Bril

Toen ik met mevrouw de psychiater de lijst doornam van het zelf bindende contract, keek ze verbaast bij de vraag of ik lichamelijke gebreken heb en ik nee antwoordde.

Ja ik heb wel wat gebreken, een rotte knie bijvoorbeeld, maar dat vind ik niet noemenswaardig in de context van het contract.

In het verleden heb ik ondanks wat ruwe schermutselingen met de verpleging van een GGZ instelling nooit last gehad van het feit dat mijn knie niet helemaal 'lekker loopt'.

Heb jij dan geen contactlenzen? Vraagt ze enigszins verbaasd.

Nee, moet dat dan? Vraag ik.

Nou veel mensen van onze leeftijd dragen een bril of hebben contactlenzen, zegt ze.

Mevrouw de psychiater en ik schelen niet zo veel in leeftijd en blijkbaar heeft zij wel contactlenzen, anders zou ze het niet aannemen als normaal neem ik aan.

Toch merk ik wel dat mijn ogen achteruit gaan, als kindje wat voor mijn neus houdt, op een afstand van min 30 centimeter, dan zie ik hetgeen ze voorhoudt wazig.

Geïrriteerd, duw ik het getoonde voorwerp op zichtbare afstand.

Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je de dingen niet in mijn gezicht moet laten zien maar vóór mijn gezicht! Op een christelijke afstand.

Wat is dat mama, een christelijke afstand?

Ver genoeg om het onzichtbare zichtbaar te maken, dus eigenlijk mijlen ver want het geloof is net zo wazig als mijn zicht.

O nee mijn zicht is duidelijker zestig centimeter is genoeg dat kan je van het geloof niet zeggen.

Hoe ver is zestig centimeter? Vraagt ze.

Ik strek mijn arm half.

Zo ver ongeveer.

Volgens mij moeten veel van onze leeftijdsgenoten aan de lees bril, zegt mijn beste vriendin.

Hoe weet je dat? Vraag ik haar als we het over het minder wordende zicht hebben.

Is het jou nooit opgevallen dat de meeste van onze leeftijdsgenoten met een gestrekte arm naar hun telefoon kijken? Zegt ze met een lach.

Ik ga even na hoe de meeste mensen van mijn leeftijd naar hun telefoon kijken, zie de ouders van de hockeyende kinderen langs de lijn en mijn vrienden voor ogen als ze naar hun telefoon kijken.

Jaaaa, je hebt gelijk!

Een leesbril is het voorland van de ouder wordende mens.

Ooit, vroeger in een van mijn vele depressies had is mij voorgenomen om niet ouder te worden dan dertig.

Die leeftijd was een mijlpaal voor mij ik vond het rustgevend om niet verder te denken dan de dertig.

Maar toen ontmoete ik mijn man en werd het leven na de dertig iets wat normaal was, het ouder worden en de dertig en de veertigjarige leeftijd halen waren geen ding meer voor mij waar ik nog bij stil stond.

Er is leven als je het kan invullen met mensen die het leven waard maken.

Zeker met de komst van kindje werd het leven een flow, weliswaar onderbroken door een aandoening die een naam kreeg waar ik eerlijk gezegd al veel langer last van had.

Als je ooit, niet van plan was om langer te leven dan de dertig jarige leeftijd dan denk je niet na over dingen als....

Het feit dat je ogen achteruit gaan....

En dat niet alleen.

Moet ik nog een schets maken voor de rest van je lichaam en geest?

Goed daar komen de clichés..

De rimpels, het uitgezakte lichaam de kale plekken of de hoofdhuid van de man en de thee zakjes voor de vrouw het feit dat je kind je verslaat met een spelletje memorie.

En dan die grijze haren, of het lange afstand kijken tot het moment dat je armen te kort worden....

Ik denk dat ik maar eens naar de de brillen winkel ga om mij een kek hip lees brilletje aan te laten meten.

