De telefoon

Manlief belt vanaf Schiphol amper een half uur nadat ik hem bij de vertrekhal heb afgezet.

Zo, zeg ik, dat is snel gegaan die vlucht naar Barcelona!

Meestal belt hij pas als hij veilig is geland en op weg is naar zijn hotel.

Nee joh ik sta nog bij de incheck, ik hoor de grijns in zijn stem,

ik sta hier met mijn collega over de rapporten van zijn kids te praten, gaat hij verder,

en vroeg mij af of je de mail van juf wel hebt gezien met het verzoek het rapport van kindje mee naar school te nemen.

Allang, zucht ik, de map ligt sinds vorige week op school maak je niet druk, ga toch vliegen man!

Wat een overbodige vraag, echt iets waar je over moet bellen als je in de rij staat voor je vertrekkende vlucht, alsof het niet een paar dagen kan wachten.

Dertig jaar geleden zou het niet bij hem op zijn gekomen om over dit soort zaken even naar huis te bellen.

In die tijd had hij namelijk een telefooncel moeten opzoeken, een kwartje erin moeten gooien, en een nummer moeten draaien.

Dat zou denk ik te veel moeite zijn voor een vraag die best een paar dagen later gesteld had kunnen worden.

Tegenwoordig zitten wij bijna gekit aan de mobile telefoon, ik vraag mij af hoeveel gesprekken er nu echt nodig zijn hoeveel vragen best wel even kunnen wachten en hoeveel vragen zichzelf oplossen als je de tijd zijn werk laat doen.

Als voorbeeld neem ik onze monteurs die vaak vanaf het werk bellen met een montage technische vraagje, krijgen ze je niet meteen aan de lijn en bel je later terug dan is meestal hun antwoordt, o nee laat maar ik heb het al opgelost.

De mobile telefoon, wie heeft het kleine draadloze interactieve dingetje niet?

Als ik naar huis rijdt van mijn werk vandaag zie ik zeker een kwart van de fietser en wandelaars met een exemplaar in hun hand, niet alleen om te bellen dat is eigenlijk ook al weer passé, nee we twitteren, whatsappen, facebooken en hyvesen er op los.

En interessant is het wat we elkaar te melden hebben!

Via facebook kan ik vrijwel elke dag lezen dat een kennis weer eens naar de sportschool gaat, op twitter kan ik volgen hoe de stemming is van een lotgenoot die dag.

Ik sta op het punt om haar te 'ontvolgen' ik word moe van mensen die een tegenslag als, een lang verwacht pakketje dat niet op tijd komt vertalen in een depressie en een dagje wat meer energie als een manie zien, zucht.

Ik ben van de oude stempel, ik gebruik de telefoon om met iemand te praten, gewoon uitgebreid ouwehoeren omdat diegene die ik bel op afstand woont.

Ik bel het liefs gewoon als ik thuis ben, tegenwoordig weliswaar vaker via skype omdat het geld scheelt maar als de telefoon met het vaste draaitje nog bestond had het voor mij niet uitgemaakt.

Niks geen korte tekstjes in 140 tekens zoals op twitter, of een fotootje met een korte tekst plaatsen op facebook, ik lul gewoon ouderwets vaak een uur met mijn medemensen die ik lief heb.

Natuurlijk heb ik ook een mobile telefoon maar gewoon een prepaid gevalletje, zonder al die hippe bundels die je aangeboden worden, dat kan het toestel die bijna ouder is dan mijn dochter gelukkig niet aan.

Mijn baas vroeg laatst of ik een telefoon van de zaak wil.

Ik denk er over, zeg ik diplomatiek tegen hem.

In het verleden heb ik een zakelijke telefoon gehad.

Ik belde daar alleen zakelijk mee, totdat de gekheid toesloeg en ik mijn gedachtestroom met een ieder wilde delen die het wilde aanhoren, ook tijdens opnames.

Achteraf gezien ben ik blij dat ik de rekeningen niet te zien heb gekregen.

Het was duidelijk dat de zaak, waar ik destijds werkte, na een half jaar ziektewet opgelucht officieel mijn telefoon mocht invorderen.

Ik was weer aangewezen op het gedateerde telefoontje met prepaid kaart die thuis ergens achter in een bureau la lag.

Mijn man zal ook blij zijn geweest dat mijn oude telefoontje een ouderwetse beperking had.

De tirades die hij destijds telefonisch naar zijn hoofd geslingerd heeft gekregen, omdat ik hem als hoofdschuldige voor mijn niet vrijwillige opnames had aangewezen, werden beperkt omdat het beltegoed vrij snel op was, en probeer maar eens aan een telefoonkaart te komen op een gesloten afdeling dat lukt je niet.

