Ik ken geen vliegangst, plein of
watervrees, wordt niet benauwt van kleine ruimtes, of eenden een
fobie dat is mij vreemd dacht ik altijd.
Niet dus ik heb er een en dat is de
fobische angst voor wat medicijnen met mij doen en dan praat ik hier
niet over het paracetamolletje, die de pijn wegneemt of verminderd de
koorts druk of verlaagt.
Nee het zijn de medicijnen die men
voorschrijft voor mensen als ik, die het stempel psychische
aandoening hebben, wat bestreden moet worden met medicijnen die de
drukte en het doodse in je hersenen moet generaliseren tot een voor
de buitenwereld gangbaar gemiddelde.
Dus besloot ik na een lange periode van
onregelmatigheid weer eens toe te geven aan deze jongens die mijn
hersenen dan maar moeten reguleren, ik wilde de rust die deze
middelen enigszins met zich mee brengen, ik was en ben op.
Ik koos de minst erge van deze middelen
Lamotrigine een middel waarvan bekend is dat het een anti depressieve
werking heeft, het formaat pillen stond mij aan, brem zoet zijn ze
dat wel maar oké daar kan ik overheen komen, als het werkt.
Binnen een week voelde ik mij vreemd
alsof ik geen onderdeel meer was van mijn eigen ik, klinkt
waarschijnlijk net zo vreemd als het voelde voor mij.
Na een week werd het erger, en begon ik
mij echt te ergeren aan het feit dat ik geen contact meer had met
mijn hoofd, de gedachten waar ik dol op ben, en het feit dat ik mij
moest toeleggen op het dagelijks slikken van een medicijn en dat voor
langere tijd stond mij ook niet aan.
Pillen slikken was een uiterste in het
gezin waar ik ben opgegroeid, een paracetamol was in uiterste
gevallen slechts bij zeer hoge koorts een middel wat met minachting
werd ingenomen, mijn moeder is er een van de harde aard, zoals vele
van haar soort, verpleegkundige delen pillen uit maar nemen het zelf
niet.
Zo zat ik ooit eens in een opname met
een b verpleegkundig, die zwaar depressief was, maar denk je dat zij
een antidepressivum slikte? Not.
Ze wilde zelf haar depressie te lijf
gaan met wat voedingsupplementen, wat vitaminen en haar eigen kracht.
Hoe herkenbaar, zegt de ex -pleeg die
ook nog is opgevoed door een hoofd verpleegkundig, pillen zijn voor
mietjes komt het op neer als ik terug kijk naar mijn opvoeding, je
moet zelf dealen met hetgeen je lichaam en nu ook geest aan
mankementen vertoont, dat is de weg die mij is ingeprent, elke keer
als ik een pil neem bedenk ik mij wat ik niet goed heb gedaan in
mijzelf, en waarom ik dit doe, dit onnatuurlijke aan mijzelf
opdringen.
Het bewust zijn van dit maakt dat ik de
bijwerkingen en de werking van medicijnen en helemaal psychofarmaca
onder een loep bekijk, het dood mijn geest, zie je wel, dat gevoel.
Mijn leven is er niet makkelijker op
geworden als ik mijn pillen wantrouwende inborst die ik vanuit mijn
roots heb meegekregen elke keer mee moet sleuren in het verhaal van
het bestrijden of leren omgaan en accepteren van deze ziekte.
Dus ik schreef een mail aan mevrouw de
psychiater, dat ik wederom het pillen vrije bestaan opzoek, omdat ik
fobisch ben voor het verlies van mijzelf wat deze pillen met zich
meebrengen, ik kan het niet ik wil het niet, ik ben zo opgegroeid,
pillen zijn niet nodig slechts in uiterste gevallen neem je wat in
als het echt niet anders kan.
Dus, doorgaan en niet zeiken, je kan
het zelf al kost het veel energie, dat is een betere optie dan pillen
slikken, die een fobie met zich meedragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten