Zeg me dat het niet zo is....

Als ik de telefoon uitdruk speelt het liedje door mijn hoofd, Frank Boeijen.

Het is het herbeleven van een trauma.

Hij begint zijn verhaal met horten en stoten, zijn dochter is opgenomen hij begrijpt het niet, hij wil dit niet, zijn dochter waar hij altijd zo'n goed contact mee had ook na de scheiding van zijn vrouw, kwam ze elk weekend bij hem, ze hebben een goede band, tot een paar weken geleden.

Het ging uit met haar vriendje, ze belde hem dagelijks, steeds vaker soms ook midden in de nacht, steeds vaker midden in de nacht, hij kon er geen speld meer tussen krijgen, ze ratelde maar door.

En toen belde ze mij twee weken geleden, zegt hij, hysterisch ik moest langskomen anders maakte ze een eind aan haar leven.

En je moeder dan waar is zij? Vroeg hij nog.

Maakt niet uit, gilt ze door de telefoon, je moet nu komen ik wordt gek!

En nu, nu zit ze al weken op een gesloten afdeling van het Delta ziekenhuis, ik weet niet wat ik moet doen ze wil mij niet zien maar belt wel dagelijks en als ik dan familie aan de lijn heb dan vertellen ze mij dat ik haar bedreig dat ik haar niet wil zien, dat ik haar dood wens, dat zegt zij tegen anderen.

En dat is niet zo godverdomme, het is mijn dochter! Waarom doet ze dit ik heb niks anders dan het beste met haar voor ik hou van haar!, zijn stem wordt verstikt door verdriet en frustratie.

Ik ben er stil van denk terug aan mijn opname in het Delta ziekenhuis in Portugaal, flarden van het verleden dringen zich op aan mijn heden, het feit dat ik een stoel door het raam heb proberen te gooien van mij cel die ook wel patiënte kamer genoemd wordt, in de onwetendheid dat deze bunker toch echt wel ooit is gebouwd met het vooruitziende blik dat de clientèle die daar opgeborgen wordt enigszins primair kan reageren.

De stoel stuiterde terug ik was verbaasd, de woede die ik wilde botvieren werd terug gekaatst door

een stukje weerspiegeling die mij een blik naar buiten gaf.

De dunne scheidslijn tussen mij en de buitenwereld was gewapend ter bescherming van........

Het was een nachtmerrie ik zat daar met landlopers en drugverslaafde, mensen die aan de onderkant van de maatschappij leven zo waren afgedwaald dat er nog slechts een plek was waar men hen kan opruimen omdat ze geen delict hadden gepleegd maar wel een onwelkome medeburger zijn omdat ze afwijken, en dat is het Delta ziekenhuis, het zijn de krochten van de maatschappij waar deze mensen terecht komen de kelder dat is het Delta ziekenhuis, en daar tussen zitten ook mensen die eigenlijk hier niet thuis horen mensen zoals ik en de dochter van deze man, die een plekje daar krijgen omdat de normale psychiatrische ziekenhuizen vol zitten.

Ik hoor de tranen die een verhaal van verdriet en frustratie vertelt een van allen die ook mij ten deel zijn gevallen voor mij en mijn omgeving, we willen het niet, vertel mij dat het niet zo is, zeg mij dat dit een boze droom is waar ik in terecht ben gekomen, zeg mij dat dit niet waar is dat mijn dochter en ik dit niet meemaken.

Ik zou met liefde vertellen dat als hij morgen wakker wordt alles weer normaal is dat zijn dochter gewoon thuis is en dat het leven nog lang en gelukkig is.

Maar ik kan hem niet vertellen dat het niet zo is, ik kan hem slechts de realiteit vertellen dat het mogelijk is dat de artsen gelijk hebben dat zijn dochter misschien lijdt aan een bipolaire stoornis, maar dat het niet zo is dat het leven met onmogelijk is, misschien wat ingewikkelder, maar zeker niet onmogelijk.

Als ik neerleg bedenk ik mij verdrietig dat ik zou wensen voor haar dat het niet zo is.

Ik weet dat het leven met deze aandoening een moeizame strijd is die je deels alleen voert deels deelt.

Zeg mij dat het niet zo is, ik zou hem willen zeggen dat het niet zo is, dat zijn dochter gewoon kan leven net zoals ik gewoon zou willen leven.

Daarin tegen steek ik hem een hart onder de riem, zeg hem, vertel hem hoe ik kan leven met deze aandoening en dat het echt wel mogelijk is, zeg hem dat het net wat anders is en dat het tijd kost om om te gaan met, en het leren leven met deze aandoening.

Maar toch hoe goed het ook voelt om deze man deze riem onder zijn hart te steken, het blijft een pijn punt, het verlies, de wens dat het niet zo is.....

Voor hem zijn dochter en de rest van ons.

Zeg mij............dat...........het.....zo is......