LIVING ON THE EDGE

Ik slik geen onderhoudsmedicatie, schrijf ik anderhalf jaar geleden op een forum.

O, dan zal je het wel niet zo erg hebben is de reactie.

Ik voel een tegenreactie in mij opborrelen.

Niet erg! Een Bipo 1 stoornis met psychoses wat mij een reeks opnames heeft opgeleverd? Niet erg!

Ik hou mijn reactie voor me, ik hoef mij niet te verdedigen tegenover mensen die ik niet ken, ook niet tegenover mensen die ik wel ken.

Onderhoudsmedicatie, een must als je een bipolair 1 stoornis hebt en het in je familie voorkomt, tenminste dat zeggen de richtlijnen.

Ik geloof er niet in, weet wel dat er medicijnen nodig zijn als ik van het padje dreigt af te raken, en zet ze dan ook in.

Living on the edge, waar is de grens tussen het normale en het abnormale?

Is het mogelijk om als een koorddanser je evenwicht te bewaren?

Is het zo dat je als je je niet evenwichtig voelt je de balancerende stok kan inzetten?

Een stok, als een stok achter mijn deur, die er voor zorgt dat de balans tijdelijk wordt ondersteund?

Ik beweeg mij op de grens, of zoals de psych in haar rapportage schreef na een jaar onderhoud vrij te zijn;

Het blijft, soms op het scherpst van de snede, goed gaan.

Het beeld lijkt niet te verslechteren in de tijd, mw. is zich bewust van het feit dat het ook minder goed kan gaan.

Living on the edge, mijn uitzicht is soms een diep dal ik pak mijn balans stok en manoeuvreer met moeite, ontwijk de diepte en zorg er voor dat ik niet van een al te hoge berg  hoogmoed val.

Het koord doet soms pijn tussen mijn tenen. 

Het vergt veel energie en discipline om op het dunne draadje te blijven balanceren, het is de uitdaging die de pijn verzacht.

The edge is er niet als je blijft manoeuvreren, je evenwicht weet te bewaren, soms met een hulpmiddel, als het koord te slap gespannen staat.