Thuishaven

Veertien jaar geleden kwam ik voor het eerst thuis in deze haven, mijn toenmalige vriendje die ik inmiddels manlief mag noemen had daar zij bootje liggen.

Ongemakkelijk zette ik mijn eerste schrede op het wankele dek, voor mijn gevoel rook ik de zilte lucht op het zoete water van het IJsselmeer, de zon ging langzaam onder achter Medemblik, ik genoot er van en dat terwijl ik nog geen meter of mijl had gevaren.

De instabiele ondergrond van een boot werd een onderdeel van mijn leven, ik leerde zeilen en omgaan met de elementen weer en wind, ik kan uren turen naar de horizon die niet ver genoeg weg kan zijn voor mij.

Kom we varen naar Zeeland, zei ik tegen mijn manlief, na twee jaar had ik het IJsselmeer wel gezien.

Ver, ver weg dat wilde ik altijd omdat ik een onrust heb die altijd op zoek is naar een uitdaging die mij rust geeft.

Voor mijn ziekte voeren wij veel over zee naar de overkant, de Engelse kust dus niet Amerika, of naar het zuiden.

Kindje voer mee in de punt, of lag te slapen op de langs banken en oké we vergaten haar wel een aan de lage kant te leggen voordat we over stag gingen.
Bonk, whéééé, we keken elkaar dan wel eens verwijtend aan in de wetenschap dat we beide er even niet aan hadden bedacht dat hummel nog niet wist dat ze bij het het over stag gaan naar de lage kant van het schip moet verhuizen.

Zullen we volgend jaar een reis boeken?, zegt manlief, vorige zomer toen we terug kwamen.

Hoezo?, vraag ik

Nou het was niet echt een mooie zomer, ik verlang best wel naar twee weken zon, een standbed en niet het continue rekening moeten houden met weer, wind en getijden.

Wat!, wil jij naar zo'n resort met kinderanimatie en vreselijke karaoke shows, twintig zwembaden vergeven van de chloor en waar je op het terrein een bandje moet dragen zodat het personeel ziet dat je bij de club hoort?

We zijn daar geweest in het jaar dat wij geen boot hadden ik vond het vreselijk, voor mij is dat geen vakantie.

Ik voel mij thuis op het water, al is het weer instabieler dan het zon zekere zuid Europa in de zomer maanden, het is de vrijheid die je hebt als je op je schip stapt en bepaalt aan de hand van de windrichting waar je heen vaart.

Elk weekend van maart tot eind oktober is het feest, op het moment dat ik de stijger op loop vergeet ik alle door de weekse beslommeringen.

Ik voel mij thuis in mijn haven, en op het water. 

Afgelopen weekend met hemelvaart hebben wij een heerlijke tocht gemaakt naar Texel, met stroom mee spoten wij door het Vissergaatje de bocht om tegen de Texelstroom in.

Vier dagen lang genoten wij van weer en wind, om vervolgens terug te keren naar onze andere thuishaven die tweede haven die wij hebben, ons huis.

( de foto is genomen om ca. 7:00 uur op het IJsselmeer, op weg naar het wad dat is de beloning als je wekker om 5:45 af gaat in je vrije weekend, omdat je dan de stroom mee hebt)