Therapeutisch troetel dier.

Ik loop met mijn dochter en haar beste vriendinnetje door het tuincentrum, het regent en om te voorkomen dat de meiden de hele middag voor de TV hangen heb ik ze meegenomen naar dit gratis en overdekte speel paradijs.

Ze rennen door de paden, verstoppen zich voor me en gieren van het lachen als ik ze heb ontdekt.

Ik kijk wat rond bij de kamerplanten op zoek naar een leuk klein exemplaar, het plantje op mijn salontafel heeft mij weer niet overleeft.

Ik moet eerlijk bekennen dat is ze af en toe expres dood laat gaan, levende dingen kan ik niet weg gooien als ik ze zat ben, dode wel.

Elk modern tuincentrum heeft een dieren afdeling, hoe je ook loopt je komt er altijd langs, de lucht van verpakt voer en plastic animatie beesten voor je huisdier maken mij vaak misselijk.

Vandaag niet, ik zie namelijk de ultieme hondenmand, een mooi gevochten exemplaar met een kussentje,  mijn hond van vroeger zou er jaloers op worden.

Ik zou er zelf in willen gaan liggen, als ik die maat had tenminste.

Een hond, die trouwe viervoeter, ik heb ze mijn hele jeugd om mij heen gehad en er van genoten. Wat een waardevol bezit, of eigenlijk onderdeel van een gezin.

Ik bekijk de mand en denk aan een opname uit het verleden.

Ik zit buiten een sigaret te roken met Ton, een alleenstaande oudere man met de zelfde aandoening.

Ze hebben voorgesteld dat ik een hond moet nemen!, zegt hij zuur trekkend aan zijn sigaartje.

Waarom? Vraag ik.

Dat is goed voor mijn structuur, ik heb dan een rede om een paar keer per dag naar buiten te gaan.

Ton is een nacht braker, en kan naast zijn aandoening geen afstand nemen van de fles.

Elke keer als hij op verlof is geweest moet hij blazen en krijgt hij een standje als het apparaat weer rood uitslaat, meer kunnen ze niet doe, behalve goede alternatieven aandragen om zijn leven enigszins op de rit te krijgen.

Een hond, als therapeutisch troetel dier, is eigenlijk geen gekke gedachte.

Als ik terug kijk naar mijn depressies, was er ondanks het feit dat ik een dochter heb geen rede om mijn huis uit te gaan, ik bleef in bed en kwam niet buiten, frisse lucht daar ben ik allergisch voor als ik me zo voel.

Ik zie het al voor me, de depressie die ooit weer komen gaat,

het beestje wat onder aan de trap staat te huilen als ik met moeite mijn dochter naar school heb gestuurd en het liefs mijn bed weer in duik.

Ik wil naar buiten! piept het. Nee ik moet naar buiten!, tenzij je nu een hondentoilet voor mij creëert in de huiskamer., architectonisch zal het best mogelijk zijn, een afvoer put voor je hond creëren in je woning, maar nee niet in mijn leven.

Ik zie mijzelf al tegen heug en meug die trap af komen en het aanblik, het klein kriebel beestje dat al aan komt lopen met de riem in zijn bek, baas ik wil naar buiten ga je mee?

Geestelijk gezien heb ik geen zin, dankzij de depressie en toch is het voor mijn een noodzaak om mijzelf en het beestje uit te laten.

Een stukje therapie om je donkere dagen door te komen ook als de zon schijnt.

Ik neem het mandje in mijn hand, ze komt er, niet alleen voor mij zal het een therapeutisch troetel diertje zijn mijn gezin zal er ook van genieten.

Net als ik vroeger en nu.