De telefoon heeft er ook voor gezorgd dat ik in contact bleef met de wereld buiten in tijden van depressie.

In diepe depressies kon ik het nog wel opbrengen om met mijn beste vriendin die in het buitenland woont te praten.

Het verwerken van alles wat ik heb meegemaakt heb ik voor het grootste deel telefonisch gedaan niet alleen met haar, mijn beste vriendin, maar ook met mijn bipo vriendin, naast de gesprekken met manlief op de bank natuurlijk.

En wil je die zakelijke telefoon?, vroeg mijn baas vandaag.

Ja hoor, kom maar op met dat multimedia kreng die ik in de la gooi mocht het minder met mij

gaan, dat heb ik mij voorgenomen en meegenomen in mijn besluit.

Uit zelfbescherming, en om mijn baas niet onnodig op kosten te jagen zal ik mijn gedateerde prepaid mobieltje met beperkte mogelijkheden en een duidelijke kosten begrenzing weer te voorschijn halen, als het ooit nog nodig is.

Kopje koffie

De demissionaire minister van volksgezondheid heeft op de valreep nog even afspraken gemaakt met de GGZ en aanverwante organisaties.

Minder bedden meer hulp thuis, de psychiatrische hulpverlening moet achter hun bureau vandaan en mensen meer thuis gaan helpen, en dat voor minder geld.

En gelijk hebben ze, neem nu eens de kosten van het over gewaardeerde Douwe E. koffieapparaat die de gemiddelde poli heeft.

Zeg nou eerlijk, de gemiddelde psychiatrische klant zet de hulpverlener een beter kopje koffie voor en waarschijnlijk voor minder geld, ik zeg daar heb je de eerste bezuiniging te pakken.

Dat mensen helpen in hun thuissituatie goedkoper is dan een opname kan iedereen die een beetje kan rekenen wel uitrekenen.

Dat het beter is voor de mens met een aandoening daar kan ik mij ook in vinden, niks zo onzinnig als een opname op een psychiatrische afdeling.

Wat een illusie van zogenaamde zorg is een opname met name op een open afdeling, ik heb er vaker verbleven.

Je mag nu eenmaal niet direct naar huis als je van de gesloten komt, nee er moet eerst uitvoerig gekeken worden of dat wel kan.

Ik heb mensen hoopvol zien arriveren op de open afdeling.

Ik ben vandaag opgenomen voor mijn depressie!, zei een vrouw bijna blij tegen mij tijdens een van die opnames.

Ik kom nu eindelijk van mijn depressie af, is het hoopvolle vervolg van haar verhaal.

Na drie weken ging ze gedesillusioneerd weer naar huis.

Haar zoon woont bij mij in de buurt af en toe zie ik haar met haar hondje door mijn straat lopen als ze bij hem op bezoek is.

En hoe is het nu met je? vroeg ik haar een keer.

Kind, ik ben naar huis gegaan en het een haptonoom gevonden die naar mij luisterde en mij veel heeft geleerd, ik voel mij een stuk beter.

Deze dame hoorde überhaupt niet thuis tussen de muren van een instelling.

Haar man was overleden, dat was de oorzaak van haar depressie, ze had gewoon iemand nodig die haar verdriet wilde aanhoren, maar nee ze kwam in een psychiatrisch circuit terecht.

Waarschijnlijk omdat ze zei dat ze het niet meer zag zitten en haar familie uit onvermogen om een luistert oor te bieden hard aan de psychiatrische bel trok.

Haar 'aandoening' werd 'behandeld' met pillen en een paar zinloze standaard therapieën die niet aansloten bij haar behoefte.

Daarnaast mag je je überhaupt afvragen of antidepressivum helpt tegen het verdriet van het verlies van je echtgenoot.

Meer van soortgelijke gevallen ben ik tegengekomen in het ziekenhuis, dat krijg je als je daar vaker met tegenzin hebt 'gezeten' omdat je geen keuze hebt zoals in mijn geval.

Wil je niet 'vrijwillig' blijven?, dan vragen we toch gewoon een dwangmaatregel aan, en als je die al een paar keer achter je naam hebt staan dan kan je op je vingers natellen dat de rechter dat meeneemt in zijn of haar besluit, gewoon omdat deze mensen niet de tijd hebben om zich te verdiepen in jou en je situatie.

Dan maar blijven, op 'vrijwillige basis' en je dagen doelloos doorbrengen op een plek waar je echt niet beter wordt.