Niet nu maar over een jaar of wat, als mijn armlengte niet meer toereikend is.

De bril is een afstand die een moeilijk te overbruggen toekomst duidelijk maakt.

Eigenwijs

Wat maakt de ene mens anders dan de andere?

Wat onderscheidt de ene van de andere mens?

Het is het verschil in karakter.

Karakter trekken daar wordt je mee geboren je erft wat van beide ouders en door je persoonlijke ontwikkeling en achtergrond vorm je ze op de manier dat het best bij jou past.

Karaktertrekken kunnen leuk zijn , zoals een lief karakter of een spontaan karakter, maar ook minder zoals een achterbakse karaktertrek of een agressief karakter.

Ik heb een karaktertrek die ik overigens van mijn beide ouders heb geërfd, en dat is de eigenwijze karaktertrek.

Zowel mijn moeder als mijn vader zijn beide op hun manier eigenwijs, nemen niet zomaar wat aan en bedenken of hetgeen hun voorgeschoteld wordt echt wel in hun wijze van denken past of niet.

Is eigenwijs zijn een goede of slechte karakter trek?

Ik vraag het mij wel eens af.

Mijn mening is dat het een goede trek is, al ben je wel lastig voor je medemens omdat je niet zomaar aanneemt wat een ander zegt of voorschrijft.

Ter illustratie zal ik een voorbeeld geven van mijn eigenwijze karaktertrek.

Als jong meisje van een jaar of 17 verdraaide ik mijn knie dusdanig tijdens een partijtje hockey dat de orthopedisch chirurg mij nadat hij in mijn knie had gekeken mij mededeelde dat ik nooit meer kon hockeyen met zo'n slechte knie.

En dat doet pijn, als je graag dit spelletje speelt.

Een jaar lang zat ik op de bank terwijl mijn teamgenotes aan het ballen waren.

Dit kan niet bedacht ik mij, er moet toch een mogelijkheid zijn om weer te spelen?

Ik ging op zoek naar mogelijkheden in dit pre internet tijdperk, belde rond en vond een orthopedische winkel die een Amerikaanse sport brace verkocht, maatwerk gemaakt, kosten 1290 gulden.

Oei veel geld,zeg ik tegen de meneer van de orthopedische winkel.

Ja maar als je een recept van je orthopeed kan krijgen voor deze brace vergoed je verzekering het, zegt de man.

Ik maak een afspraak met de orthopeed, verzoek hem een recept te schrijven en sta het volgende seizoen weer op het veld om vervolgens nog 15 jaar op een redelijk niveau het spelletje wat mij lief is te spelen en na een pauze van 10 jaar, op een lager niveau dan, gezellig op zondag nog steeds een balletje te slaan met een inmiddels ruimt 20 jaar oude maatwerk jonge die zijn geld nog steeds waard is, en bedankt verzekering voor het vergoede van mijn plezier.

Wat als ik nu niet eigenwijs was geweest en niet op zoek was gegaan naar mogelijkheden, gewoon had geluisterd en zijn advies had opgevolgd.....

Een meer recente illustratie van mijn eigenwijze karaktertrek, is het omgaan met een ander probleem en dat is het omgaan met de manisch depressieve stoornis.

Ook daarin ben ik eigenwijs, in de zin dat ik er op een eigenwijze mee omga.

Ik hoor de adviezen van de GGZ aan maar echt luisteren nee dat doe ik al lang niet meer, in het begin wel, ik dacht dat pillen het voor mij gingen doen dat alles met medicijnen op te lossen was die indruk gaf men mijn.

En ik denk dat ik niet de enige ben die die indruk krijgt.

Na een aantal jaren veel medicijnen geslikt te hebben kwam ik tot de conclusie dat het niet alleen maar pillen zijn maar vooral het onderzoeken naar wat de triggers zijn en hoe je daar mee om moet leren gaan.

