Wat werkt

Mijn beste bipo vriendin is academisch geschoold, had een bijzonder goede baan bij de gemeente maar na twee jaar ziekte nam haar baas zoals het hoort in Nederland afscheid van haar en werd ze officieel voor 80 tot 100% afgekeurd door het UWV en kreeg zij naar goed Nederlands gebruik een WIA uitkering.

En ze leefde nog lang en gelukkig.........

Nee natuurlijk niet.

Ze is er eentje die niet bij de pakken gaat neer zitten eentje die na een herstel proces wat jaren duurt daar kan ik over mee praten, een cursus ervaringsdeskundige GGZ ging doen en haar werkterrein naar de geestelijke gezondheidszorg verhuisde.

Weet je het zeker, zei ik haar toen ze haar plannen kenbaar maakte.

Ja ik wil mijn eigen ervaring gebruiken om andere te helpen, zei ze vol goede moed.

Na haar omscholing krijgt ze inderdaad een baan bij de GGZ, iets met beeldbuizen installeren en uitleggen bij chronische veel al hulp ontwijkende patiënten zodat ze niet langs hoeven te komen maar online contact kunnen houden met Big Brother, uh, ik bedoel de GGZ.

Vanaf dag één ging het fout, ze had namelijk het lef om te onderhandelen over haar salaris en heeft afgedongen dat ze wat meer kreeg dan ze in eerste instantie van plan waren haar te betalen.

Dat zijn we niet gewend dat mensen dat doen, zegt haar leidinggevende als ze er al werkt.

Dat werken met een bipolaire stoornis voor lichte ontregeling zorgt als je een paar jaar niet heb gewerkt dat is bekend onder de bipolaire mensen maar niet onder de werknemers van de GGZ dat bleek.

Je bent druk tijdens de vergaderingen, zegt haar leidinggevende.

Tja ik ben licht manisch verontschuldigd mijn bipo vriendin zich, het is nog al een verandering dat heeft invloed op mijn stemming......

Ik heb liever niet dat je over je ziekte praat hier, zegt haar leidinggevende, dan heb ik het idee dat ik je moet helpen.

Helpen? Hoezo? Vraag mijn vriendin, daar heb ik mijn eigen hulpverleners voor.

Een week later klaagt de leidinggevende over haar buikpijn.

En dat mag zij wel.

En heb je haar een maag tablet aangeboden?, Vraag ik mijn bipo vriendin als ze dit verteld, of mag zij het wel mededelen maar mag jij haar niet helpen omdat je anders een hulpverlener bent...

Een paar futiliteiten verder komt haar leidinggevende tot de conclusie dat mijn bipo vriendin haar werk wel goed doet maar dat ze niet voegt in het team als enige ervaringsdeskundige.

Nee nog al wiedes ze is eentje van de andere kant, iemand die juist de brug moet slaan tussen hulpverlener en klant, dan kan je toch niet voegen?, dan ben je iemand die de twee kanten bekijkt de collega met een andere pet op, voegen dat doe je niet dat kan niet daarvoor ben je juist aangenomen.

Maar zo werkt het dus niet.

Ze mag gaan, ze krijgt deze maand nog uitbetaalt en dan is het klaar meent haar leidinggevende.

Dat de gemiddelde GGZ medewerker geen kaas heeft gegeten van hoe het in de echte wereld gaat is duidelijk.

Mijn beste bipo vriendin heeft namelijk een jaar contract, dat betekend dat als ze eerder van haar af willen ze de gewone procedure moeten volgen en het contact moeten ontbinden bij het UWV werk bedrijf of bij de kantonrechter.

Naïef gezien dachten ze gewoon even gedag te kunnen zeggen, bedankt en de groeten.

Dom, dom, dom, ze hebben iemand aangenomen die uit het bedrijfsleven komt en weet wat haar rechten en plichten zijn.

Ze laat zich niet zomaar afserveren ze vecht voor haar recht als werknemer, en ook dat zijn ze niet gewend binnen de GGZ.

Bizar, zeg ik tegen haar nadat ze mij op de hoogte brengt van de voortgang of eerder tegenslagen van haar GGZ baan.

Bizar dat ze zo met je omgaan, ze weten toch dat ze iemand aannemen met een, zoals ze dat zelf graag noemen een “vlekje”.

Hoe kan het dat ze geen rekening houden met wie ze aannemen en eigenlijk geen idee hebben hoe ze met iemand die iets weg heeft van hun dagelijkse klanten maar aan hun kan van de tafel zit.

Dat ze daar niet mee kunnen omgaan, bizar, zeg ik nogmaals, en dat doe mij wederom afvragen hoe een GGZ medewerker überhaupt met hun klanten omgaat, het is een baan maar het interesseert mij eigenlijk niet hoe het met mijn klant gaat? Die manier?

Wat dat betreft kan je denk ik beter in het bedrijfsleven werken.

Zo heb ik een baas die weet wat ik heb, en gewoon een verzekering heeft afgesloten voor het geval ik langdurig uitval en mij een normaal salaris betaald, mij dit jaar een telefoon gunt van de zaak als waardering voor mijn werk niet dat ik mijn klanten plat ga bellen daarmee of mijn klanten mijn nummer geef zodat ik altijd bereikbaar ben.

Nee gewoon een extraatje een omkosten vergoeding of salaris verhoging omdat ik mijn abonnement dan niet zelf hoef te betalen en ik op deze manier niet 70% aan het UWV hoeft af te dragen.

Wat werkt voor de gestoorde medemens die gewoon wil werken?

Gewoon mensen die volgens de boeken niet weten hoe ze met een psychiatrisch patiënt moeten omgaan en het blijkbaar wel, en dat duidelijk beter kunnen dan GGZ medewerker dat kan.

Dat werkt.