Je dagen vul je op zo'n afdeling met een paar zinloze therapieën, die meer een bezigheid zijn voor de therapeut dan voor de patiënt.

Verder mag je 'genieten' van die overheerlijke opgewarmde hap en mag je slapen op een matras waarop de beste slaper nog moeite heeft om een paar uur rust te vinden.

Om maar niet te spreken over de hygiëne die al lang geleden is weg bezuinigd.

Onnodige kostenposten schrappen ik ben er een voorstander van, maar koffie drinken met de psychiater op mijn bank thuis?

Nee dank je, al kan ik wel vertellen dat mijn volautomatische Jura espresso machine beter koffie zet dan dat Douwe E. kreng op de poli.

Toch is er geen haar op mijn hoofd die er over denkt deze mensen in mijn privé situatie te ontvangen, en zeker niet om de kostenpost van dit zwaar over gewaardeerde apparaat te compenseren.

Ik mail wel of kom langs op die aggenebbis poli die net zo weinig kost, als ze dat dure Douwe E. kreng er eens uit gooien tenminste.

Het is een plek waar mensen zitten die helemaal niet de wijk in hoeven omdat ze goed werk leveren, gewoon van achter hun bureau, omdat de meerderheid van de mens die klant zijn bij de psychiater helemaal niet opgenomen hoeft te worden, maar gewoon net als bij elke specialist onder controle staat, meestal voor medicijnen maar ook omdat ze gewoon een chronische aandoening hebben.

Soms vraag ik mij wel eens af of deze mensen nog wel zin in hun werk hebben als ik zie dat ze steeds meer moeten leveren voor minder omdat de psychiatrie gezien wordt als een luxe probleem, een specialisme wat blijkbaar anders is dan een, ik neem maar een gangbaar voorbeeld,

een internist die een diabeet begeleidt.

Wat dat betreft is het Douwe E. apparaat een apparaat wat staat voor het verleden van de psychiatrie, het is te duur en beschikt niet over alle programma's die populair zijn.

Een simpel kopje koffie verkeerd kent het programma al niet laat staan een hip kopje Caffè macchiaro.

Evenmin kent het apparaat een knopje voor het kopje;

ik druk er nog even een niet doordachte, snelle, populaire, we gaan het nu anders doen akkoord door, maar hoe de uitwerking moet zijn voor minder geld dat interesseert mijn niet want ik wil alleen maar stemmen winnen voor de volgende verkiezingen, dus ik beloof jullie dat je toch nog een paar procent mag groeien per jaar, dan heb ik in ieder geval een akkoord bereikt wat mooi op mijn cv staat, en jullie zijn dom en accepteren mijn kort door de naar bocht smakende,
kopje koffie...............

Luchten

Niks zo luchtig als praten over luchten.

Lucht ik kijk het liefst omhoog, en neurie vaak het liedje;  'hoog Sammy kijk om hoog Sammy, want daar is de blauwe lucht'.(Shaffy)

Tijdens het varen kijk je automatisch naar de lucht, niet alleen naar je windvaan om zien uit welke richting de wind komt maar ook naar de lucht om te beoordelen wat er eventueel aan weersverandering op komst is.

Zo vertrokken wij een keer vroeg uit Scheveningen op weg naar Oostende, de voorspelling voor het weer was goed, wat zaten de weer-mannen en -vrouwen er weer eens vet naast.

Toen wij ten hoogte van de Maasmond voeren trok de lucht paars/zwart samen, ten hoogte van Zeeland zag ik een bliksemflits het water in schieten, achter ons ten hoogte van IJmuiden vormde zich een kleine tornado boven het water die werd vergezeld door bliksemflitsen.

Voor dit soort luchten heb ik veel ontzag, je beseft dan weer eens hoe klein je eigenlijk bent in je notendopje op het water.

Ik ben pas gaan besefte hoe je rijk bent als je de lucht altijd kan zien toen het vrije zicht mij werd ontnomen.

Ooit zag ik de film the Firm, de broer van de hoofdpersoon was gedetineerd, zijn droom was ooit weer het immense luchtruim en de horizon te zien, niet die postzegel die hij in de gevangenis alleen maar zag.

Ik denk dat niemand dat verlangen snapt tot dat je zelf opgesloten hebt gezeten.

Niet dat ik ooit gedetineerd ben geweest, maar opsluiting heb ik wel meegemaakt.

Soms noem ik het wel eens de vergeten groep gevangenen, de mensen met een psychische aandoening die geen vergrijp hebben gepleegd maar waarvan men besluit dat het beter is ze tijdelijk of voor langere tijd op te sluiten.

