofd in de privé sfeer, ik schrijf even niet dat komt wel weer als alles weer soepel loopt en ik tijd heb om weer rustig in den avond achter de computer te kruipen om mijn gelul op papier, of eerder in een beeldscherm te zetten.

Laterrrrrrrrrrrr.