Low stress no stress

Oké, ik ben er uit stress is een van de grootste boosdoeners voor het ontwrichten van de psyche van de mens, ieder mens, maar dat weet een ieder toch?

Stress zorgt voor irritatie, agitatie, slapeloosheid, en voor mensen met een stemmingsstoornissen voor depressie of juist manie.

Ik moet zeggen dat het best wel lang heeft geduurd voordat ik inzag dat bij mij de grootste bron van ontregeling veroorzaakt werd door stress.

Stress zit in een klein hoekje, maar kan o zo grote gevolgen hebben.

Voor mij waren er een aantal stress momenten die een grote berg vormde destijds.

Ik was net met een nieuwe baan begonnen, had niet verteld dat ik zwanger was en verloor het kindje in de vierde maand van de zwangerschap, kon onopgemerkt doorgaan met werken daar de miskraam in het weekend plaats had en de curettage die achteraf toch nodig was ook in mijn vrije dagen viel.

Het was voor mij een moment van verdriet waar ik overheen stapte en de stress die het met zich mee bracht compleet negeerde.

Stress ik negeerde het ging gewoon door, door met mijn drukke baan, door met mijn drukke privé leven.

Tot ik er letterlijk ziek van werd en uitviel, ruim drie en een half jaar werd er alleen tegen mij gezegd dat het door de ziekte kwam, dat ik daar medicijnen voor moest slikken en dat dat mijn leven was, werken was geen optie meer volgens de deskundigen.

Niemand begreep, ook ik niet, hoe veel stress het thuis zitten mij gaf.

De onderhuidse spanning die ik constant voelde werd vertaald in een depressie, de grote hoeveelheid energie die ik ondanks de medicijnen onderdrukt nog voelde werd vertaald in een hypomanie.

Nee denk ik achteraf het was de onvrede met mijn leven die de spanning en stress gevoelens veroorzaakte, alsmede de angst voor nieuwe ontregeling.

Stress je kan het ook krijgen als je niks doet is mijn ervaring inmiddels, of eerder als je er niet voor hebt gekozen om thuis te zitten.

Werken geeft stress werd mij gezegd dit kan je niet aan.

Maar is het zo dat je een gezonde vorm stress wel aan kan of kan je helemaal niet meer tegen stress?

Een lichte spanning zorgt er bij mij voor dat ik goed kan functioneren sterker nog ik presteer beter als er een licht druk achter mijn activiteiten zit.

Ik ben er uit low stress is no stress voor mij mits het low blijft kan ik prima functioneren.
Ik heb mijn werktijden en werkzaamheden aangepast aan het feit dat ik inderdaad gevoelig ben voor te veel stress, daar kan ik mee leven.

Thuishaven

Veertien jaar geleden kwam ik voor het eerst thuis in deze haven, mijn toenmalige vriendje die ik inmiddels manlief mag noemen had daar zij bootje liggen.

Ongemakkelijk zette ik mijn eerste schrede op het wankele dek, voor mijn gevoel rook ik de zilte lucht op het zoete water van het IJsselmeer, de zon ging langzaam onder achter Medemblik, ik genoot er van en dat terwijl ik nog geen meter of mijl had gevaren.

De instabiele ondergrond van een boot werd een onderdeel van mijn leven, ik leerde zeilen en omgaan met de elementen weer en wind, ik kan uren turen naar de horizon die niet ver genoeg weg kan zijn voor mij.

Kom we varen naar Zeeland, zei ik tegen mijn manlief, na twee jaar had ik het IJsselmeer wel gezien.

Ver, ver weg dat wilde ik altijd omdat ik een onrust heb die altijd op zoek is naar een uitdaging die mij rust geeft.

Voor mijn ziekte voeren wij veel over zee naar de overkant, de Engelse kust dus niet Amerika, of naar het zuiden.

