Geforceerd prikkels geleiden

Feestjes, daar blijf ik niet lang, zegt mijn bipo skype vriendin.

We hebben elkaar leren kennen via een internet lotgenoten contact.

Zij woont in een andere stad, maar dankzij het moderne en gratis medium skype hebben wij regelmatig contact.

Op een gegeven moment wordt het mij te veel, gaat ze verder, dan hoor ik op het laatst alleen nog maar stemmen door elkaar, ik slaap overigens ook slecht door die indrukken.

Tja, die momenten ken ik wel, zeg ik, ik ga nog wel eens naar feestje maar heb erg gemiddeld twee dagen last van.

Toch lukt het mij steeds beter om te dealen met die overvloed aan indrukken.

Hoe doe je dat dan? Vraag ze geïnteresseerd.

Ik moet er lang over denken, hoe doe ik dat eigenlijk?

Automatisch is het niet gegaan, het is een trucje wat ik mij gaande weg heb aangeleerd eigenlijk.

Toen kindje op zaterdag ochtend ging hockeyen, was ik de sjaak, manlief houdt niet zo van het spelletje ik wel en wilde graag dat mijn dochter het spelletje ook zou leren.

Er is alleen één probleem;

Ik kan niet goed meer tegen drukte, en druk is het op een club, ouders, kinderen, de wedstrijd het koffie en limonade drinken daarna in een overvol rumoerig clubhuis.

Het prikkelt mijn hersenen op een manier, waar 'normale' mensen zich waarschijnlijk geen voorstelling van kunnen maken.

De drukte en de spanning, al ervaar ik het als positief zorgen ervoor dat het een rommel wordt in mijn bovenkamer.

Ik vind het heerlijk als ik op de terugweg in de auto met kindje hard mee kan blèren met de muziek om de overwinning te vieren of het verlies te overstemmen.

Ik kom stuiterend thuis, dat wel.

De onrust in mijn hoofd bestrijd ik met geforceerde rust, niet omdat ik moe ben en maar omdat het beter is.

Ik stuiter rustig door in mijn bed, slaap niet maar laat de drukke ochtend gefaseerd de revue passeren, deel de ochtend in, en berg het stukje voor stukje op in mijn hersenen.

Het lijkt wel of mijn hersenen dit niet meer automatisch kunnen, alsof de indrukken die ik opdoe in mijn hoofd blijven ronddolen en hun weg naar het plekje waar ze opgeborgen horen te worden niet kunnen vinden.

Dan maar geforceerd de gedachten rangschikken en opbergen.

Als een archivaris ga ik te werk, deel mijn gedachten in in groepen als;

Belangrijk, niet belangrijk, grappig, stom, leuk of niet meer aan denken.

Na gemiddeld een uur sluit ik mijn archief en kom een stuk rustiger mijn bed uit.

Ik pas het tegenwoordig ook toe als ik een drukke avond heb gehad, slapen kan ik toch niet de eerste uren na drukte.

Mijn prikkels worden niet automatisch verwerkt door mijn hersenen dan maar handmatig, ik noem het mijn geforceerde prikkel geleiding.

O,okee, hoor ik skype bipo vriendin zeggen via de computer.

Snap je het een beetje wat ik bedoel?, vraag ik.

Niet helemaal, is haar antwoord.

Wacht maar ik schrijf het wel op dan kan je het terug lezen.