Zonder strafblad verdwijn je naar een plek waar je vrijheid wordt afgenomen.

Het woord luchten krijgt hier een andere betekenis.

Twee van de drie gesloten afdelingen waar ik heb 'gezeten', hadden geen afgeschermde plek waar je naar buiten mocht.

Die in de hoofdstad had helemaal geen 'luchtruimte', die andere had wel een tuin maar met een heuphoog hekje waar je alleen onder toezicht van een verpleegkundige naar toe mocht.

Je zou het maar eens in je gekke hoofd halen de benen te nemen en over het hekje te springen!

Je zit tenslotte niet voor niks op een gesloten afdeling, lekker over na gedacht door de makers van deze tuin, hallo nadenkende ontwerper het is een gesloten afdeling, is die tuin alleen bedoelt om naar te kijken?

Er was natuurlijk nooit tijd om even met je mee te gaan, leuk dat uitzicht op een redelijk onderhouden tuin waar je niet alleen in mag 'ronddolen'.

Een keer was ik het zat, de verpleging was voor de zoveelste keer niet van plan om met mij naar buiten te gaan, ik zat al twee dagen binnen en verlang naar het zien en voelen van frisse lucht.

Volgens mij heeft een gedetineerde meer rechten dan een psychiatrische patiënt!,

gooide ik de verpleegkundige voor de voeten toen mij voor de zoveelste keer werd gezegd dat het niet kon.

Hoe zo? vraagt de verpleegkundige.

Volgens mij heeft een gedetineerde recht op een paar uur 'luchten',zoals ze dat noemen.

Ik ben niet anders dan een gedetineerde waarom wordt mij het recht dan ontnomen? Ik kijk haar boos aan.

Oké even dan, zucht ze, en pakt haar sleutel om mij een kwartiertje het fictieve gevoel  van vrijheid te geven.

Opgelucht kijk ik naar de lucht als ik buiten ben, al is het maar voor even.

Soms flitsen de herinneringen aan die tijd nog door mijn hoofd, het is vreselijk als je vrijheid je ontnomen wordt.

Het heeft er wel voor gezorgd dat ik bewuster en intenser geniet als ik nu kijk naar die steeds veranderende luchten die onze aardbol omarmen.

Waar ik ook ben ik kijk altijd omhoog.

Hoog Sammy kijk omhoog, ook al is de lucht niet altijd blauw ik geniet van jou.....

 

Vader op voetstuk

Dikke stress gisteravond bij kindje. 

Mama help je mij met het ontbijt?

Wel ontbijt?

Mam! Het is morgen vaderdag!

Ja en?, doen wij aan deze onzin?, ik kan me geen speciaal ontbijt herinneren voor moederdag.

Kindje zwijgt en kijkt mij met lede ogen aan, ik moet grinnik en kijk in de richting van de kajuit waar haar vader aan het bellen is met een vriend.

Ja hoor schat, fluister ik samenzweerderig niet dat ik hoef te fluisteren er staat een knal harde 7 in de haven.

In de kuip moet je bijna schreeuwen om boven het lawaai van de elementen uit te komen.

Ik neem haar laatste twijfel weg door haar te zeggen dat we morgen een lekker ontbijt voor papa gaan maken.

Met een zucht (van haar) verlichting stuur ik haar naar bed.

Het is mij weer duidelijk ze lijkt op mij ook ik ben een vaderskind en kan het haar niet kwalijk nemen wij zijn al generaties vaderskindjes vrouwen.

Mijn moeder was ook een typisch vaderskind al heeft ze haar vader niet lang, nog intensief meegemaakt.

Mijn moeder is in het arme Suriname opgegroeid, al was haar vader een nazaat van een plantage eigenaar, in rijkdom leefde hij niet.

Op jonge leeftijd moest mijn moeder naar de stad om bij rijkere familie te gaan wonen die haar als een soort huisslaaf gebruikte.

Mijn moeder heeft niet echt de jeugd gehad die wij wel kregen, en toch haar vader daar mocht geen slecht over gesproken worden.

Ik kan mij nog goed herinneren dat ik na de diagnose van meerdere familieleden te horen kreeg dat mijn grootvader de zelfde symptomen vertoonde als/die bij deze aandoening horen.

Hij werd beschreven als iemand die uitermate vrolijk kon zijn tot agressief, tot iemand die diep in de put kon zitten .

Ik wist niet beter dat hij midden 40 is overleden aan een tropische ziekte, maar wat blijkt?

Het was een ziekte die goed te behandelen was, hij heeft zich alleen niet laten behandelen omdat hij naar alle waarschijnlijkheid niet meer wilde leven.

