kookpunt vriespunt

Weet je wat zo fijn is?,zeg ik

Ik ben net klaar met het marineren van de aardappelen voor de roti.

Alles staat klaar ik heb de uien en de knoflook gehakt, de bouillon blokjes zijn uit hun verpakking en de roti kip, die ik de dag daarvoor heb gemaakt, staat langzaam op te warmen.

Tevreden gooi ik gesneden kousenbanden in hun schaal, als mijn aardappelen bijna gaar zijn gaan zij twee minuten in mijn stoomoven.

Nee, zegt manlief vanachter de computer.

Koken!

Mmmm, mompelt manlief afwezig.

Koken is niet echt zijn ding, lekker eten wel maar koken nee, dat niet.

Toen wij elkaar leerde kennen was zijn hagelwitte keuken niet voor niks nog hagelwit.

Met schrik keek hij naar de explosie die ik had veroorzaakt de eerste keer dat ik voor hem kookte in zijn keuken.

Het was de eerste keer dat zijn keuken echt werd gebruikt voor hetgeen het is ontworpen, koken.

Gelukkig gaat mijn liefde door zijn maag.

Koken vroeger stond ik niet stil bij het rustgevende bijeffect van deze dagelijkse noodzaak, maar zins de diagnose ben ik mij bewuster van de dingen die mij rust en onrust geven.

Koken geeft mij rust, het simpele hakken en snijden, de timing om alles op de zelfde tijd op tafel te krijgen. Het vergt concentratie en is tegelijkertijd een afleiding, het even nergens anders aan denken het geeft mijn hersenen de tijd om mijn gedachten te ordenen.

Koken is ook een soort graadmeter voor mijn stemming daar ben ik inmiddels achter.

Ga ik richting manie;

dan heb ik de meest waanzinnige ideeën om die boerenkool eens te pimpen op een manier waar menig top kok jaloers op wordt. Om vervolgens door de chaos in mijn hoofd de simpelste variant van de boerenkool compleet te verpesten.

Ga ik richting depressie;

dan kan ik kijkend in mijn koelkast niet eens meer verzinnen waarvoor ik de producten die ik heb liggen heb gekocht, de diepvries pizza is dan het meest aanlokkelijk om te bakken, al doe ik het niet omdat ik weet dat ik mij alleen maar erger voel als ik die kartonnen schijven mijn gezin voorschotel.

Ik grijp dan naar de klassiekers die nooit mislukken, die ondanks dat ik mij niet goed voel mij in ieder geval niet verder de put in duwen.

In beide gevallen baal ik, mijn hersenen kennen een kookpunt en een vriespunt.

Ik sudder liever ergens daar tussenin en geniet als ik na het koken aan tafel tevreden terug kan kijken naar mijn rustpunt.......