Kopje koffie

De demissionaire minister van volksgezondheid heeft op de valreep nog even afspraken gemaakt met de GGZ en aanverwante organisaties.

Minder bedden meer hulp thuis, de psychiatrische hulpverlening moet achter hun bureau vandaan en mensen meer thuis gaan helpen, en dat voor minder geld.

En gelijk hebben ze, neem nu eens de kosten van het over gewaardeerde Douwe E. koffieapparaat die de gemiddelde poli heeft.

Zeg nou eerlijk, de gemiddelde psychiatrische klant zet de hulpverlener een beter kopje koffie voor en waarschijnlijk voor minder geld, ik zeg daar heb je de eerste bezuiniging te pakken.

Dat mensen helpen in hun thuissituatie goedkoper is dan een opname kan iedereen die een beetje kan rekenen wel uitrekenen.

Dat het beter is voor de mens met een aandoening daar kan ik mij ook in vinden, niks zo onzinnig als een opname op een psychiatrische afdeling.

Wat een illusie van zogenaamde zorg is een opname met name op een open afdeling, ik heb er vaker verbleven.

Je mag nu eenmaal niet direct naar huis als je van de gesloten komt, nee er moet eerst uitvoerig gekeken worden of dat wel kan.

Ik heb mensen hoopvol zien arriveren op de open afdeling.

Ik ben vandaag opgenomen voor mijn depressie!, zei een vrouw bijna blij tegen mij tijdens een van die opnames.

Ik kom nu eindelijk van mijn depressie af, is het hoopvolle vervolg van haar verhaal.

Na drie weken ging ze gedesillusioneerd weer naar huis.

Haar zoon woont bij mij in de buurt af en toe zie ik haar met haar hondje door mijn straat lopen als ze bij hem op bezoek is.

En hoe is het nu met je? vroeg ik haar een keer.

Kind, ik ben naar huis gegaan en het een haptonoom gevonden die naar mij luisterde en mij veel heeft geleerd, ik voel mij een stuk beter.

Deze dame hoorde überhaupt niet thuis tussen de muren van een instelling.

Haar man was overleden, dat was de oorzaak van haar depressie, ze had gewoon iemand nodig die haar verdriet wilde aanhoren, maar nee ze kwam in een psychiatrisch circuit terecht.

Waarschijnlijk omdat ze zei dat ze het niet meer zag zitten en haar familie uit onvermogen om een luistert oor te bieden hard aan de psychiatrische bel trok.

Haar 'aandoening' werd 'behandeld' met pillen en een paar zinloze standaard therapieën die niet aansloten bij haar behoefte.

Daarnaast mag je je überhaupt afvragen of antidepressivum helpt tegen het verdriet van het verlies van je echtgenoot.

Meer van soortgelijke gevallen ben ik tegengekomen in het ziekenhuis, dat krijg je als je daar vaker met tegenzin hebt 'gezeten' omdat je geen keuze hebt zoals in mijn geval.

Wil je niet 'vrijwillig' blijven?, dan vragen we toch gewoon een dwangmaatregel aan, en als je die al een paar keer achter je naam hebt staan dan kan je op je vingers natellen dat de rechter dat meeneemt in zijn of haar besluit, gewoon omdat deze mensen niet de tijd hebben om zich te verdiepen in jou en je situatie.

Dan maar blijven, op 'vrijwillige basis' en je dagen doelloos doorbrengen op een plek waar je echt niet beter wordt.

Je dagen vul je op zo'n afdeling met een paar zinloze therapieën, die meer een bezigheid zijn voor de therapeut dan voor de patiënt.

Verder mag je 'genieten' van die overheerlijke opgewarmde hap en mag je slapen op een matras waarop de beste slaper nog moeite heeft om een paar uur rust te vinden.

Om maar niet te spreken over de hygiëne die al lang geleden is weg bezuinigd.

Onnodige kostenposten schrappen ik ben er een voorstander van, maar koffie drinken met de psychiater op mijn bank thuis?

Nee dank je, al kan ik wel vertellen dat mijn volautomatische Jura espresso machine beter koffie zet dan dat Douwe E. kreng op de poli.

Toch is er geen haar op mijn hoofd die er over denkt deze mensen in mijn privé situatie te ontvangen, en zeker niet om de kostenpost van dit zwaar over gewaardeerde apparaat te compenseren.

Ik mail wel of kom langs op die aggenebbis poli die net zo weinig kost, als ze dat dure Douwe E. kreng er eens uit gooien tenminste.

Het is een plek waar mensen zitten die helemaal niet de wijk in hoeven omdat ze goed werk leveren, gewoon van achter hun bureau, omdat de meerderheid van de mens die klant zijn bij de psychiater helemaal niet opgenomen hoeft te worden, maar gewoon net als bij elke specialist onder controle staat, meestal voor medicijnen maar ook omdat ze gewoon een chronische aandoening hebben.

Soms vraag ik mij wel eens af of deze mensen nog wel zin in hun werk hebben als ik zie dat ze steeds meer moeten leveren voor minder omdat de psychiatrie gezien wordt als een luxe probleem, een specialisme wat blijkbaar anders is dan een, ik neem maar een gangbaar voorbeeld,

een internist die een diabeet begeleidt.

Wat dat betreft is het Douwe E. apparaat een apparaat wat staat voor het verleden van de psychiatrie, het is te duur en beschikt niet over alle programma's die populair zijn.

Een simpel kopje koffie verkeerd kent het programma al niet laat staan een hip kopje Caffè macchiaro.

Evenmin kent het apparaat een knopje voor het kopje;

ik druk er nog even een niet doordachte, snelle, populaire, we gaan het nu anders doen akkoord door, maar hoe de uitwerking moet zijn voor minder geld dat interesseert mijn niet want ik wil alleen maar stemmen winnen voor de volgende verkiezingen, dus ik beloof jullie dat je toch nog een paar procent mag groeien per jaar, dan heb ik in ieder geval een akkoord bereikt wat mooi op mijn cv staat, en jullie zijn dom en accepteren mijn kort door de naar bocht smakende,
kopje koffie...............