Ik heb mijn moeder er wel eens naar gevraagd naar hoe haar vader was en verteld haar wat ik van familie heb gehoord.

Nee hoor haar vader was niet zo die familie die vertelde onzin, ze werd boos op mij dat ik durfde te suggereren dat haar vader die ziekte had.

Haar vader, die was fantastisch, daar mag niemand iets over zeggen wat niet in het ideaalbeeld past van de man die in haar ogen op een voetstuk hoort.

Vaders ze zijn heilig voor dochters, dat weet ik ook, de band tussen vader en dochter is een band die moeders en dochters niet hebben, het is een meer praktische omgang die wij hebben in de moeder dochter verhouding, het voetstuk daar komen wij niet voor in aanmerking.

Mam, fluistert ze 's morgens om 8:00 uur in mijn oor, opstaan!, we moeten het ontbijt voor papa maken.

Lieverd, het is acht uur, papa slaapt nog zeker twee uur het is zondag kom maar lekker even bij ons liggen.

Ze kruipt in onze hut, samenzweerderig liggen wij in bed te wachten tot we mogen toeslaan en het ultieme scheepsontbijt mogen bereiden voor haar vader.

De wind giert om de boot, de golfjes klotsen tegen de spiegel van het schip, we liggen lepeltje lepeltje te luisteren naar het geluid van de gieren van de wind, de golven en het zachte gesnurk van haar vader.

Hij mag blij zijn dat zij dochter stamt uit een familie van dochters die al generaties lang hun vader op een voetstuk plaatsen bedenk ik mij als ik haar nog even dichter tegen mij aan trek.

(foto eindresultaat, creatief met kersen druiven meloen en ei, vaderdag aan boord)

Slaap en loos het

En, vraagt mijn moeder, hoe gaat het met het slapen?

Het kleine pittige dametje praat niet graag over problemen, ziet het liefs alleen mogelijkheden haar hele leven lang al, problemen die los je op door er over te zwijgen.

Toch is ze veranderd na de diagnose, al kost het haar moeite om te zien dat haar dochter ziek is (geweest),anders dan vroeger vraagt ze tegenwoordig met een regelmaat hoe het gaat met 'die stemmingen' en aanverwante problemen.

Slapen, ach dat doe ik nog steeds slecht, zeg ik haar door de telefoon.

Maar ik heb één ding afgeleerd en dat is mijn bed uit gaan als ik niet kan slapen, dat is funest ben ik achter voor iemand met een gevoeligheid voor wisselende stemmingen.

Goed zo meisje, zucht mijn moeder (opgelucht?) door de telefoon.

Ik gun mijzelf 7 uurtjes verplichte rust.

Het is niet zo dat ik ze allen slapend doorbreng, als het 5 uurtjes achter elkaar zijn knijp ik mij al in de handen, er zijn namelijk nachten dat ik elk uur van de klok zie.

De grote eiken staande klok die manlief uit een erfenis heeft gekregen hebben wij vorig jaar laten repareren, na een weekje elke uur het slagwerk aan gehoord te hebben, hebben wij hem maar laten aflopen, de klok zien elke nacht trek ik nog wel maar elk uur horen dat werd mij te gek.

Slapeloosheid, het is killing, het heeft mij in het verleden bijna letterlijk de das omgedaan, ik draaide op een gegeven moment zo ver door dat eeuwige rust een hele reëel optie voor mij werd, ik belande op een gesloten afdeling waar met veel rustgevende medicijnen de slaap werd geforceerd.

Prima vond ik dat destijds alles beter dan niet slapen.

De slapeloosheid is een een onderdeel van de stoornis werd mij duidelijk gemaakt toen de diagnose gesteld werd, het is vaak een voorteken van een opkomende ontregeling dat heb ik inderdaad meegemaakt.

Ik maakte de klassiek fout die een ieder maakt met deze aandoening als je niet weet waar je gevoelig voor bent, toegeven aan je berg energie, nachten nauwelijks slapen om vervolgens grof op je bek te gaan.

Ooit zij mijn huisarts, een ex legerarts, dat iedereen psychotisch wordt als je maar lang genoeg niet slaapt, de een wat eerder dan de ander.

Wordt een ieder manisch of depressief door slaapgebrek? Nee dat niet, goddank wat zou de wereld er rommelig uitzien als dat wel zo was.

Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat onze vorige premier het presteerde om regelmatig om een uur of twee te bedden te gaan om vervolgens om een uur of zes op te staan om stukken door te nemen voor die dag, en het is niet zo dat wij hem door het lint zagen gaan door slaap[gebrek, of komt dat doordat hij over een soort magie beschikt.

