Halo-Peri-Dol

Hallo witte vriendjes, die ik sinds een paar dagen begroet schrijf ik op een forum vorig voorjaar.

Mijn ergernis en frustratie druipt nog net niet weg tussen de toetsen.

Grrrrr, een jaar medicijn vrij was ik, ruim, ik krijg zin om in mijn agenda terug te bladeren om het exacte aantal dagen te achterhalen, niet doen Gaab het is geen wedstrijd, het is het leven met en het leren toegeven wanneer je op- of over de grens gaat.

Knarsetandend, moet ik voor mijzelf onderkennen dat het niet goed gaat, ik zie weer dingen die er niet zijn ben druk in mijn hoofd en slaap, uh zeg maar rustig vrijwel niet, contra gedraag mij een slag in het rond maar red het gewoon niet meer.

Het dreigende zwaard van daar ga je weer, de ontregeling die waarschijnlijk eindigt op een plek waar je liever niet komt, het psychiatrisch ziekenhuis, hangt boven mijn hoofd.

Met het laatste stukje gezond verstand sleep ik mij naar de poli, ik trek een kopje slappe koffie uit de automaat, in afwachting op haar komst.

Shit, de zoetjes zijn op, wat!

Hoe kan je op een psychiatrische poli geen zoetjes hebben!, denk na suffe facilitaire dienst!,

hier komen mensen die over het algemeen overgewicht hebben door dik makende medicijnen!

Het zoetje is een must hier!

Na grommende neem ik een slok van de koffie, au, te heet!

Welke idioot heeft dit apparaat ontworpen!, koffie hoort niet te koken!, de temperatuur hoort 94 graden te zijn, dus drinkbaar binnen een paar minuten, deze koffie is ver boven mijn kookpunt.

Nog na mokkend loop ik achter de vriendelijke dame aan die ik beter ken als de psych.

Had ik mijn tong maar dusdanig verbrand dat ik niet meer kon praten, dan hoefde ik haar niet de vraag te stellen die ik ook zonder blaren bijna niet uit mijn b...., mond kan krijgen.

Ik heb wat nodig om de onrust in mijn hoofd te temperen, komt er met moeite uit.

Haar blik licht op, wat wil je wat is er precies aan de hand?, vraagt ze vriendelijk.

Ik geef een korte beschrijving van hoe ik mij de afgelopen periode voel, wat ik zie en liever niet zie, wat ik herken als voortekenen voor een opkomende ontregeling.

Pillen, het is haar vak, ze trekt het arsenaal aan mogelijkheden open, een aantal ken ik al maar wijs ze resoluut af, de dik makende makkers, noem ik ze maar.

Heb je haloperidol, beter bekend als Haldol wel een geprobeerd? Vraagt ze na drie nee's op haar voorgaande voorstellen.

Nee, is dat niet een hele oude jongen? Ik zeg maar als uit het bejaardenhuis?

Klopt, zegt ze, het is een klassieke antipsychoticum waarvan het bekend is dat het in een lage dosering goed werkt voor mensen uit het Caraïbisch gebied.

Je bedoelt de import van dat gebied dan neem ik aan, de creolen, negers of slaven die daar zijn gedumpt een eeuw of bijna twee geleden, vraag ik ter verduidelijking.

Ja, de huidige inwoners van dit gebied.

Ik ben deels creools, een van mijn voorvaderen, trouwde als zoon van een plantage eigenaar een creoolse ex slavin, creools bloed, tja ook dat heb ik door mijn aderen lopen.

Het pilletje maakt niet dik, beloofd de bijsluiter, het geeft in een lage dosering weinig bijwerkingen en je kan er mee stoppen als je wilt.

Mmmm, als het dan toch moet doe die dan maar.

Haloperidol, wie heeft die naam verzonnen? Denk ik als ik het eerste pilletje in mijn mik duw.

Halo, als in ik groet in dit geval, of het Latijnse woord schild.

Peri, als in rondom.

Dol, als in gekte.

Het pilletje doet overigens zijn naam eer aan in mijn geval.

Ik zeg hallo tegen die kleine witte jongen in de periodes rondom mijn gekte.

En stop er weer mee als ik het heb kunnen overbruggen, al roept manlief weleens dat ik ze best iets langer mag slikken.

Hahaha,hallo die is per definitie dol!