Zo moeder zo dochter

Mama als je nog een keer dat irritante woord zegt dan vermorzel ik je to puin stukjes!,

roept kindje boven aan de trap net.

Het is Moederdag, en net als mijn moeder loop ik irritant de hele dag mijn gezin er op te wijzen dat het de dag is dat moeder in het middelpunt staat.

Net als ik vroeger, gebruikt mijn gezin het excuus dat ze niet mee doen aan deze commerciële onzin, ik heb het zelf zo benoemd en dat wordt dus heel makkelijk tegen mij gebruikt, dat is duidelijk.

Moeders en dochters, een moeizaam verhaal, ik lijk op haar die moeder van mij, zeker in mijn temperament en dat botste in het verleden en soms nog in het heden met elkaar.

Ik ben meer een vaders kindje, waarschijnlijk omdat ik het karakter van mijn moeder heb en wij daardoor beter met elkaar kunnen omgaan omdat hij al ruim voor mijn geboorte gewend was met dit soort vrij explosieve en turbulente karaktertrekken om te gaan.

Hij is de rust zelve mijn vader een tegenhanger, ik denk dat tegenpolen het beste recept zijn voor een goede relatie, als ik naar mijn man kijk zeker ook ik heb gekozen voor een rustige nadenkende man, net als mijn moeder.

Kindje, zij lijkt helaas op mij, helaas daarom heb ik altijd de angst heb dat ook zij gezien de erfelijkheid van de ziekte een grotere kans maakt op een psychische aandoening en dat gun ik niemand zeker mijn kind niet.

Ze is alleen, geen broertje of zusje om op te steunen als wij er niet meer zijn zelfs geen neefjes of nichtjes.

Ik had haar zo graag een broertje of zusje gegund, maar helaas na de miskraam drie jaar na haar geboorte werd ik zo ziek dat een tweede kind geen optie meer was.

Ik gun haar een groter gezin dan waar zij uitkomt en hoop het nog mee te maken.

Ik heb mijn gezin de hele dag lopen klieren, bij het opstaan vanmorgen op onze boot heb ik tijdens het maken van het ontbijt voor kindje haar bedankt voor het ontbijt op bed die ze samen met haar vader die nog lekker ligt te slapen heeft gemaakt.

Ja dag!, zegt ze, jij geeft niks om Moederdag dat zeg je zelf!

Ik hoor manlief het zelfde mompelen uit de hut, jij wilde niks doen op Moederdag.

De hele dag bij alles wat ik doe wrijf ik mijn familie het Moederdag verhaal in.

Mmmm, lekker die lunch die jullie hebben bereidt, o wat heerlijk dat jullie voor mij hebben gekookt op Moederdag, ik voel mij echt verwend!

Bij thuiskomst krijg ik het knutselwerkje wat kindje heeft gemaakt ter ere van deze dag.

Het is een kaars die beplakt is met de woorden; lieve mama ik hou van je.

Heel lief schatje dankjewel!, ik geef haar een dikke knuffel.

Toch doet het mij wat al is het standaard projectwerkje die schoolklassen uitvoeren voor deze dag in ontvangst neem.

Ik kijk op de klok het is half negen, o shit, ook ik vergeet weer eens dat deze dag die door de commercie is verkracht maar in het leven is geroepen om je moeder te bedanken voor haar inzet bijna voorbij is.

Ik pak de telefoon en bel haar, lieve mam, happy mothers day!, sorry beetje laat maar wij waren op de boot, en ja het ontvangst is wat minder midden op het IJsselmeer, grinnik ik.

Wat lief dat je belt, zegt ze warm je zus heeft al gebeld maar je broer, die is het weer vergeten, zucht ze.

Gelukkig heb ik een dochter de kans bestaat dat ze op mijn leeftijd wel even belt, helemaal omdat ze waarschijnlijk op die leeftijd zelf kinderen heeft en beseft dat haar kinderen genetisch gezien net zo reageren als ik en zijzelf destijds.

Mama houdt eens op met dat gezeik over Moederdag!, wij vermorzelen jou tot puin stukjes als je het woord nog eens zegt!, zullen haar kinderen net als zij nu boven aan de trap roept, in de toekomst naar haar roepen.

Zij zal waarschijnlijk ook beseffen dat je ondanks het feit dat je niks aan deze dag wilt doen en het onzin vindt toch blij bent met dat knutselwerkje en dat belletje.

Ik druk de telefoon in de hand van manlief, schat het is Moederdag, zeg ik tegen hem, bel je je moeder even?