Was zijn bijnaam daarom Harry Potter?, nee natuurlijk niet ik weet ook wel dat het op zijn uiterlijk sloeg.

Goed slapen het is een must, als ik iets te vrolijk bij de psychiater of spv'er kwam was standaard de eerste vraag hoe veel uur slaap je?

Het slaapgebrek wordt over het algemeen bestreden met medicijnen, oké je krijgt ook een A4tje met wat tips uitgereikt om de 'slaap hygiëne' te bevorderen maar als je alle tips kan aanvinken en nog niet slaapt dan is het enige alternatief pillen.

Ik heb ze allemaal geslikt maar besloot op een gegeven moment dat ik niet de rest van mijn leven zo wilde doorgaan.

Dan maar minder goed slapen en de nacht als een rustpunt zien, ik maak me er niet meer druk om het feit dat ik niet zoveel slaap.
Ik rust uit bedenk ik mij in de nachtelijke uurtjes als ik naar de klok kijk.

Het geeft mij geen stress meer dat ik niet de 8 uur maak die als goed wordt beschouwd, ik maak het gewoon gezellig voor mijzelf 's nachts als er niks te beleven valt, heb mijzelf aangeleerd om leuke dingen te bedenken. Het hoogte punt van de nacht is de toiletgang, joepie, ik mag dan even uit bed van mijzelf.

Inmiddels hanteer ik deze manier van rusten ruim 2,5 jaar en het bevalt prima het loslaten van het moeten slapen, het op deze manier omgaan met slapeloosheid heeft geen ernstige ontregeling veroorzaakt.

Ik loos de gedachte dat ik moet slapen en rust blijkbaar genoeg uit.

Ik zeg slaap en loos het moeten slapen, dat geeft rust.

Het grootse Gooi

Ik loop naar het veld waar mijn dochter haar volgende partijtje gaat spelen, het is druk op de club 56 teams doen mee aan het E toernooi.

Op alle vier kunstgras velden die onze club rijk is krioelt het van kinderen uitgedost als superhelden, het thema van het toernooi.

Kindje en haar team zijn verkleed als Pippi Langkous, een creatieve moeder die handig is met de naaimachine heeft 9 schorten gemaakt in Pippi stijl , de gevlochten haren zijn oranje gespoten en met oogpotlood zijn de wangetjes voorzien van sproeten, geweldig.

Het is druk, druk in het clubhuis druk op de velden de hele dag staat de muziek keihard aan zodat ook het achterste veld kan meegenieten van de gezelligheid.

Eigenlijk vind ik het te druk maar ik zet mijn tanden op elkaar en bedenk mij dat het slechts één dag is, morgen kan ik uitrusten, niks doen, rust.

Een man met hond loopt de zelfde kant op als ik op weg ben naar het veld waar kindje speelt, hij kijkt mij aan met een blik van herkenning, ik zie hem denken, die ken ik maar waarvan?

Ik kijk hem aan en herken vaag het gezicht van de man, maar wie is hij ook al weer?

Je komt mij zo bekend voor, zegt de man, maar ik weet niet meer waarvan, ik bevestig dat ik het zelfde gevoel heb en zeg mijn naam, en jij bent?

Aha, we kennen elkaar van de lagere school, hij was de stoere jongen van de klas waar alle meisjes stiekem verliefd op waren, ik ook. Met pruimen tikkertje zoals wij dat noemde wilde alle meisjes het liefst hem tikken omdat je dan een zoentje van hem kreeg op je wang, dat was op die leeftijd erg spannend.

Woon jij nog in het Gooi?, vraagt hij.

Nee dit is mijn thuisclub, en jij?

Nee ook niet meer, al moet ik zeggen elke keer als ik terug ga naar het Gooi voor familie bezoek, ik mij weer verbaas over hoe mooi het daar is.

Volgens mij zie je dat pas als je er niet meer woont dat herken ik wel, zeg ik, als kind heb je helemaal niet door hoe mooi dit stukje Nederland is.

We praten over onze jeugd, over onze lagere school die aan de rand van de hei stond, heel pittoresk, over oud klas genoten en wie je nog gesproken hebt in de afgelopen jaren.

En wanneer ben jij er achter gekomen dat onze rijke jeugd erg rijk was?, vraag ik hem.

Pas laat,zegt hij, ik ben medicijnen gaan studeren en werd natuurlijk, zo als het hoort, lid van het corps.

Pas tijdens mijn co-schappen kwam ik in contact met mensen die het minder hebben.

