Dood zonde

Via de mail worden wij als ouder op de hoogte gehouden van de laatste school nieuws, meestal zijn het berichten over vakantie, kerst en paas activiteiten, toernooien enz.

De inhoud van de mail was dit keer anders een vader van twee kinderen, uit groep 3 en 6 is plotseling overleden. De directeur van onze school wenst de familie sterkte en het is mogelijk een condoleance register te teken op school.

Weer een ouder dood, nog geen jaar gelden stierf de moeder van een klasgenoot van kindje plotseling, ik word treurig van dit soort berichten, veel te jong. De naam van de vader zegt mij niks mijn dochter zit in groep 5.

Het slechte nieuws gonst over het schoolplein onder de wachtende ouders aan het eind van de schooldag.

Heb je het gehoord?, vraagt een straatgenoot van mij die een dochter in groep 6 heeft.

Hij heeft zelfmoord gepleegd!, gaat ze verder zonder op mijn antwoordt te wachten, dat doe je toch niet hij heeft twee kleine kinderen!

Hij was al een tijd depressief hoorde ik, zegt een andere moeder, waarom heeft hij geen hulp gezocht?

Er heerst een stemming van frustratie en verdriet de vraag galmt in vlagen fluisterend over het plein, waarom doet iemand dit, dat is toch egoïstisch denk toch aan die kinderen!

Ik voel een steek in mijn hart als ik de vlagen van deze gangbare en begrijpelijke reacties aanhoor. Ik hou wijselijk mijn mond, een mens die nooit aan de afgrond van een depressie heeft gestaan kan zich gelukkig niet inleven in het fenomeen zelfmoord.

Vroeger toen ik in de verpleging werkte kregen wij met een regelmaat de TS 'jes zoals wij ze noemde op de afdeling, het is de afkorting voor tentamen suïcide, de Nederlands vertaling is; zelfmoord poging.

Wij als levensreddend opgeleide hulpverleners konden ons totaal niet inleven in deze groep mensen, het waren aanstellers en aandacht vragers, het wat toch niet gelukt?, nou dan.

Ik kan mij nog goed herinneren dat tijdens de overdracht deze TS echt niet serieus werd genomen;

Meneer X is opgenomen met twee enkel fracturen, draagt mijn collega van de dagdienst over, hij probeerde voor de trein te springen.

Helaas het was de stoptrein. 

Kan iemand deze man uitleggen dat hij de intercity moet hebben!

En als hij spring en hij meer kans van slagen heeft al hij met zijn hoofd naar voren springt in plaats van zijn benen?

Een hard gelach volgt onder het aanwezige personeel, ik lachte net zo hard mee, belachelijk die mensen, welke gek berooft zichzelf van het leven?

Dat was ook mijn gedachte destijds ik was begin twintig.

Een paar jaar later krijg ik zelf voor het eerst een depressie, het onregelmatige werk en de werkdruk die het beroep van verpleegkundige met zich mee brengt blijken te zwaar voor mij te zijn, onbewust maak ik de verstandige keuze om over te stappen naar een baan met betere werktijden en minder werkdruk, het betere salaris was een leuke bijkomstigheid.(hulde aan mijn oud collegae, die dit mooie werk nog doen)

Twaalf jaar lang kent mijn leven slechts lichte ups en downs, ik trouw en krijg een dochter, de stemmingswisselingen die bij mij horen werden in die tijd heftiger, na een miskraam drie jaar na de geboorte van mijn kindje begonnen mijn stemmingswisseling pas echt te storen

De stemmingen wisselde van gemend naar manisch tot diepe depressies, ik kon niet meer ik wilde niet meer ik was op er was maar een uitweg, rust de eeuwige rust was voor mij een aantrekkelijk idee, de GGZ dienstverlening was er op tijd bij.

Diepe depressies, als je het zelf niet mee hebt gemaakt kan je je er niks bij voorstellen, en maak je als normaal denken mens snel de opmerkingen die een uiting van onbegrip is; denk toch aan je omgeving, aansteller, aandachttrekker, egoïst.

Ik slik mijn verweer die ik wil gaan voeren voor de daad van deze vader in op het schoolplein.

Dit zijn normale mensen hun reactie is normaal en begrijpelijk, hun geluk is dat ze totaal niet begrijpen hoe het voelt om depressief en suïcidaal te zijn, gelukkig.

'S avonds bel ik met mijn beste vriendin, ik ben ergens best wel boos niet om het feit dat hij zelfmoord heeft gepleegd maar meer om het feit dat deze vader niet op tijd geholpen is, daar ik weet dat de depressie overgaat al zie je dat zelf niet als je diep in die put zit, je realiteit zin is compleet weg kan ik uit ervaring vertellen.

Als ik ooit nog zo diep in die put kom, zeg ik mijn beste vriendin met een dikke stem van ingehouden woede en verdriet, willen jij en manlief er dan in godsnaam voor zorgen dat ik geholpen word, ik weet dat ik dat niet wil op dat moment omdat mijn hersenen een loopje met mij nemen.

Best pijnlijk om te onderkennen dat je gevoelig bent voor de doodswens en in het verleden ook pogingen heb gedaan om het te realiseren.

In gelovige kringen is de zelf gekozen dood een zonde, ik vind het gewoon dood zonde als mensen sterven aan een depressie.

Het denken aan de dood is geen doodzonde het doen wel dat is dood zonde.

Praat er over.