Arbeid adelt

Je zou toch denken dat je goed bezig bent als je als honderd procent afgekeurde uitkeringstrekker toch de moed verzamelt om tegen alle adviezen in toch te gaan werken.

Het UWV en de psychiatrie vonden het een grote stap, betaald werk.

Natuurlijk kon ik nog wel wat gaan doen, een beetje vrijwilliger werk, gewoon een paar uurtjes niet te veel belasting dat was wel oké, maar een succesvolle betaalde baan?

Nee dat was niet verstandig in mijn situatie, dat is te veel stress, daar wordt je ziek van.

Ik mag mij gelukkig prijzen, ik werk weer voor geld, weliswaar niet meer de hoeveelheid uren die ik werkte toch kan ik mijn oude professie weer uitvoeren, al ben ik niet meer als voorheen de baas van de toko.

Ik werk voor een oud collega die weet waar ik goed in ben en dat is het ontwerpen van keukens.

Het is fantastisch, ik ben bezig met het leukste vak wat ik ken en dat is ontwerpen.

Mooie dingen maken waar mensen gelukkig van worden.

Het gaat slecht in de keuken branche iedereen klaagt steen aan been, wij niet wij zijn een zogenaamde “papa en mama” zaak een klein bedrijfje met een lage overhead, mensen die verstand hebben van het vak, en dat wordt gewaardeerd door de mensen die nog geld kunnen uitgeven en wars zijn van gladde verkooppraatjes van jochies met weinig verstand van hun vak, die op commissie basis werken en met fictieve kortingen mensen de mes op de keel denken te zetten omdat ze moeten scoren.

De orders vliegen binnen we kunnen het bijna niet aan, mijn baas vraagt of ik meer kan werken en dat doe ik voor zover het kan voor mij.

Ik probeer niet over mijn grens te gaan al is het verleidelijk op meer, meer en meer te doen.

Wat een leuke baan heb ik toch zou u denken en dat is ook zo, maar wat verdient ze daar mee?

Nagenoeg niks kan ik u vertellen.

Het is namelijk zo als je een WIA uitkering ontvangt mag je werken, graag zelfs.

Het wordt beloont met het feit dat je 30% van hetgeen je verdient mag houden.

Dit lijkt veel maar reëel gezien praat je over een paar tientje.........

Het is namelijk zo in mijn geval

Ik heb een man, een koophuis en een dochter.

Manlief heeft een goede en drukke baan hij zit met een regelmaat in het buitenland, onze familie woont niet in de buurt dus alle zorg voor ons kindje komt op mijn schouders.

Ik werk twee dagen dus dat is twee dagen opvang betalen, manlief heeft een aardig salaris dus wij betalen het maximale bedrag, kassa!

Ik ben weer gaan werken, dit jaar is het eerste volle jaar dat ik werk het jaar daarvoor trok nog deels alleen een uitkering.

De belastingdienst beloont ons voor mijn jaar noeste arbeid met een verminderde teruggaaf op onze hypotheekaftrek, als je een uitkering trekt krijg je vreemd genoeg een hogere teruggaaf als je een huis bezit dan wanneer je werkt en een uitkering trekt, kassa!

Ik slik geen pillen meer dus ik kan fluiten naar de tegemoetkoming van het eigen risico.

Ik mag het volle pond aan eigen bijdrage betalen voor GGZ zorg want mijn man en ik verdienen te veel, kassa!

Al met al komt het er op neer dat ik als ik niet zou werken, ik pillen zou slikken en mijn man geen goede baan zou hebben ik slechts een paar centen minder ontvang.

Ik kan mijn kindje van de opvang halen, kassa!

Ik krijg meer terug van de belastingdienst, kassa!

Ik kan mijn auto verkopen die ik nodig heb om naar mijn werk te komen,kassa!

Ik heb zeeën van tijd over om langs alle winkels te gaan met de beste aanbiedingen, die mijn huishoudportemonnee ten goede komen, kassa!

Kortom werken loont niet, in mijn geval, bizar toch?

En toch is er geen haar op mijn hoofd die er over denkt te stoppen.

Arbeid al brengt het nagenoeg niks op het geeft een goed gevoel om bezig te zijn.

Om het geld hoeft ik het in onze verzorgingsstaat niet te doen vreemd genoeg, het is de arbeid waar ik het voor doe, dat adelt.