Kindje voer mee in de punt, of lag te slapen op de langs banken en oké we vergaten haar wel een aan de lage kant te leggen voordat we over stag gingen.
Bonk, whéééé, we keken elkaar dan wel eens verwijtend aan in de wetenschap dat we beide er even niet aan hadden bedacht dat hummel nog niet wist dat ze bij het het over stag gaan naar de lage kant van het schip moet verhuizen.

Zullen we volgend jaar een reis boeken?, zegt manlief, vorige zomer toen we terug kwamen.

Hoezo?, vraag ik

Nou het was niet echt een mooie zomer, ik verlang best wel naar twee weken zon, een standbed en niet het continue rekening moeten houden met weer, wind en getijden.

Wat!, wil jij naar zo'n resort met kinderanimatie en vreselijke karaoke shows, twintig zwembaden vergeven van de chloor en waar je op het terrein een bandje moet dragen zodat het personeel ziet dat je bij de club hoort?

We zijn daar geweest in het jaar dat wij geen boot hadden ik vond het vreselijk, voor mij is dat geen vakantie.

Ik voel mij thuis op het water, al is het weer instabieler dan het zon zekere zuid Europa in de zomer maanden, het is de vrijheid die je hebt als je op je schip stapt en bepaalt aan de hand van de windrichting waar je heen vaart.

Elk weekend van maart tot eind oktober is het feest, op het moment dat ik de stijger op loop vergeet ik alle door de weekse beslommeringen.

Ik voel mij thuis in mijn haven, en op het water. 

Afgelopen weekend met hemelvaart hebben wij een heerlijke tocht gemaakt naar Texel, met stroom mee spoten wij door het Vissergaatje de bocht om tegen de Texelstroom in.

Vier dagen lang genoten wij van weer en wind, om vervolgens terug te keren naar onze andere thuishaven die tweede haven die wij hebben, ons huis.

( de foto is genomen om ca. 7:00 uur op het IJsselmeer, op weg naar het wad dat is de beloning als je wekker om 5:45 af gaat in je vrije weekend, omdat je dan de stroom mee hebt)

Normmaal

 

Ja er staan bewust twee mmen en nee het is geen schrijffout dit keer, al ben ik zo dyslectisch als de pest en staan er vaak schrijffouten in mijn blogs, dit keer is het een bewuste keuze.

Terwijl ik het woord dislektie (zo zou ik het schrijven) schrijf verschijnt er een rood golfje onder het woord, wie verzint die woorden!, of eigenlijk waarom gebruiken we nog Latijnse woorden als het gewoon in het Nederlands kan. 

Waarom moet men dyslectici nog even extra pesten door woordblindheid een niet te spellen naam te geven!

Voor mij is het geschreven schrift wat een ieder probleemloos schrijft niet normaal, ik heb het nooit begrepen en zal het waarschijnlijk ook nooit begrijpen ik ben niet normaal.

Normaal, doe eens normaal man! Maar wat is eigenlijk normaal of is het normmaal?

Dit is de definitie;
“Normaal is datgene wat door de meeste mensen geaccepteerd wordt of dat wat de meeste mensen doen. Het wijkt niet af van de gangbare praktijk, ofwel iets verloopt volgens de regel.
Wat precies als normaal wordt gedefinieerd hangt dus af van de omstandigheden en is vaak cultuurgebonden. Wat bij de een als normaal wordt beschouwd kan bij de ander tegengesteld, abnormaal zijn. Iets wat normaal is voldoet aan de norm die door een groep mensen is bepaalt.”

Zie je wel het moet gewoon normmaal zijn! Je moet voldoen aan de norm maal de hoeveelheid mensen waar je mee te maken krijgt in je leven.
Het is dus zo dat je omgeving bepaalt wat normaal is, ook wat normaal gedrag is.

Her en der leest ik dat de nieuwe psychiatrische bijbel, de DSM V, in de maak is.
De heren en dames psychiater zijn druk in de weer om nog meer 'ziekte' etiketten te ontwikkelen voor gedragingen die niet meer aan de norm voldoet die maal de gemiddelde mens te vermenigvuldigen is.
Het wordt bijvoorbeeld als niet normaal gezien dat je lang in de rouw bent als je geliefde is overleden, nee dat mag niet dat is een ziekte, bizar.

