Pantoffeldiertje

Het is een klein eencellig beestje die een ieder leert kennen tijdens de biologie les,

naast de amoebe dan die als een vormloos wezen ten toon wordt gespreid.

Het pantoffeldiertje is anders het heeft kleine uitsteeksels en een vaste vorm, als in hé het lijk op een pantoffel!

Ik schrijf een ode aan mijn pantoffeldiertje mijn, of zoals iemand in een vergelijkbare situatie haar man ooit beschreef als haar mantelzorger, mijn steun in een turbulent leven met een stoornis.

Mijn held op zijn sloffen.

Toen ik hem net leerde kennen hield hij keurig zijn schoenen aan, een maand na onze eerste kennismaking kwamen ze boven tafel, zijn pantoffels.

Zwart leer met een warme binnenkant.

Ik kan mij goed voorstellen waarom hij ze niet de eerste avond aan zijn voeten schoof, wat een niet romantisch stukje comfort zijn deze dingen.

Zelf ben ik niet opgegroeid met de pantoffel, mijn moeder komt uit het warme Suriname, daar loopt men op blote voeten men steekt hooguit een slipper aan de teen als de ondergrond het vereist dan.

Warmte is er genoeg in dit land, niet in ons Nederland, in de zomer loop ik op blote voeten in de winter gaat er hooguit een sok omheen.

Mijn pantoffeldiertje, hij zou op zijn sloffen zijn levenspad kunnen bewandelen, ware het niet dat hij getrouwd is met een turbulente vrouw, die nog al eens de neiging heeft om van het padje af te raken.

Een vrouw die vreemd gedrag kan vertonen van hilarisch druk, tot agressief gedrag, tot diep in de put met de nodige neigingen en acties om een einde aan het leven te maken.

In alle gevallen moet hij toch echt stevig in zijn sloffen staan, nee niet in zijn schoenen die doet hij uit als hij thuis is, het zijn vooral de huiselijke perikelen die de slof voor hem deden opwaaien.

Met een regelmaat moest hij in het verleden keuzes maken die de gemiddelde partner niet hoeft te maken, wel of niet de crisisdienst inschakelen, wel of niet in overleg met de psychiatrie zijn vrouw laten opnemen.

Ga daar maar eens aanstaan, het dilemma, de wens dat hij die keus niet hoeft te maken maar de keuzes wel moest maken.

De wetenschap dat wat je ook doet, dat het nooit goed is.

Die hysterische vrouw die hij aan de lijn kreeg, die hem alleen maar verwijten naar zijn hoofd slingerde omdat ze op een plek zat waar ze voor haar gevoel niet thuis hoorde, en hij medeplichtig was aan het feit dat ze opgesloten zat.

Het feit dat hij ons kindje alleen moest opvoeden, naast zijn drukke baan,gelukkig met de hulp van zijn en onze mantelzorgers.

Een relatie een trouwplechtigheid als in ziekte en gezondheid leg je af maar ga je er van uit dat het zover komt? En als je partner dan ziek wordt, hoe ga je er dan mee om?

Menig relatie is op de klippen gelopen voor minder dan onze situatie, ik hou gewoon niet meer van hem of haar is soms de rede om de handdoek in de ring te gooien.

Mijn held op zijn pantoffels deed dat niet hij had alle rede om een punt te zetten achter onze relatie. Ik heb het hem met een regelmaat gevraagd.

In manieën vervloekte ik hem als hij de knoop doorhakte voor opnames.

In depressies vroeg ik hem met regelmaat wat hij in godsnaam nog bij mij deed, zoek een echte vrouw.

Nee schat, zei hij dan, ik heb voor je gekozen in voor en tegenspoed, al houdt je nu niet van jezelf, ik wel van jou...........Ik breng je naar het ziekenhuis.

Mijn god wat een dilemma moet het voor een partner zijn om deze keuzes te maken.

Ik zie hem nog met tranen in zijn ogen staan elke keer als het weer zover was, met of zonder dwangbevel, ook hij verloor elke keer weer.

Mijn held, mijn zacht gevoerde warme pantoffeldiertje, die op zijn sloffen mijn wereld veroverde en alles heeft kunnen doorstaan.

Dank je lieverd.

Een ode aan mensen als mijn man, de pantoffel helden van deze wereld.