Moe

Volgens mij heb ik last van voorjaarsmoeheid, zo heet dat toch?

Elk jaar rond deze tijd heb ik nergens zin in, is koken zelfs een opgaven en kan ik niet anders dan aan mijn bed denken, ik slaap zelfs 5 à 6 uur achter elkaar en dat is voor mijn doen erg lang.

Maandag is altijd mijn schoonmaak dag binnen en paar uur ruim ik het huis op doe de was en boodschappen en sta 's middags als ik telefoondienst heb uitgebreid te koken.

Normaal dan.

Nu niet, ik kom met moeite mijn bed uit kijk zuchtend naar de stofnesten in mijn huis en de overvolle wasmand.

Ik ga op zoek naar excuses, het kan woensdag ook nog uitstel is geen afstel, ik heb gisteren tijdens de wedstrijd die door vermoeidheid ook niet lekker ging, vond ik dan, een hele harde klap op mijn enkel gekregen en dat loop niet echt lekker met dat paasei op mijn been en dat terwijl het nog geen Pasen is.

De was, zucht, ik kijk in de laden de sokken van manlief zijn bijna op, oké dus de was zal ik wel doen.

Ik voel mij slecht.

Trut, doe nu gewoon je werk dan voel je je beter, zegt een klein stemmetje.

Ik weet het maar toch kan ik me er niet toe zetten.

Ik kijk nog eens naar de vloer en zie de sporen die natte honden poten hebben achter gelaten reflecteren in het zonlicht dat vrolijk naar binnen schijnt.

Ik erger mij eraan maar het is niet zo dat het spoor mij kan motiveren om het schoon te maken.

Als ik nu bij mevrouw de psychiater zou zitten dan zou ze me waarschijnlijk licht depressief bestempelen, ben ik even blij dat ze door familie omstandigheden al een tijd afwezig is.

Ik ben niet depressief ik denk niet aan de dood, ja ik denk wel aan de dood maar niet aan mijn eigen dood, schaam mij zelfs dat ik die gedachte wel heb gehad en in het verleden pogingen heb ondernomen als ik met Piet praat die de dood binnenkort gaat meemaken..

Schaamte voor het feit dat je soms de wens hebt om er niet meer te zijn als je hoort dat een bijzondere man binnenkort het leven gaat laten.

Is het schaamte of schuldgevoel, het mag niet volgens gelovige mensen je eigen leven nemen, en ik geloof dan wel niet maar kan er wel inkomen.

Als je depressief ben kijk je daar alleen heel anders tegenaan, weet ik.

Hoe is het toch mogelijk dat je dan die wens hebt, wat gebeurt er in die ondoorzichtige grijze massa, wat maakt dat je zover bent dat je instaat ben om het leven zelfgekozen te beëindigen omdat je niet meer verder kan.

Wat is dat?

Ik ben nu gewoon moe niet levens moe, gewoon tijdelijk een laag energie niveau, dat is normaal, ik voel me normaal want ik denk niet meer aan mijn eigen dood, ik denk slechts aan die van een dierbaar mens die daar mee om moet gaan.

Ik ben moe en ga gewoon vroeger naar mijn bedje toe......