We leven in het heppie de peppie tijdperk, wij moeten vrolijk zijn en meelopen in het voorgeschreven heppie de peppie keurslijf, zo niet dan ben u abnormaal, en daar zijn middelen voor.

Een psychose wordt ook gezien als niet normaal. Er zijn mensen, niet veel overigens, die er mee om kunnen gaan, als je weet dat je gevoelig bent voor het feit dat je hersenen een ander leven dan gangbaar kunnen leiden dan is dat een stukje wat normaal voor jou is.

Dat het niet de norm is van de gemiddelde mens daar moet je eigenlijk maal(ing) aan hebben.

Gisteren las ik een brief van iemand die op een realistische en vrij normale manier met zijn psychose gevoeligheid om durft te gaan, hij heeft zichzelf aangeleerd om goed het waarheidsgehalte van wat zijn brein produceert te analyseren en heeft zichzelf aangeleerd om er op in te spelen, geweldig.

Normaal, ik voel me weer normaal, zeg ik tegen manlief, het gaat al lange tijd goed met mij de toppen zijn er af en ook de dalen zijn niet meer ondoorgrondelijk diep, en dat met slechts wat medicijnen om de toppen af te vlakken, soms, tijdelijk.

Nou Gaab, zegt hij,het gaat beter maar normaal dat is een ander verhaal.
Ik grinnik om zijn opmerking.
Schat, zeg ik, ik zei toch dat ik mij normaal voel, dat wil niet zeggen dat ik normmaal ben!

De ontbrekende bijsluiter

Elk medicijn is voorzien van en bijsluiter, soms, zelden, nauwelijks voorkomend, in die volgorde worden de meest voorkomende bijwerkingen gerangschikt door de farmaceut.

De pillen industrie moet deze bijwerking vermelden vindt men en terecht, al is mijn ervaring dat wat zij als mogelijke bijwerkingen benoemen onder het kopje zelden, meer voorkomt dan men wilt doen geloven ik neem maar gewichtstoename bij moderne antipsychotica als voorbeeld.

Ik mis één bijsluiter, dat klinkt misschien vreemd uit de mond van iemand die nauwelijks tot geen medicijnen meer slikt, maar dat is dus de bijsluiter die ik mis.

Hoe te handelen als u overweegt te stoppen met deze medicijnen?

Daar is dus geen bijsluiter voor ontwikkeld niet vreemd als je je bedenkt dat de farmaceutische industrie slechts hoeft te vermelden wat medicijnen als bijwerking hebben als je ze gebruikt, en alleen waarschuwend dat je niet zomaar zonder overleg met een arts kan stoppen met deze medicijnen.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik die fout een keer heb gemaakt, na maanden antipsychotica en antidepressivum geslikt te hebben die alleen maar opgehoogd werden omdat het gewenste resultaat uit bleef besloot ik resoluut te stoppen.

Wist ik veel wat voor een impact dat op je brein kan hebben, en de eerste dagen na het stoppen ging het best wel goed.

Helaas zat ik binnen een week op mijn minst favoriete plek op deze wereld te staren naar de afschuwelijke mintgroen geschilderde muren en mis ik ca. 7 dagen van mijn leven die ik achteraf in flarden terug kreeg en de rest heb moeten vernemen van mijn omgeving en terug heb kunnen lezen in de opgevraagde rapportage.

Acuut stoppen met deze medicijnen is geen optie bedacht ik mij bij de volgende poging, maar hoe moet het dan? Waar is de bijsluiter voor het stoppen met medicijnen?

Ik ben veel gaan lezen maar kon nergens iets vinden op dit gebied wel kwam ik een blog tegen van iemand met de zelfde aandoening die haar ervaring deelde met de wereld, inmiddels hebben wij elkaar een aantal maal gesproken en beseffen wij beide dat het geheel medicijn loze bestaan niet haalbaar is als je deze aandoening hebt.