En dan merk je pas hoe rijk je jeugd was en dat het niet voor een ieder geldt.

Hij is uiteindelijk chirurg geworden.

Ik vertel hem dat ik een soortgelijke eye opener heb gehad toen ik de opleiding voor verpleegkundige ging doen.

We praten over onze gezinnen en over mensen die naar de voedselbank moeten en hun kinderen niet die rijke opvoeding kunnen geven die wij kende, stellen onze kinderen aan elkaar voor als de wedstrijd is afgelopen en beseffen dat wij nog steeds in een luxe leven.

Ik geef zijn hond een aai het is een labrador ik moet even denken aan Youp van t' Hek, een Gooise broeder die graag de draak steekt met de over bekende clichés van zijn streekgenoten.

En?, zeg ik lachend, heb je een Volvo V70 met hondenrekje?

Ja, zegt hij met een grijns.

We nemen afscheid, wisselen geen nummers uit voor een eventuele reünie.
We komen elkaar toch wel weer eens tegen het wereldje waar wij uit komen is klein.

Zo klein als die mooie plek waar wij een onbezorgde jeugd hebben gehad, het grootse Gooi.

Ssssst,

Niet verder vertellen alsjeblieft, uh ik ga u nu vertellen waarom ik blog, even kijken, links en rechts over mijn schouder of er niemand stiekem mee luistert...............

Mmmmm, ik zie of hoor niemand dus ik kan vrijuit spreken, al is er wel een drempel, die waarheid heet.

Moeilijk, deze drempel ligt vrij hoog het is een stap, een pas die ik liever in een twee etappes zou nemen, maar ik ben geen wielrenner ik ben iemand die, au, een onderzoek doet naar de nieuwsgierigheid van de mens.

En ik kan u vertellen u bent nieuwsgierig!

Mag ik u allen hartelijk danken voor het feit dat u met zijn allen in nog geen vier maanden tijd ruim 3000 keer mijn blog bezocht en dan heb ik het spam gedeelte niet mee gerekend, ik heb namelijk kijkers uit Rusland, Amerika, Brazilië, Engeland, België, Duitsland  en Spanje al heb ik daar wel wat vrienden wonen de hoeveelheid staat niet naar verhouding, op Brazilië na dan ;)

Goed waarom is Gaab gaan bloggen?

Simpel ik schrijf sinds de ziekte alles op ik kan je vertellen het lucht op, mijn Word bestanden raakte overvol ik miste wat, en dat was vooral het overzicht, elke keer als ik wat terug wilde lezen moest ik dat bestandje aanklikken, dat doe ik dus niet.

Een blog is als een soort ouderwets poëzie album, je kan het opleuken met plaatjes, daarnaast is het zo dat ik zakelijk gezien eens wilde uitvinden hoe nieuwsgierig de mens is, en zie daar een blog is geboren.

Had ik al gezegd hoe nieuwsgierig de mens is? Ja toch, ik wil u hartelijk danken en weet nu dat het inderdaad interessant is om zakelijk te gaan bloggen al zullen maar een paar mensen mij terug herkennen, mijn vrienden die mij kennen en een link krijgen en de mensen die op zoek naar een nieuwe keuken op onze zakelijke blog komen.
Je wilt niet weten welke zoekwoorden een klik op mijn blog veroorzaakte;

Top tien: Slappe handen, Welsch terriër, krullen door medicijnen, Lithium, Surinaams koken, Bipolaire stoornis, twitter vogel, hockey meisjes, Hollandse fiets  en als topper ik word gek van mijzelf! Mmmm, blijkbaar meer mensen dan ik alleen.
 

Goed, ik blijf bloggen over mijn leven met deze aandoening ik had niet verwacht dat er zo veel mensen geïnteresseerd zijn in mijn gelul, ik schrijf gewoon, gewoon over mijn leven met....

Ik dank u allen,

met vriendelijke groet,

Gaab

Vreemd

Sommige dingen begrijp ik niet of vind ik eerder vreemd, om even een voorbeeld te geven;

En paar maanden geleden las ik een berichtje op een forum van een vrouw die in september de diagnose bipolair 2 heeft gekregen.

In oktober is ze bij de psychiater geweest die met haar een vervolg afspraak maakt voor eind januari 2012,we gaan dan kijken welke medicijnen ik moet gaan slikken, schrijft ze op een forum, volgens de psychiater is het onontkoombaar dat je met deze aandoening onderhoud medicijnen moet slikken.

Vreemd, denk ik als het lees, deze vrouw moet dus medicijnen slikken maar kan wel bijna drie maanden zonder?