Ik stopte met medicijnen, tegen het advies van de GGZ, die mij graag naast het stempel bipolair ook een borderline persoonlijkheid wil opspelden, omdat ik niet luister naar ze, en een moeilijke niet luisterende klant krijgt heel snel deze diagnose, kan ik u vertellen.

Na een persoonlijkheid onderzoek werd deze diagnose gereduceerd tot “trekken”van cluster B waar o.a borderline onder valt, lekker boeiend, dacht ik toen mevrouw de psychiater het mededeelde.

Op mijn eigenwijze manier ga ik om met alles wat ik tegen kom als men mij zegt dat ik iets niet kan door ziekte of lichamelijke gebreken, dan vraag ik mij altijd af is dat zo?

Moet ik lukraak aannemen wat jij zegt of is er een mogelijkheid om er op mijn manier mee om te gaan?

Moet ik alles slikken wat mij wordt geadviseerd of is er een andere weg?

Tot op heden heeft mijn eigenwijze karaktertrek mij veel opgeleverd, al weet ik ook wel dat als ik de fout in ga, en die kans blijft altijd aanwezig, een aantal mensen waaronder de GGZ zal zeggen; Zie je wel!

Toch denk ik dat eigenwijs zijn geen slechte karaktertrek is.

Ik denk dat ze het gezegde; brutale mensen hebben de halve wereld.

Mogen vervangen met; eigenwijze mensen hebben de halve wereld.

Eigenwijs zijn betekend dat je out of the box denkt, een eigen plan trekt, en niet lukraak adviezen volgt maar ook kijkt of het anders kan op jou eigen wijze....

Is daar wat mis mee?

Ik denk van niet.

Moe

Volgens mij heb ik last van voorjaarsmoeheid, zo heet dat toch?

Elk jaar rond deze tijd heb ik nergens zin in, is koken zelfs een opgaven en kan ik niet anders dan aan mijn bed denken, ik slaap zelfs 5 à 6 uur achter elkaar en dat is voor mijn doen erg lang.

Maandag is altijd mijn schoonmaak dag binnen en paar uur ruim ik het huis op doe de was en boodschappen en sta 's middags als ik telefoondienst heb uitgebreid te koken.

Normaal dan.

Nu niet, ik kom met moeite mijn bed uit kijk zuchtend naar de stofnesten in mijn huis en de overvolle wasmand.

Ik ga op zoek naar excuses, het kan woensdag ook nog uitstel is geen afstel, ik heb gisteren tijdens de wedstrijd die door vermoeidheid ook niet lekker ging, vond ik dan, een hele harde klap op mijn enkel gekregen en dat loop niet echt lekker met dat paasei op mijn been en dat terwijl het nog geen Pasen is.

De was, zucht, ik kijk in de laden de sokken van manlief zijn bijna op, oké dus de was zal ik wel doen.

Ik voel mij slecht.

Trut, doe nu gewoon je werk dan voel je je beter, zegt een klein stemmetje.

Ik weet het maar toch kan ik me er niet toe zetten.

Ik kijk nog eens naar de vloer en zie de sporen die natte honden poten hebben achter gelaten reflecteren in het zonlicht dat vrolijk naar binnen schijnt.

Ik erger mij eraan maar het is niet zo dat het spoor mij kan motiveren om het schoon te maken.

Als ik nu bij mevrouw de psychiater zou zitten dan zou ze me waarschijnlijk licht depressief bestempelen, ben ik even blij dat ze door familie omstandigheden al een tijd afwezig is.

Ik ben niet depressief ik denk niet aan de dood, ja ik denk wel aan de dood maar niet aan mijn eigen dood, schaam mij zelfs dat ik die gedachte wel heb gehad en in het verleden pogingen heb ondernomen als ik met Piet praat die de dood binnenkort gaat meemaken..

Schaamte voor het feit dat je soms de wens hebt om er niet meer te zijn als je hoort dat een bijzondere man binnenkort het leven gaat laten.