De gevoeligheid die je hebt voor ontregeling is iets wat je niet kan negeren, en helemaal niet als je besluit om geen onderhoud medicijnen te slikken is mijn ervaring, dat je last krijgt van het terug keren van de ziekte dat is een feit, maar het neemt niet weg dat het best mogelijk is om tijdelijk of voor langere tijd de medicijnen in het kastje te laten staan.

Mits je je gevoeligheid in kaart kan brengen en er rekening mee leert houden.

Stoppen met medicijnen is vaak een impulsieve daad, bij mij is dat ook elke keer het geval geweest, ik was ze beu ik voelde me niet goed ook niet met medicijnen, of voel ik mij niet goed omdat ik een stukje turbulente ik miste?

Die toch echt wel vaak prachtige gedachtestroom die mijn hersenen kunnen creëren, het intens genieten van de schoonheid van de wereld de creativiteit, die was dood doodgeslagen door de medicijnen, daar verlangde ik naar.

Inmiddels had ik mij onbewust beter voorbereid op het feit dat als ik stopte met deze medicijnen ik meer succesvol zou kunnen zijn als ik mijzelf eens beter in 'de spiegel van mijn handelen' zou bekijken.

Het is zo dat als je stopt met deze medicijnen je rekening moet houden met het terugkeren van de symptomen en dan kan je twee dingen doen, toegeven aan je onrustige brein en meegaan in het feit dat je een brok energie krijgt om vervolgens weer in de afgrond van een depressie te vallen, of nee tegen je over actieve brein durven zeggen, rust nemen en langzaam aan je hersenen laten wennen aan de overdaad aan prikkels die lange tijd gedempt werden.

Vooral niet denken dat je tralala, gewoon op de zelfde manier door kan gaan met je leven, dat kan niet je moet het gebrek aan medicijnen op een andere manier compenseren dat is de keuze die ik heb gemaakt.

Ik geloof dat ik inmiddels na twee jaar geen onderhoud medicijnen voor deze aandoening te slikken de ontbrekende bijsluiter zou kunnen schrijven, wie weet misschien schrijf ik die nog eens.

Zo moeder zo dochter

Mama als je nog een keer dat irritante woord zegt dan vermorzel ik je to puin stukjes!,

roept kindje boven aan de trap net.

Het is Moederdag, en net als mijn moeder loop ik irritant de hele dag mijn gezin er op te wijzen dat het de dag is dat moeder in het middelpunt staat.

Net als ik vroeger, gebruikt mijn gezin het excuus dat ze niet mee doen aan deze commerciële onzin, ik heb het zelf zo benoemd en dat wordt dus heel makkelijk tegen mij gebruikt, dat is duidelijk.

Moeders en dochters, een moeizaam verhaal, ik lijk op haar die moeder van mij, zeker in mijn temperament en dat botste in het verleden en soms nog in het heden met elkaar.

Ik ben meer een vaders kindje, waarschijnlijk omdat ik het karakter van mijn moeder heb en wij daardoor beter met elkaar kunnen omgaan omdat hij al ruim voor mijn geboorte gewend was met dit soort vrij explosieve en turbulente karaktertrekken om te gaan.

Hij is de rust zelve mijn vader een tegenhanger, ik denk dat tegenpolen het beste recept zijn voor een goede relatie, als ik naar mijn man kijk zeker ook ik heb gekozen voor een rustige nadenkende man, net als mijn moeder.

Kindje, zij lijkt helaas op mij, helaas daarom heb ik altijd de angst heb dat ook zij gezien de erfelijkheid van de ziekte een grotere kans maakt op een psychische aandoening en dat gun ik niemand zeker mijn kind niet.

Ze is alleen, geen broertje of zusje om op te steunen als wij er niet meer zijn zelfs geen neefjes of nichtjes.

Ik had haar zo graag een broertje of zusje gegund, maar helaas na de miskraam drie jaar na haar geboorte werd ik zo ziek dat een tweede kind geen optie meer was.

Ik gun haar een groter gezin dan waar zij uitkomt en hoop het nog mee te maken.

