Hell Yeah!

Gisteren was de dag dat voor sommige partijen de hemel poorten open gingen, op aarde dan.

Voor andere partijen was het de dag dat de poorten van de hel, als die open konden, een welkome afdaling waren.

Het was verkiezingsdag, de triomf van de ene partij werd afgewisseld met beelden van de afgang van de ander partij op diverse zenders.
Niet dat  de verliezers dat wilde laten zien, nee dat is gezichtsverlies, dapper feliciteerde ze de overwinnaars die hun zetels hadden toegeëigend.

Het woord grimlachje is op zijn plek, en af te lezen op de gezichten van de verliezers.

Tussen al het verkiezingsgeweld van deze dag heeft 'de wereld draait door' een item wat niks te maken heeft met het rode potlood wat deze dag domineert.
Een onderbeen-loze man die Viktor Staudt heet mag vertellen oven zijn boek 'het verhaal van mijn zelfmoord', deze man is een klassieke 'trein springer'.

De eerste gedachte die bij mij op komt is Jezus wat dom!, niet eerst met je benen! Nee gek met je hoofd naar voren springen, sukkel!

Ik ben niet de enige die zich afvraagt waarom het niet is gelukt, Matthijs van Nieuwkerk, wil ook eigenlijk alleen maar weten waarom het niet is gelukt.
Dat boek met zijn verhaal dat interesseert niemand wat we willen is gewoon sensatie! Kom op vertel waarom is het niet gelukt, waarom leef je nog?

Dit is de wereld anno 2012, je mag een boek schrijven over je bijna zelfgekozen dood maar we willen eigenlijk alleen maar weten waarom het niet is gelukt, triest.

Zelfmoord, is al dan niet gelukt een taboe bedenk ik mij als ik een blog lees op een internet site voor psychiatrische patiënten, wat ik eigenlijk alleen maar volg omdat daar een schrijfster af en toe op blogt die ik persoonlijk een paar keer heb mogen ontmoeten en die ik graag lees omdat ze briljant kan schrijven.

Op deze site blogt een dame die chronische suïcidaal is volgens haar behandelaar.
Chronisch suïcidaal?, kan dat?
Je bent toch suïcidaal en gaat dood of wat?

Grappig deze benaming chronisch suïcidaal, het woordje bleef in mijn hoofd ronddolen al enkele dagen voor de uitzending van 'de wereld draait door', waar Matthijs het vuur aan de schenenloze benen van een man legt, die ruim tien jaar geleden de poging deed waarbij bij 'slechts' zijn benen verloor.

Wat is chronisch suïcidaal eigenlijk?
Het is niet een woord die een TV presentator van een goed bekeken programma kent, wat hé je wilde toch dood waarom is het niet gelukt?

Het is de wens om je ellende achter je te laten de wens om er niet meer te zijn, niemand die ooit een depressie zo diep heeft meegemaakt zal het ooit begrijpen, gelukkig.
Het is het feit dat je voor jezelf die uiterste uitweg als achter de hand hebt, ja mag dood voor jezelf, het is een opluchting om te weten dat het leven gelukkig niet eeuwig is.

Klinkt misschien vreemd in de oren van een gezond mens.

Maar voor mensen als ik en deze meneer op TV en de dame die blogt op een site voor mensen met een psychische aandoening is het net even anders.

'Zelfmoord: het is geen reis naar het paradijs, maar een vlucht uit de hel'.

Zegt een man in de uitzending van 'de wereld draait door', de programma makers hebben voor dit item even wat stukjes geleend van een BBC documentaire over zelfmoord.

Het is in de perfecte vertaling van het gevoel wat iemand heeft die deze radeloze daad doet, want dat is zelfmoord vaak, het is niet zozeer dat je dood wilt, het is meer een einde aan je lijden willen maken.
Het is een onbeschrijfelijke pijn die niet zichtbaar is aan de buitenkant maar die binnenin je zit, het is iets waar je niet meer mee kan leven het is de macht van de onmacht die zich uiteindelijk vertaalt in één enkele mogelijkheid.
De dood, de eeuwige rust is dan de enige verzachting die je dan kan bedenken als het leven op aarde een hel voor je is.

Als ik terugkijk naar mijn zelfmoord pogingen, en dat zijn twee reële geweest, dan kijk ik terug op een bizarre werkelijkheid waarbij de crisis dienst de eerste keer mijn leven heeft 'gered'.
Bij de tweede poging waren ze mij voor ik was 'bekend'.
Ze waren zo slim om mij op te sluiten voordat ik mijn hel op aarde kon beëindigen, waardoor ik de hel op een rustige plek heb mogen doorleven, ik zou er nog zwetend van wakker kunnen worden als ik daar aan terug denk, maar dat doe ik niet, ergens is het erg gezond om stil te mogen staan bij het feit dat je zo diep kan dalen, maar letterlijk die feiten reproduceren?
Dan komen die 'separeer' groene muren op mij af, nee dank je ik haat mintgroen.

Ik kan maar een ding zeggen:
Hell Yeah!,
ik ben erg geweest en ik ben blij dat ik nog leef,
in de wetenschap dat de dood een keuze is als het echt niet meer gaat.
Dat geeft rust in mijn leven.
En ze leefde nog lang en gelukkig.....................



O, en dat boek, dat ga ik wel lezen,
http://www.viktorstaudt.nl/ of gewoon via Bol neem ik aan.