Is het schaamte of schuldgevoel, het mag niet volgens gelovige mensen je eigen leven nemen, en ik geloof dan wel niet maar kan er wel inkomen.

Als je depressief ben kijk je daar alleen heel anders tegenaan, weet ik.

Hoe is het toch mogelijk dat je dan die wens hebt, wat gebeurt er in die ondoorzichtige grijze massa, wat maakt dat je zover bent dat je instaat ben om het leven zelfgekozen te beëindigen omdat je niet meer verder kan.

Wat is dat?

Ik ben nu gewoon moe niet levens moe, gewoon tijdelijk een laag energie niveau, dat is normaal, ik voel me normaal want ik denk niet meer aan mijn eigen dood, ik denk slechts aan die van een dierbaar mens die daar mee om moet gaan.

Ik ben moe en ga gewoon vroeger naar mijn bedje toe......

Piet

Hoi Gaby, hoor ik hem mat zeggen door de telefoon.

Ha die piet.

Er is er maar een die mij Gaby noemt dat is Piet mijn oud directeur waar ik in de jaren nadat hij met pensioen ging en ik van baan veranderde, gek werd, en weer aan de slag ging contact mee ben blijven houden.

Hij heeft er voor gezorgd dat ik weer in contact kwam met mijn huidige werkgever, mijn oud collega bij het bedrijf waar Piet destijds de baas was.

Ik voel een slecht bericht, vorige week vertelde hij mij dat hij door de scan ging om te kijken of de chemo zijn werk goed had gedaan.

Hou me op de hoogte, zei ik vol goede moed, met de hoop dat hij uitstel van executie zou krijgen door het toedienen van het gemene goedje wat de nog gemener deler wat cellen zijn die kanker heten efficiënt terug kan dringen tot het niveau, hou je koest we kunnen het leven rekken.

Ik ben opgegeven...

Zijn stem breekt ik voel de tranen.

Shit.

Dat het er aan zat te komen dat was duidelijk de laatste tijd ging hij ziekenhuis in ziekenhuis uit, kleine dingetjes, grotere ingrepen.

Ik wist dat het het einde in zicht was, hij ook maar toch komt de boodschap hard aan als de artsen op het punt komen dat ze alles hebben geprobeerd maar niks meer helpt.

Ik kan niet anders dan de standaard vraag stellen.

Hoe lang nog?

Ze denken een maand of drie....

Met een goede fles wijn en een bos bloemen sta ik de volgende dag voor zijn deur, hij drinkt niet meer sinds hij erg achteruit is gegaan, ook in de hoop dat het zijn leven zou verlengen.

What the heck denk ik als ik in de winkel sta en de beste italiaan voor hem koop, het maakt toch niet meer uit geniet maar van de dingen waar je van houdt nu het nog kan.

Mijn geschiedenis met Piet draait zich voor mijn ogen af als ik de deurbel indruk.

Hoe lang ken ik hem nu al 15 jaar?

Hij was de beste werkgever die ik ooit heb meegemaakt hij zorgde voor een cohesie binnen de organisatie die ik niet kende en nooit meer heb meegemaakt nadien.

Oké mijn huidige baas is duidelijk op zijn manier goed bezig maar hij heeft dan ook Piet als leermeester gehad.

De jaren na zijn pensionering gingen wij één à twee keer per jaar lunchen, en belde regelmatig, hij was de pater familias van het bedrijf waar wij werkte en in de jaren na zijn pensionering bleef hij dat.

In de jaren van mijn ziekte bleef hij trouw bellen, hield mijn huidige baas op de hoogte hoe het met mij ging en heeft uiteindelijk toen hij vond dat het goed genoeg met mij ging mijn adres aan mijn huidige baas geven die er al eerder naar gevraagd had.

Zijn bescherming, lief.

We praten niet eens over zijn toekomst als ik naast hem zit, waarom ook?