Ik heb mijn gezin de hele dag lopen klieren, bij het opstaan vanmorgen op onze boot heb ik tijdens het maken van het ontbijt voor kindje haar bedankt voor het ontbijt op bed die ze samen met haar vader die nog lekker ligt te slapen heeft gemaakt.

Ja dag!, zegt ze, jij geeft niks om Moederdag dat zeg je zelf!

Ik hoor manlief het zelfde mompelen uit de hut, jij wilde niks doen op Moederdag.

De hele dag bij alles wat ik doe wrijf ik mijn familie het Moederdag verhaal in.

Mmmm, lekker die lunch die jullie hebben bereidt, o wat heerlijk dat jullie voor mij hebben gekookt op Moederdag, ik voel mij echt verwend!

Bij thuiskomst krijg ik het knutselwerkje wat kindje heeft gemaakt ter ere van deze dag.

Het is een kaars die beplakt is met de woorden; lieve mama ik hou van je.

Heel lief schatje dankjewel!, ik geef haar een dikke knuffel.

Toch doet het mij wat al is het standaard projectwerkje die schoolklassen uitvoeren voor deze dag in ontvangst neem.

Ik kijk op de klok het is half negen, o shit, ook ik vergeet weer eens dat deze dag die door de commercie is verkracht maar in het leven is geroepen om je moeder te bedanken voor haar inzet bijna voorbij is.

Ik pak de telefoon en bel haar, lieve mam, happy mothers day!, sorry beetje laat maar wij waren op de boot, en ja het ontvangst is wat minder midden op het IJsselmeer, grinnik ik.

Wat lief dat je belt, zegt ze warm je zus heeft al gebeld maar je broer, die is het weer vergeten, zucht ze.

Gelukkig heb ik een dochter de kans bestaat dat ze op mijn leeftijd wel even belt, helemaal omdat ze waarschijnlijk op die leeftijd zelf kinderen heeft en beseft dat haar kinderen genetisch gezien net zo reageren als ik en zijzelf destijds.

Mama houdt eens op met dat gezeik over Moederdag!, wij vermorzelen jou tot puin stukjes als je het woord nog eens zegt!, zullen haar kinderen net als zij nu boven aan de trap roept, in de toekomst naar haar roepen.

Zij zal waarschijnlijk ook beseffen dat je ondanks het feit dat je niks aan deze dag wilt doen en het onzin vindt toch blij bent met dat knutselwerkje en dat belletje.

Ik druk de telefoon in de hand van manlief, schat het is Moederdag, zeg ik tegen hem, bel je je moeder even?

Dood zonde

Via de mail worden wij als ouder op de hoogte gehouden van de laatste school nieuws, meestal zijn het berichten over vakantie, kerst en paas activiteiten, toernooien enz.

De inhoud van de mail was dit keer anders een vader van twee kinderen, uit groep 3 en 6 is plotseling overleden. De directeur van onze school wenst de familie sterkte en het is mogelijk een condoleance register te teken op school.

Weer een ouder dood, nog geen jaar gelden stierf de moeder van een klasgenoot van kindje plotseling, ik word treurig van dit soort berichten, veel te jong. De naam van de vader zegt mij niks mijn dochter zit in groep 5.

Het slechte nieuws gonst over het schoolplein onder de wachtende ouders aan het eind van de schooldag.

Heb je het gehoord?, vraagt een straatgenoot van mij die een dochter in groep 6 heeft.

Hij heeft zelfmoord gepleegd!, gaat ze verder zonder op mijn antwoordt te wachten, dat doe je toch niet hij heeft twee kleine kinderen!

Hij was al een tijd depressief hoorde ik, zegt een andere moeder, waarom heeft hij geen hulp gezocht?

Er heerst een stemming van frustratie en verdriet de vraag galmt in vlagen fluisterend over het plein, waarom doet iemand dit, dat is toch egoïstisch denk toch aan die kinderen!

