Blauw

Meer blauw op straat! Dit was een speerpunt in het verkiezingsprogramma van de PVV.

Wie goed las zag ook dat de PVV een versobering van de GGZ als doelstelling had, en dat is ze gelukt.

Wat een macht heeft de gedoog partner die de VVD en CDA als marionetten poppen uit de hoogte aan  bijna onzichtbare draden delegeert.

Het is een goede beslissing om meer blauw op straat te promoten, het zal nodig zij er komen meer verwarde mensen die zorg moeten mijden, uit financieel oogpunt, en daardoor in aanraking komen met justitie. 

Bedankt voor de eigen bijdragen vazal VVD  die met instemming  van het CDA deze onzinnige en geld kostende maatregel er door heeft gedrukt.

De nieuwe politiekorpschef van Amsterdam sprak zijn bezorgdheid uit tijdens zijn toespraak ter ere van zijn aantrede.

Door de eigen bijdrage voor de GGZ zorg zullen er meer politie interventies komen, 30 % van het huidige politie ingrijpen is al GGZ gerelateerd dit zal in de toekomst meer worden, sprak de man ernstig uit.

30%, het lijkt veel maar uit eigen ervaring weet ik dat het zo is.

Ogenschijnlijke normale mensen, zoals ik, kunnen de weg kwijt raken en in aanraking komen met het blauw wat in mijn ogen op straat hoort en niet in mijn huiskamer.

Vier jaar gelden zat ik op een maandagmorgen op zolder achter onze vaste computer,ik was naarstig op zoek naar de eerste mogelijke vlucht, ik moest weg, weg van alles en vooral weg van de drukte in mijn hoofd.

Het weekend daarvoor had ik al een poging gedaan om te vluchten, mijn sterke man had mij letterlijk tegengehouden.

De crisisdienst stond midden in die nacht nog op de stoep.
Ik lag te slapen, ik was nog net helder genoeg om wat slaappillen in te nemen omdat ik nog net de realiteitszin had om in te zien dat het onzin was om op dat moment mijn zin door te drijven.

Ik moest weg, ik wilde een vlucht boeken naar het einde van mijn wereld.

Als een bezetene, of ik was bezeten van dat idee, het is maar net hoe je het wilt zien, zocht ik het internet af naar de vlucht van mijn oneindigheid.

Manlief bleef die dag thuis van zijn werk, en vroeg mij of ik meeging naar de crisisdienst.

Naar de crisisdienst? Die is gek!

Mijn vingers vlogen over het toetsenbord, op zoek naar de mogelijkheden;
Arke, KLM, en Easyjet boden reizen aan, maar wat moest ik kiezen?

Wie bracht mij naar waar ik wilde zijn waarom had niemand als reisdoel ver,ver, Verweggistan?

Gaab, er zijn mensen voor je, zegt manlief rustig als hij wederom onze zolderkamer betreed.

Mensen? hoezo mensen, vraag ik afwezig terwijl ik een vlucht naar Zuid Afrika beoordeel en kijk of het dicht genoeg bij Verweggistan komt.

Kom even mee naar beneden, zegt hij.

Als een onwillig kind die weggerukt wordt bij haar poppenhuis volg ik hem de trap af.

Drie man in blauw staan tot mijn verbazing in mijn huiskamer, nou ja blauw, wit overhemd en blauwe broek, het was hartje zomer.

Gelukkig heb ik een leuning aan mijn trap anders was ik er spontaan van afgevallen van verbazing.

Wat komt u hier doen!, vraag ik boos, u heeft niet zomaar het recht om mijn huis te betreden!

In uw geval wel mevrouw, zegt een der agenten nuchter, wij zijn hier om u naar de crisisdienst te brengen.

Drie grote bonken vullen de ruimte.
Fuck, fysiek kan ik niks beginnen.

Ik loop naar buiten waar mijn asbak en sigaretten zich bevinden, de blauwe bonken volgen direct.

U bent hier om mij naar de crisis te begeleiden?, vraag ik als ik krachtig de rook uit mijn longen pers,
wat zijn jullie de loopjongens van de GGZ!

Mevrouw onze opdracht is op u naar de crisisdienst te begeleiden.

O ja! roep ik nog net niet hysterisch, nou ik zal die klunzen van de GGZ wel even mededelen dat dit onzin is!

Ik kan niet anders dan met ze meegaan, twee van hen wijken niet van mijn zijde. Mijn buurvrouw met boodschappentassen in haar hand kijkt mij verschrikt aan als ik in de Golf geduwd wordt.

Ik zit klem tussen twee mannen van de 'sterke arm', de ene ruikt naar goedkope aftershave de andere naar zweet.

Onderweg maak ik nog wat kut opmerkingen over hun zielige auto waar drie volwassenen niet normaal in passen en hun onderbetaalde baan.
Ik ben boos en zij zullen het weten.

De oudste van de drie draait mijn arm hard op mijn rug als we bij het ziekenhuis aankomen, hij duwt mijn arm hoger dan nodig.

Au lul!, zeg ik verontwaardigd, hij gromt van genoegen, het is duidelijk dat hij niet echt blij is met die irritante dame die in zijn ogen duidelijk bij de GGZ geparkeerd moet worden.

Blauw, meer blauw op straat prima, maar ik vreest dat er meer blauw in huis gaat komen, op plekken en vooral bij mensen die dit niet hoeven mee te maken als de GGZ net als de reguliere gezondheidszorg gewoon toegankelijk blijft.

Als mens met een geestelijke aandoening heb ik de 'sterke arm' mogen meemaken, in de tijd dat ik nog niet wist wat er met mij aan de hand was.
De diagnose werd gesteld na deze gebeurtenis.

Ik haal het niet meer in mijn hoofd om het zover te laten komen, houdt braaf contact met de GGZ al kost het mij geld, ik kan het betalen.  

Ik kan mij goed voorstellen dat er mensen zijn die zorg gaan mijden en in dit soort situaties belanden of erger, met diagnose en in de wetenschap dat ze zorg nodig hebben maar er voor kiezen om de huur te betalen in plaats van de psychiater.

Meer blauw op straat het wordt zeker nodig met deze nieuwe bezuiniging. 

Het is dweilen met de kraan open.

Bedankt kabinet voor jullie wel doordachte besluit.

Not............