Kut pillen

En hoe was jullie vakantie? 

Vraag mijn vader als ik terug ben.

Prima,lachen, relaxed, no stress.

Was het met of zonder, vraagt hij.

Inmiddels noemen mijn vader en ik ze niet meer bij naam.

Met, zeg ik, ik was de loeders nog kwijt ook, één dag en toe vond ik ze terug tussen de belangrijke documenten die ik had opgeborgen in mijn trolley.

Hij grinnikt, dus zo belangrijk waren ze in je onderbewuste.

Een paar weken geleden zat ik er redelijk doorheen, ik bel dan het liefst met mijn beste vriendin en mijn vader, ze luisteren naar mijn gezeik, klaagzang en zelf kwellingen die ik dan uit.

Ze zijn de enige mensen naast manlief waar ik mijn tranen van frustratie kwijt kan, frustratie om mijn veranderde leven de wisselende stemmingen die ik liever niet heb en mijn strijdt met en vooral tegen de medicijnen die ik soms moet slikken.

Sommige mensen delen hun leed met hulpverleners, niet voor niks staat er standaard een tissue box op de bespreek tafel van de GGZ hulpverlener.

Ik niet ik heb er een hekel aan mijn ziel en zaligheid uit balken tegen vreemde en doekjes te plukken uit een door de farmaceutische industrie gesponsorde box.

Let maar eens op mensen die bij de GGZ komen er staat meestal een naam van een farmaceut op de doos witte doekjes om de ogen te deppen.

Nee ik loop liever een potje te janken in het bijzijn van mijn naasten, de mensen die mij echt kennen.

Mijn vader is mijn trouwe slachtoffer, ik moet er niet aan denken dat de man er over een x aantal jaar niet meer is, zijn nuchterheid en de rust is voelbaar door de telefoonlijn, dat wil ik nog lang niet missen.

Een paar dagen nadat ik hem mededeelde dat ik er door heen zat had ik hem weer aan de lijn.

En hoe gaat het nu?, vraagt hij.

Beter, ik slik die kut troep weer, het werkt.....

Nou dat is toch mooi?

Nee dat is het niet...

Die begrijp ik niet.

Papa, het feit dat deze pillen werken is een bevestiging dat er iets mis is in mijn brein, iets waar deze medicijnen tegen blijken te werken, ik had liever gezien dat geen één pil zou werken dan zou het betekenen dat het echt tussen mijn oren zit en ik er met wilskracht wat aan zou kunnen doen.

…....

Ja maar dat doe je toch ook, zegt hij na een korte pauze ter overdenking van mijn woordenstroom.

Je doet het met zo min mogelijk, en dat dat niet altijd gaat dat is dan maar zo, je stopt toch weer als het beter gaan?

Dat klopt, zeg ik, maar ik ben bang pap, bang dat het op een gegeven moment niet meer gaat lukken om het zonder te doen, dat ik weer elke dag moet slikken en dan deze medicijnen moet ophogen als het ondanks dat ik de onderhoud hoeveelheid slik ik toch nog last blijf houden van, en dat als dat niet meer afdoende werkt er weer een ander medicijn bij moet komen en dat ik voor de bijwerkingen dan weer een ander medicijnen erbij moet slikken en dat de combinatie van medicijnen mij weer duf, suf en muf maakt waardoor ik niet meer kan functioneren, dat alles waar ik jaren voor gevochten heb, het medicijn vrije leven, slechts een tijdelijke adempauze bleek te zijn en uiteindelijk mijn grote vrees mijn werkelijkheid weer wordt.

Pillen pillen en nog eens pillen zoals ik slikte een aantal jaar geleden, elke avond een handje vol en dat was niet mijn leven dat was een zwaar klote periode, maar als het nu eens niet meer zonder gaat dan zit ik daar weer aan dat tenenkrommend bestaan.
Zucht...

Het blijft een strijd hoe graag ik ook zou willen dat ze niet nodig zijn ik kan er niet omheen ze blijven een onderdeel van mijn leven.

Kut pillen..............