Ik voel een steek in mijn hart als ik de vlagen van deze gangbare en begrijpelijke reacties aanhoor. Ik hou wijselijk mijn mond, een mens die nooit aan de afgrond van een depressie heeft gestaan kan zich gelukkig niet inleven in het fenomeen zelfmoord.

Vroeger toen ik in de verpleging werkte kregen wij met een regelmaat de TS 'jes zoals wij ze noemde op de afdeling, het is de afkorting voor tentamen suïcide, de Nederlands vertaling is; zelfmoord poging.

Wij als levensreddend opgeleide hulpverleners konden ons totaal niet inleven in deze groep mensen, het waren aanstellers en aandacht vragers, het wat toch niet gelukt?, nou dan.

Ik kan mij nog goed herinneren dat tijdens de overdracht deze TS echt niet serieus werd genomen;

Meneer X is opgenomen met twee enkel fracturen, draagt mijn collega van de dagdienst over, hij probeerde voor de trein te springen.

Helaas het was de stoptrein. 

Kan iemand deze man uitleggen dat hij de intercity moet hebben!

En als hij spring en hij meer kans van slagen heeft al hij met zijn hoofd naar voren springt in plaats van zijn benen?

Een hard gelach volgt onder het aanwezige personeel, ik lachte net zo hard mee, belachelijk die mensen, welke gek berooft zichzelf van het leven?

Dat was ook mijn gedachte destijds ik was begin twintig.

Een paar jaar later krijg ik zelf voor het eerst een depressie, het onregelmatige werk en de werkdruk die het beroep van verpleegkundige met zich mee brengt blijken te zwaar voor mij te zijn, onbewust maak ik de verstandige keuze om over te stappen naar een baan met betere werktijden en minder werkdruk, het betere salaris was een leuke bijkomstigheid.(hulde aan mijn oud collegae, die dit mooie werk nog doen)

Twaalf jaar lang kent mijn leven slechts lichte ups en downs, ik trouw en krijg een dochter, de stemmingswisselingen die bij mij horen werden in die tijd heftiger, na een miskraam drie jaar na de geboorte van mijn kindje begonnen mijn stemmingswisseling pas echt te storen

De stemmingen wisselde van gemend naar manisch tot diepe depressies, ik kon niet meer ik wilde niet meer ik was op er was maar een uitweg, rust de eeuwige rust was voor mij een aantrekkelijk idee, de GGZ dienstverlening was er op tijd bij.

Diepe depressies, als je het zelf niet mee hebt gemaakt kan je je er niks bij voorstellen, en maak je als normaal denken mens snel de opmerkingen die een uiting van onbegrip is; denk toch aan je omgeving, aansteller, aandachttrekker, egoïst.

Ik slik mijn verweer die ik wil gaan voeren voor de daad van deze vader in op het schoolplein.

Dit zijn normale mensen hun reactie is normaal en begrijpelijk, hun geluk is dat ze totaal niet begrijpen hoe het voelt om depressief en suïcidaal te zijn, gelukkig.

'S avonds bel ik met mijn beste vriendin, ik ben ergens best wel boos niet om het feit dat hij zelfmoord heeft gepleegd maar meer om het feit dat deze vader niet op tijd geholpen is, daar ik weet dat de depressie overgaat al zie je dat zelf niet als je diep in die put zit, je realiteit zin is compleet weg kan ik uit ervaring vertellen.

Als ik ooit nog zo diep in die put kom, zeg ik mijn beste vriendin met een dikke stem van ingehouden woede en verdriet, willen jij en manlief er dan in godsnaam voor zorgen dat ik geholpen word, ik weet dat ik dat niet wil op dat moment omdat mijn hersenen een loopje met mij nemen.

Best pijnlijk om te onderkennen dat je gevoelig bent voor de doodswens en in het verleden ook pogingen heb gedaan om het te realiseren.

In gelovige kringen is de zelf gekozen dood een zonde, ik vind het gewoon dood zonde als mensen sterven aan een depressie.

Het denken aan de dood is geen doodzonde het doen wel dat is dood zonde.

Praat er over.