Hij verteld dat hij veel mensen die langs willen komen afhoudt, dat het te vermoeiend is.

Haha, zeg ik dat krijg je als je mij belt, ik kom langs ook als je dat niet zou willen ik zit in de keuken verkoop dat staat synoniem aan de pitbull! Of de jehova getuigen, eenmaal die voet tussen de deur en je komt niet meer los.

We lachen en huilen niet, genieten van het feit dat het leven nog daar is.

Bij het afscheid kijken wij elkaar diep in de ogen, we bellen zeg ik, en ik wil nog graag bij je langs komen, uh, nu het nog kan...

Ja we bellen, zegt hij, en als het niet meer gaat dan drink je maar een goed glas op mijn begrafenis....

Slik.

Het aardse bestaan

Ik heb eens zin om ouderwets te ouwehoeren over de zin van het bestaan, deze materiële wereld en het feit dat mocht je er in geloven je je bezittingen niet mee kan nemen naar het hiernamaals.

Is Gaab dan een rasechte moralist geworden?

Nee hoor, ze heeft gewoon zin om een stom verhaaltje te typen als rustpuntje in een drukke week.

Een stukje over dromen en nachtmerries, over bezit en de betrekkelijkheid er van.

Hoe komt ze daar op denkt u nu, simpel het krijgen van een nieuwe telefoon is genoeg aanleiding om over heel veel dingen na te denken zelfs dingen als de zin en onzin van het bestaan.

Ja het gaat diep....

Heeft u zich weleens gerealiseerd waarom wij bestaan, nee?

Nou ik wel en de conclusie, die van mij dan, is heel simpel.

We leven slechts voor een ding en dat is het in stand houden van ons ras en het veiligstellen van ons ras voor de toekomst door ons voort te planten.

Klaar.

We zijn niet anders dan de rest van het leven op deze planeet dat precies het zelfde doet met als enig verschil dat wij goed op weg zijn om het leven voor de rest van de aardbewoners te verknallen, en nee ik ben geen groen links tutje,ik ben gewoon niet blind.

Het aardse bestaan is betrekkelijk, je wordt geboren en je gaat een keer dood, en wat je daar tussen doet dat is deels aan jou om dat te bepalen, niet meer niet minder.

Dankzij of meer omdat, ik slecht slaap denk ik veel na over dit soort dingen en andere suffe dingen, dat vooral.

Als ik slaap dan droom ik vaak vreemde dromen, soms levensecht en vraag ik mij bij het ontwaken wel eens af of ik het echt heb meegemaakt of dat het een droom was.

Zo heb ik in een droom wel eens per ongeluk mevrouw de psychiater plat gereden in een parkeergarage tijdens het achteruit uit parkeren......

Loop dan ook niet ongezien achter mijn auto langs trut!

Dacht ik toen ik wakker schrok.

En nu niet deze droom gaan analyseren, mijn relatie met mevrouw de psychiater is redelijk voor zover je een relatie wilt hebben met dit volk dan.

Ik schrok er zelf van dat ik deze droom had, dus....

Gisteren droomde ik dat ik mijn nieuwe telefoon kreeg en bleek het een aftands apparaatje te zijn uit de vorige eeuw.

Wie droom er nu over een telefoon? Dacht ik bij het ontwaken, die is echt gek!

Ik moet zeggen ik had mij best verheugt op het nieuwe toestel en reed fluitend naar mijn werk waar het kleine witte apparaatje inderdaad op mijn bureau op mij lag te wachten.

Gaaaaaf, eindelijk kan ik meedoen met de moderne wereld, dacht ik toen ik het oppakte.

Hoe het werkt geen idee, ja het heeft iets weg van de ipad die snap ik wel inmiddels, en manlief heeft ook z'on kreng dus ik kende het een beetje.

Geef maar hier!

Zegt kindje als ik haar mijn nieuwe toestel laat zien.

