Normmaal

 

Ja er staan bewust twee mmen en nee het is geen schrijffout dit keer, al ben ik zo dyslectisch als de pest en staan er vaak schrijffouten in mijn blogs, dit keer is het een bewuste keuze.

Terwijl ik het woord dislektie (zo zou ik het schrijven) schrijf verschijnt er een rood golfje onder het woord, wie verzint die woorden!, of eigenlijk waarom gebruiken we nog Latijnse woorden als het gewoon in het Nederlands kan. 

Waarom moet men dyslectici nog even extra pesten door woordblindheid een niet te spellen naam te geven!

Voor mij is het geschreven schrift wat een ieder probleemloos schrijft niet normaal, ik heb het nooit begrepen en zal het waarschijnlijk ook nooit begrijpen ik ben niet normaal.

Normaal, doe eens normaal man! Maar wat is eigenlijk normaal of is het normmaal?

Dit is de definitie;
“Normaal is datgene wat door de meeste mensen geaccepteerd wordt of dat wat de meeste mensen doen. Het wijkt niet af van de gangbare praktijk, ofwel iets verloopt volgens de regel.
Wat precies als normaal wordt gedefinieerd hangt dus af van de omstandigheden en is vaak cultuurgebonden. Wat bij de een als normaal wordt beschouwd kan bij de ander tegengesteld, abnormaal zijn. Iets wat normaal is voldoet aan de norm die door een groep mensen is bepaalt.”

Zie je wel het moet gewoon normmaal zijn! Je moet voldoen aan de norm maal de hoeveelheid mensen waar je mee te maken krijgt in je leven.
Het is dus zo dat je omgeving bepaalt wat normaal is, ook wat normaal gedrag is.

Her en der leest ik dat de nieuwe psychiatrische bijbel, de DSM V, in de maak is.
De heren en dames psychiater zijn druk in de weer om nog meer 'ziekte' etiketten te ontwikkelen voor gedragingen die niet meer aan de norm voldoet die maal de gemiddelde mens te vermenigvuldigen is.
Het wordt bijvoorbeeld als niet normaal gezien dat je lang in de rouw bent als je geliefde is overleden, nee dat mag niet dat is een ziekte, bizar.

We leven in het heppie de peppie tijdperk, wij moeten vrolijk zijn en meelopen in het voorgeschreven heppie de peppie keurslijf, zo niet dan ben u abnormaal, en daar zijn middelen voor.

Een psychose wordt ook gezien als niet normaal. Er zijn mensen, niet veel overigens, die er mee om kunnen gaan, als je weet dat je gevoelig bent voor het feit dat je hersenen een ander leven dan gangbaar kunnen leiden dan is dat een stukje wat normaal voor jou is.

Dat het niet de norm is van de gemiddelde mens daar moet je eigenlijk maal(ing) aan hebben.

Gisteren las ik een brief van iemand die op een realistische en vrij normale manier met zijn psychose gevoeligheid om durft te gaan, hij heeft zichzelf aangeleerd om goed het waarheidsgehalte van wat zijn brein produceert te analyseren en heeft zichzelf aangeleerd om er op in te spelen, geweldig.

Normaal, ik voel me weer normaal, zeg ik tegen manlief, het gaat al lange tijd goed met mij de toppen zijn er af en ook de dalen zijn niet meer ondoorgrondelijk diep, en dat met slechts wat medicijnen om de toppen af te vlakken, soms, tijdelijk.

Nou Gaab, zegt hij,het gaat beter maar normaal dat is een ander verhaal.
Ik grinnik om zijn opmerking.
Schat, zeg ik, ik zei toch dat ik mij normaal voel, dat wil niet zeggen dat ik normmaal ben!