Ik beloof dat ik gek ben want dit snap ik niet, hoezo kan je drie maanden zonder medicijnen en moet je vervolgens medicijnen gaan slikken, waarom? omdat het nu eenmaal zo hoort? En die tussenliggende maanden kan ze het blijkbaar wel zonder?

Op een ander forum is er een discussie gaande tussen twee mensen, de vrouw wil pertinent geen medicijnen, de man vindt het raar en vraagt zich af wat ze te zoeken heeft bij de GGZ als ze in zijn ogen behandeling weigert.

Behandeling, bestaat de behandeling puur uit het verstrekken van medicijnen? Of is er meer te halen bij de GGZ? 

Ja hoor een cursus psycho- educatie, wat cognitieve gedragstherapie, en eventueel een cursus bipolair en werk.

That's it, de rest mag je zelf uitvogelen tenminste dat is mijn ervaring en eigenlijk terecht.

Eerlijk gezegd vind ik dat je de verplichting naar jezelf heb om alles te weten te komen over de ziekte.

Het is een onderdeel van jou, iets waar je rekening mee moet houden, die paar uur bij de GGZ is over het algemeen niet genoeg om de ins en outs van de ziekte te leren kennen, zelfstudie en goed kijken naar wat voor jou van toepassing is geeft inzicht en kan je leren om te gaan met deze moeilijke en moeizame aandoening.

Zoals ik eerder eens beschreef is het de bedoeling dat de behandeling bestaat uit pillen en praten, al is mijn ervaring dat het meer praten over pillen is, er is te weinig tijd helaas ik denk dat dat de rede is dat de meeste psychiaters daarom met de makkelijkste oplossing komen;

hier wat pillen en dan gaat het beter met je.

Vertaling;

we hebben geen tijd hier heb je wat symptoom onderdrukkers.

Dat je meer moet doen dan dat, tja die uitleg en investering in jou kunnen wij niet geven, daar is geen geld voor.

Wat een frustrerende baan lijkt mij dat. Je zou als arts meer willen betekenen voor je klant maar wordt door de regering en de verzekeringsmaatschappij gedwongen deze kort door de bocht oplossing te bieden.( die overigens op de lange termijn meer kost, maar dat terzijde)

Jammer dat de meeste mensen met de aandoening klakkeloos de psychiater napraten.

Zoals deze dame;

Ik luisterde van de week naar een interview de schrijfster van 'De Oester Compagnie', Yvonne Floor

ik ga haar boek zeker lezen omdat het een bundel interviews is met succesvolle mensen met de stoornis, en ach ik lees graag verhalen vooral van mensen die succesvol zijn en met deze ziekte kunnen functioneren.

Ik ben benieuwd aan de ene kant naar wat deze mensen te vertellen hebben, aan de andere kant als ik haar hoor praten over de must van medicijnen bij deze aandoening vraag ik mij af of het niet een pro pillen praatje gaat worden.

Ze benadrukte in het interview meerdere malen het belang van medicijnen, gaf bijna advies en dat voor een niet arts.

'Het is een trial-and-error, proefondervindelijk leren, dus leren door `vallen en opstaan` gebaseerde zoektocht naar de juiste combinatie van medicijnen', vertelt deze dame.

Deze heb ik al zo vaak gehoord, alle psychiaters die ik tot nu toe op het gebied van medicijnen voor deze aandoening heb gehoord, praten daarover op diezelfde manier.

Vreemd, wat betekend trail-and-error based dan?

Even denken...

Je kan het ook zo vertalen, we weten het niet we proberen maar wat en hopen dat de medicijnen combi gaat werken voor deze klant, ik denk dat dat de beste vertaling is.

Vreemd, men doet dus maar wat.

Waarom? denk ik dan, simpel deze mensen weten dus ook niet wat de oplossing is en dat is niet zo vreemd als je je bedenkt dat het nog absoluut niet duidelijk is wat de ziekte veroorzaakt en waar de oorsprong ligt, al komen we door de inzet van onderzoekers gelukkig steeds een stukje dichter bij het ei, of de kip het is maar net wie er eerder was maar dat blijft de vraag.

Net zo goed als mijn vraag blijft, zijn medicijnen altijd nodig of is het mogelijk om deze ziekte met een minimum aan medicijnen binnen het redelijke te houden als je rekening leert houden met je gevoeligheid .

Is het zo dat de medicijnen je stabiel houden of is het zo dat je ook stabiele periodes kan hebben zonder medicijnen, dat zal je nooit weten als je altijd medicijnen slikt toch?

Maar goed misschien ben ik wel vreemd.......maar toch lekker bezig zonder (Rivella!:)