Onze negenjarige dochter weet mij precies te vertellen hoe het werkt, en weet vooral hoe je haar lievelingsspelletje uit de app-store moet halen.

De lol van het bedenken dat ik een nieuwe telefoon kreeg was overigens groter dan toen ik het apparaatje daadwerkelijk in mijn bezit kreeg.

Ik ben niet zo hip, niet iemand die het nieuwste van het nieuwste moet hebben.

Met de mode doe ik ook niet mee ik ben meer functioneel ingesteld en draag kleding omdat je nu eenmaal niet naakt mag rondlopen, heb een nieuwe telefoon omdat ik niet te whats appen ben en dat doet iedereen tegenwoordig enz. enz.

Ik moet elke keer als ik het apparaatje in mijn handen heb denken aan een foto die ik op twitter zag.

Het is een foto van een uitgemergeld Afrikaans jongetje die van zijn net zo magere moeder een slokje water uit een jerrycan krijgt, iemand heeft er de tekst;
en wij klagen er over dat we de iphone 5 nog niet hebben......
Er onder gezet.

Tja het is ongelijk verdeelt op de wereld het is maar net in welk nest je geboren wordt, zo kan je ongevraagd als prins geboren worden of als bedelaar en alles wat er tussen zit.

Het aardse bestaan is deels te kiezen.

Zo heb ik er niet voor gekozen om een psychische aandoening te krijgen maar heb er wel een, wat betekend dat er soms beperkingen in mijn leven zijn.

Zo heb ik er wel voor gekozen om een vak te leren en een kind te krijgen en om in een goede traditie mijn ras voort te planten.

Zo heb ik wat lieve mensen om mij heen verzameld en heb ik met manlief en kindje een prima leven met wat materiële dingen die wat mij betreft makkelijk zijn maar niet onmisbaar.

Als het leven stopt heb je daar toch niks meer aan.

Het is gewoon het aardse bestaan.

Wat werkt

Mijn beste bipo vriendin is academisch geschoold, had een bijzonder goede baan bij de gemeente maar na twee jaar ziekte nam haar baas zoals het hoort in Nederland afscheid van haar en werd ze officieel voor 80 tot 100% afgekeurd door het UWV en kreeg zij naar goed Nederlands gebruik een WIA uitkering.

En ze leefde nog lang en gelukkig.........

Nee natuurlijk niet.

Ze is er eentje die niet bij de pakken gaat neer zitten eentje die na een herstel proces wat jaren duurt daar kan ik over mee praten, een cursus ervaringsdeskundige GGZ ging doen en haar werkterrein naar de geestelijke gezondheidszorg verhuisde.

Weet je het zeker, zei ik haar toen ze haar plannen kenbaar maakte.

Ja ik wil mijn eigen ervaring gebruiken om andere te helpen, zei ze vol goede moed.

Na haar omscholing krijgt ze inderdaad een baan bij de GGZ, iets met beeldbuizen installeren en uitleggen bij chronische veel al hulp ontwijkende patiënten zodat ze niet langs hoeven te komen maar online contact kunnen houden met Big Brother, uh, ik bedoel de GGZ.

Vanaf dag één ging het fout, ze had namelijk het lef om te onderhandelen over haar salaris en heeft afgedongen dat ze wat meer kreeg dan ze in eerste instantie van plan waren haar te betalen.

Dat zijn we niet gewend dat mensen dat doen, zegt haar leidinggevende als ze er al werkt.

Dat werken met een bipolaire stoornis voor lichte ontregeling zorgt als je een paar jaar niet heb gewerkt dat is bekend onder de bipolaire mensen maar niet onder de werknemers van de GGZ dat bleek.

Je bent druk tijdens de vergaderingen, zegt haar leidinggevende.

Tja ik ben licht manisch verontschuldigd mijn bipo vriendin zich, het is nog al een verandering dat heeft invloed op mijn stemming......