Denken

Zo heb ik even zin op wat uit te balken, meestal schrijf ik overdenkingen op mijn blog en schrijfsels waar ik redelijk over nadenk gewoon omdat het voor mij een manier is om mijn gedachte te ordenen.

Ik praat veel, ik schrijf veel meer dan dat ik blog of uitspreek naar mijn medemens, en mensen die dit lezen en mij kennen denken dan, nog meer?

Ja mensen nog veel meer.

Het is een hyper actieve boel in mijn hersenen ik heb een continue gedachtestroom, dat kan je beschouwen als vermoeiend en dat zou het ook kunnen zijn als je de rest van de wereld erbij moet nemen, en dat is dus iets wat ik niet meer doe ik heb geleerd selectief om te gaan met de hoeveelheid informatie die mij prikkelt.

Denken is een van de mooiste dingen die de mens kan overkomen, de mogelijkheid om linken te leggen voor jezelf het creatief bezig zijn met je brein.

Denken het is heerlijk ook al heb ik periodes meegemaakt in mijn leven dat het denken in een dusdanig tempo ging dat ik er letterlijk gek van werd.

Medicijnen hebben destijds het heftige proces gestopt, medicijnen als in onderhoud medicatie zorgde er helaas voor dat het denkproces waar ik eerlijk gezegd dol op ben niet meer voorkwam.

En dan, wat is er verder nog in het leven als je je hele leven gewend bent over alles na te denken en creatief met je gedachte om te gaan..

Niet dat ik een of ander wijsgeer ben of filosoof , mijn denken is brood nodig omdat het een onderdeel van mij is en dat was iets wat niet meer bestond, dat was beter voor mij vond men.

Ik kan je een ding vertellen daar werd ik dood ongelukkig van.

Ooit hebben mijn vader en ik aan de hand van een artikel in de Vrij Nederland ruim twintig jaar geleden een discussie gehad over denkers en doeners, je kan mensen indelen in deze groepen al klinkt dit zwart wit en is er een grote nuance of overlapping tussen deze twee groepen.

De denker al lijkt hij minder productief dan de doener is net zo hard nodig.

O ik zie dat ik weer aan het denken ben en daar over schrijf, ik wilde eigenlijk een kul stukje schrijven over het feit dat ik vandaag een heerlijke hockey wedstrijd heb gespeeld en gisteren met mijn dochter de tuin onder handen heb genomen.

Ik kan je vertellen ik ben geen doener ik heb eerst weken over de indeling van mijn tuin nagedacht voordat ik tot actie kwam.

Met zorg en weloverwogen heb ik de plantjes gekocht bij het tuincentrum om er vervolgens achter te komen dat het uitrekenen van het aantal buxus plantjes op papier niet overeenkomt met de werkelijkheid, terug naar het tuincentrum.

Vanmorgen heb ik een partijtje hockey gespeeld waarbij je denken en doen erg goed kan combineren, het is een technisch, tactisch een fysiek en conditioneel spel, als je alle facetten beter beheerst dan je tegenstander dan win je, het werd 1-1.

Een leven is een combinatie van denken en doen, het zoeken van een balans, denk ik als ik een stukje op mijn blog doe.

Oranje boven

Nee hoor ik zal eerlijk bekennen dat ik niks met het koningshuis heb.

Kom op zeg het is toch niet van deze tijd dat je door erfopvolging in een positie wordt gedrukt waar je misschien totaal niet geschikt voor bent?

Die eeuwen hebben we achter ons, al moet ik zeggen dat die dame met haar getoupeerde haardracht als handelsmerk best wel mijn respect verdient.

Een van haar zoons was van het voorjaar nog geen twee weken onder de sneeuw vandaan en deze dame ging weer volop aan het werk.

