Vader op voetstuk

Dikke stress gisteravond bij kindje. 

Mama help je mij met het ontbijt?

Wel ontbijt?

Mam! Het is morgen vaderdag!

Ja en?, doen wij aan deze onzin?, ik kan me geen speciaal ontbijt herinneren voor moederdag.

Kindje zwijgt en kijkt mij met lede ogen aan, ik moet grinnik en kijk in de richting van de kajuit waar haar vader aan het bellen is met een vriend.

Ja hoor schat, fluister ik samenzweerderig niet dat ik hoef te fluisteren er staat een knal harde 7 in de haven.

In de kuip moet je bijna schreeuwen om boven het lawaai van de elementen uit te komen.

Ik neem haar laatste twijfel weg door haar te zeggen dat we morgen een lekker ontbijt voor papa gaan maken.

Met een zucht (van haar) verlichting stuur ik haar naar bed.

Het is mij weer duidelijk ze lijkt op mij ook ik ben een vaderskind en kan het haar niet kwalijk nemen wij zijn al generaties vaderskindjes vrouwen.

Mijn moeder was ook een typisch vaderskind al heeft ze haar vader niet lang, nog intensief meegemaakt.

Mijn moeder is in het arme Suriname opgegroeid, al was haar vader een nazaat van een plantage eigenaar, in rijkdom leefde hij niet.

Op jonge leeftijd moest mijn moeder naar de stad om bij rijkere familie te gaan wonen die haar als een soort huisslaaf gebruikte.

Mijn moeder heeft niet echt de jeugd gehad die wij wel kregen, en toch haar vader daar mocht geen slecht over gesproken worden.

Ik kan mij nog goed herinneren dat ik na de diagnose van meerdere familieleden te horen kreeg dat mijn grootvader de zelfde symptomen vertoonde als/die bij deze aandoening horen.

Hij werd beschreven als iemand die uitermate vrolijk kon zijn tot agressief, tot iemand die diep in de put kon zitten .

Ik wist niet beter dat hij midden 40 is overleden aan een tropische ziekte, maar wat blijkt?

Het was een ziekte die goed te behandelen was, hij heeft zich alleen niet laten behandelen omdat hij naar alle waarschijnlijkheid niet meer wilde leven.

Ik heb mijn moeder er wel eens naar gevraagd naar hoe haar vader was en verteld haar wat ik van familie heb gehoord.

Nee hoor haar vader was niet zo die familie die vertelde onzin, ze werd boos op mij dat ik durfde te suggereren dat haar vader die ziekte had.

Haar vader, die was fantastisch, daar mag niemand iets over zeggen wat niet in het ideaalbeeld past van de man die in haar ogen op een voetstuk hoort.

Vaders ze zijn heilig voor dochters, dat weet ik ook, de band tussen vader en dochter is een band die moeders en dochters niet hebben, het is een meer praktische omgang die wij hebben in de moeder dochter verhouding, het voetstuk daar komen wij niet voor in aanmerking.

Mam, fluistert ze 's morgens om 8:00 uur in mijn oor, opstaan!, we moeten het ontbijt voor papa maken.

Lieverd, het is acht uur, papa slaapt nog zeker twee uur het is zondag kom maar lekker even bij ons liggen.

Ze kruipt in onze hut, samenzweerderig liggen wij in bed te wachten tot we mogen toeslaan en het ultieme scheepsontbijt mogen bereiden voor haar vader.

De wind giert om de boot, de golfjes klotsen tegen de spiegel van het schip, we liggen lepeltje lepeltje te luisteren naar het geluid van de gieren van de wind, de golven en het zachte gesnurk van haar vader.

Hij mag blij zijn dat zij dochter stamt uit een familie van dochters die al generaties lang hun vader op een voetstuk plaatsen bedenk ik mij als ik haar nog even dichter tegen mij aan trek.

(foto eindresultaat, creatief met kersen druiven meloen en ei, vaderdag aan boord)