Ik heb liever niet dat je over je ziekte praat hier, zegt haar leidinggevende, dan heb ik het idee dat ik je moet helpen.

Helpen? Hoezo? Vraag mijn vriendin, daar heb ik mijn eigen hulpverleners voor.

Een week later klaagt de leidinggevende over haar buikpijn.

En dat mag zij wel.

En heb je haar een maag tablet aangeboden?, Vraag ik mijn bipo vriendin als ze dit verteld, of mag zij het wel mededelen maar mag jij haar niet helpen omdat je anders een hulpverlener bent...

Een paar futiliteiten verder komt haar leidinggevende tot de conclusie dat mijn bipo vriendin haar werk wel goed doet maar dat ze niet voegt in het team als enige ervaringsdeskundige.

Nee nog al wiedes ze is eentje van de andere kant, iemand die juist de brug moet slaan tussen hulpverlener en klant, dan kan je toch niet voegen?, dan ben je iemand die de twee kanten bekijkt de collega met een andere pet op, voegen dat doe je niet dat kan niet daarvoor ben je juist aangenomen.

Maar zo werkt het dus niet.

Ze mag gaan, ze krijgt deze maand nog uitbetaalt en dan is het klaar meent haar leidinggevende.

Dat de gemiddelde GGZ medewerker geen kaas heeft gegeten van hoe het in de echte wereld gaat is duidelijk.

Mijn beste bipo vriendin heeft namelijk een jaar contract, dat betekend dat als ze eerder van haar af willen ze de gewone procedure moeten volgen en het contact moeten ontbinden bij het UWV werk bedrijf of bij de kantonrechter.

Naïef gezien dachten ze gewoon even gedag te kunnen zeggen, bedankt en de groeten.

Dom, dom, dom, ze hebben iemand aangenomen die uit het bedrijfsleven komt en weet wat haar rechten en plichten zijn.

Ze laat zich niet zomaar afserveren ze vecht voor haar recht als werknemer, en ook dat zijn ze niet gewend binnen de GGZ.

Bizar, zeg ik tegen haar nadat ze mij op de hoogte brengt van de voortgang of eerder tegenslagen van haar GGZ baan.

Bizar dat ze zo met je omgaan, ze weten toch dat ze iemand aannemen met een, zoals ze dat zelf graag noemen een “vlekje”.

Hoe kan het dat ze geen rekening houden met wie ze aannemen en eigenlijk geen idee hebben hoe ze met iemand die iets weg heeft van hun dagelijkse klanten maar aan hun kan van de tafel zit.

Dat ze daar niet mee kunnen omgaan, bizar, zeg ik nogmaals, en dat doe mij wederom afvragen hoe een GGZ medewerker überhaupt met hun klanten omgaat, het is een baan maar het interesseert mij eigenlijk niet hoe het met mijn klant gaat? Die manier?

Wat dat betreft kan je denk ik beter in het bedrijfsleven werken.

Zo heb ik een baas die weet wat ik heb, en gewoon een verzekering heeft afgesloten voor het geval ik langdurig uitval en mij een normaal salaris betaald, mij dit jaar een telefoon gunt van de zaak als waardering voor mijn werk niet dat ik mijn klanten plat ga bellen daarmee of mijn klanten mijn nummer geef zodat ik altijd bereikbaar ben.

Nee gewoon een extraatje een omkosten vergoeding of salaris verhoging omdat ik mijn abonnement dan niet zelf hoef te betalen en ik op deze manier niet 70% aan het UWV hoeft af te dragen.

Wat werkt voor de gestoorde medemens die gewoon wil werken?

Gewoon mensen die volgens de boeken niet weten hoe ze met een psychiatrisch patiënt moeten omgaan en het blijkbaar wel, en dat duidelijk beter kunnen dan GGZ medewerker dat kan.

Dat werkt.

Kut pillen

En hoe was jullie vakantie? 

Vraag mijn vader als ik terug ben.

Prima,lachen, relaxed, no stress.