Ga met pensioen mens, zorg voor je gezin en niet voor een staat waar je steeds minder invloed op krijgt. Houdt niet angstvallig de touwtjes in handen.
Die oudste zoon van je heeft niet de intelligentie maar is gelukkig, voor hem, wel met een slimme dame getrouwd die begrijpt dat de taak van het koningshuis het promoten van het land is wat wel degelijk die miljoenen staatsgeld waard kan zijn.
Dat is de realiteit, een staatshoofd in deze tijd is een ceremoniële functie, de eindbeslissing het hoe het een land vergaat ligt in handen van het volk, welkom in deze eeuw.

Maar goed het voordeel van een koningshuis is het feit dat je een dag vrij bent met Koninginnedag, ik heb mij bescheurd om het het feit dat mensen de koningin feliciteren met haar verjaardag, hallo het was de verjaardag van haar overleden moeder.

Bea was zo slim om haar dag lekker privé te houden met als excuus dat ze in februari is geboren en het dan te koud is, ze hield de dag op de geboorte dag van haar moeder uit eerbetoon, jaja.

Ben benieuwd of Alex, als hij de troon bestijgt zijn geboorte dag als koningsdag gaat aanmerken, ik meen te hebben gezien dat hij een paar dagen geleden jarig was.

Desalniettemin ben ik blij met elke extra vrije dag, mag ook de dag van de arbeid zijn, leuk toch een rust dag om de arbeid te vieren van die miljarden mensen die er dagelijks voor zorgen dat deze wereld blijft draaien, en die niet met een gouden lepel in de mond zijn geboren maar gewoon werken omdat de mensheid voor slechts twee dingen is geboren;

Voortplanten, en ons ras in stand houden laten wij daar simpel over zijn het ene dat zit in de genitaliën die door de hormonen worden voortgestuwd het ander zit in de natuur van de mens, stel dat we allemaal maar achterover gingen leunen en zouden denken dat de wereld het wel gaat redden zonder onze input, ik denk dat we het niet lang overleven.

Arbeid adelt, een mooi en doeltreffende omschrijving van hetgeen de mens toch echt wel wil omdat het eeuwen al zo functioneert, of je nu koning bent of bollenplukker, of je nu kantoorklerk bent of CEO van een multinational, werken dat is iets wat in de mens zit.

Zelf heb ik ruim drie jaar buiten het arbeidsproces gestaan omdat ik een geestelijke aandoening heb die mij door mijn onwetendheid keer op keer in het ziekenhuis bracht.

Ik heb mij nog nooit zo ongelukkig gevoeld als in die periode, het doelloos thuis zitten het niet meer kunnen werken omdat men vond dat het niet goed voor mij was.

In die tijd ben ik maar eens gaan nadenken over het belang van het deelnemen aan de maatschappij, het feit dat het productief zijn in de mens zit, al kan ik als moeder mij best wel verantwoorden, ik heb een kind op te voeden, dat is best een hele opgave, en in het begin zeker een dagtaak.

En toch ben ik één van die vrouwen die naast het gezinsleven graag werkt, ik ben niet iemand die zich kan vermaken met een breiwerkje of een cursus kantklossen om maar wat te noemen. Ik werk liever, vind het heerlijk om productief te zijn met een salarisstrook aan het einde van de maand als dank voor de gedane arbeid.

Eigenlijk ben ik niet anders dan Bea, een werkende vrouw die naast het gezinsleven ook een carrière ambieert al ben ik niet van plan om zolang door te gaan ik hoop tegen die tijd gewoon op mijn kleinkinderen te kunnen passen, dat lijkt mij leuker 'werk' op die leeftijd.

Arbeid adelt dat doet het zeker in de zin dat werken voor mij en ik denk voor een ieder in mijn situatie een gezonde vorm van dagbesteding is al is het wel zo dat het bij mensen met een gevoeligheid voor een geestelijke aandoening op een iets lager pitje ligt en het iets korter is dan onze vorst het doet maar zij is denk ik een grote uitzondering, en naar alle waarschijnlijkheid zal ze in de boeken verdwijnen als die hard werkende koningin, die het staatsbelang boven haar privé leven heeft geplaatst.

Oranje boven, nee niet oranje boven, wel lang leven deze hard werkende koningin die mijn respect heeft.