Piet

Hoi Gaby, hoor ik hem mat zeggen door de telefoon.

Ha die piet.

Er is er maar een die mij Gaby noemt dat is Piet mijn oud directeur waar ik in de jaren nadat hij met pensioen ging en ik van baan veranderde, gek werd, en weer aan de slag ging contact mee ben blijven houden.

Hij heeft er voor gezorgd dat ik weer in contact kwam met mijn huidige werkgever, mijn oud collega bij het bedrijf waar Piet destijds de baas was.

Ik voel een slecht bericht, vorige week vertelde hij mij dat hij door de scan ging om te kijken of de chemo zijn werk goed had gedaan.

Hou me op de hoogte, zei ik vol goede moed, met de hoop dat hij uitstel van executie zou krijgen door het toedienen van het gemene goedje wat de nog gemener deler wat cellen zijn die kanker heten efficiënt terug kan dringen tot het niveau, hou je koest we kunnen het leven rekken.

Ik ben opgegeven...

Zijn stem breekt ik voel de tranen.

Shit.

Dat het er aan zat te komen dat was duidelijk de laatste tijd ging hij ziekenhuis in ziekenhuis uit, kleine dingetjes, grotere ingrepen.

Ik wist dat het het einde in zicht was, hij ook maar toch komt de boodschap hard aan als de artsen op het punt komen dat ze alles hebben geprobeerd maar niks meer helpt.

Ik kan niet anders dan de standaard vraag stellen.

Hoe lang nog?

Ze denken een maand of drie....

Met een goede fles wijn en een bos bloemen sta ik de volgende dag voor zijn deur, hij drinkt niet meer sinds hij erg achteruit is gegaan, ook in de hoop dat het zijn leven zou verlengen.

What the heck denk ik als ik in de winkel sta en de beste italiaan voor hem koop, het maakt toch niet meer uit geniet maar van de dingen waar je van houdt nu het nog kan.

Mijn geschiedenis met Piet draait zich voor mijn ogen af als ik de deurbel indruk.

Hoe lang ken ik hem nu al 15 jaar?

Hij was de beste werkgever die ik ooit heb meegemaakt hij zorgde voor een cohesie binnen de organisatie die ik niet kende en nooit meer heb meegemaakt nadien.

Oké mijn huidige baas is duidelijk op zijn manier goed bezig maar hij heeft dan ook Piet als leermeester gehad.

De jaren na zijn pensionering gingen wij één à twee keer per jaar lunchen, en belde regelmatig, hij was de pater familias van het bedrijf waar wij werkte en in de jaren na zijn pensionering bleef hij dat.

In de jaren van mijn ziekte bleef hij trouw bellen, hield mijn huidige baas op de hoogte hoe het met mij ging en heeft uiteindelijk toen hij vond dat het goed genoeg met mij ging mijn adres aan mijn huidige baas geven die er al eerder naar gevraagd had.

Zijn bescherming, lief.

We praten niet eens over zijn toekomst als ik naast hem zit, waarom ook?

Hij verteld dat hij veel mensen die langs willen komen afhoudt, dat het te vermoeiend is.

Haha, zeg ik dat krijg je als je mij belt, ik kom langs ook als je dat niet zou willen ik zit in de keuken verkoop dat staat synoniem aan de pitbull! Of de jehova getuigen, eenmaal die voet tussen de deur en je komt niet meer los.

We lachen en huilen niet, genieten van het feit dat het leven nog daar is.

Bij het afscheid kijken wij elkaar diep in de ogen, we bellen zeg ik, en ik wil nog graag bij je langs komen, uh, nu het nog kan...

Ja we bellen, zegt hij, en als het niet meer gaat dan drink je maar een goed glas op mijn begrafenis....

Slik.