Was het met of zonder, vraagt hij.

Inmiddels noemen mijn vader en ik ze niet meer bij naam.

Met, zeg ik, ik was de loeders nog kwijt ook, één dag en toe vond ik ze terug tussen de belangrijke documenten die ik had opgeborgen in mijn trolley.

Hij grinnikt, dus zo belangrijk waren ze in je onderbewuste.

Een paar weken geleden zat ik er redelijk doorheen, ik bel dan het liefst met mijn beste vriendin en mijn vader, ze luisteren naar mijn gezeik, klaagzang en zelf kwellingen die ik dan uit.

Ze zijn de enige mensen naast manlief waar ik mijn tranen van frustratie kwijt kan, frustratie om mijn veranderde leven de wisselende stemmingen die ik liever niet heb en mijn strijdt met en vooral tegen de medicijnen die ik soms moet slikken.

Sommige mensen delen hun leed met hulpverleners, niet voor niks staat er standaard een tissue box op de bespreek tafel van de GGZ hulpverlener.

Ik niet ik heb er een hekel aan mijn ziel en zaligheid uit balken tegen vreemde en doekjes te plukken uit een door de farmaceutische industrie gesponsorde box.

Let maar eens op mensen die bij de GGZ komen er staat meestal een naam van een farmaceut op de doos witte doekjes om de ogen te deppen.

Nee ik loop liever een potje te janken in het bijzijn van mijn naasten, de mensen die mij echt kennen.

Mijn vader is mijn trouwe slachtoffer, ik moet er niet aan denken dat de man er over een x aantal jaar niet meer is, zijn nuchterheid en de rust is voelbaar door de telefoonlijn, dat wil ik nog lang niet missen.

Een paar dagen nadat ik hem mededeelde dat ik er door heen zat had ik hem weer aan de lijn.

En hoe gaat het nu?, vraagt hij.

Beter, ik slik die kut troep weer, het werkt.....

Nou dat is toch mooi?

Nee dat is het niet...

Die begrijp ik niet.

Papa, het feit dat deze pillen werken is een bevestiging dat er iets mis is in mijn brein, iets waar deze medicijnen tegen blijken te werken, ik had liever gezien dat geen één pil zou werken dan zou het betekenen dat het echt tussen mijn oren zit en ik er met wilskracht wat aan zou kunnen doen.

…....

Ja maar dat doe je toch ook, zegt hij na een korte pauze ter overdenking van mijn woordenstroom.

Je doet het met zo min mogelijk, en dat dat niet altijd gaat dat is dan maar zo, je stopt toch weer als het beter gaan?

Dat klopt, zeg ik, maar ik ben bang pap, bang dat het op een gegeven moment niet meer gaat lukken om het zonder te doen, dat ik weer elke dag moet slikken en dan deze medicijnen moet ophogen als het ondanks dat ik de onderhoud hoeveelheid slik ik toch nog last blijf houden van, en dat als dat niet meer afdoende werkt er weer een ander medicijn bij moet komen en dat ik voor de bijwerkingen dan weer een ander medicijnen erbij moet slikken en dat de combinatie van medicijnen mij weer duf, suf en muf maakt waardoor ik niet meer kan functioneren, dat alles waar ik jaren voor gevochten heb, het medicijn vrije leven, slechts een tijdelijke adempauze bleek te zijn en uiteindelijk mijn grote vrees mijn werkelijkheid weer wordt.

Pillen pillen en nog eens pillen zoals ik slikte een aantal jaar geleden, elke avond een handje vol en dat was niet mijn leven dat was een zwaar klote periode, maar als het nu eens niet meer zonder gaat dan zit ik daar weer aan dat tenenkrommend bestaan.
Zucht...

Het blijft een strijd hoe graag ik ook zou willen dat ze niet nodig zijn ik kan er niet omheen ze blijven een onderdeel van mijn leven.

Kut pillen..............