woensdag 26 maart 2014

Fobisch



Ik ken geen vliegangst, plein of watervrees, wordt niet benauwt van kleine ruimtes, of eenden een fobie dat is mij vreemd dacht ik altijd.
Niet dus ik heb er een en dat is de fobische angst voor wat medicijnen met mij doen en dan praat ik hier niet over het paracetamolletje, die de pijn wegneemt of verminderd de koorts druk of verlaagt.

Nee het zijn de medicijnen die men voorschrijft voor mensen als ik, die het stempel psychische aandoening hebben, wat bestreden moet worden met medicijnen die de drukte en het doodse in je hersenen moet generaliseren tot een voor de buitenwereld gangbaar gemiddelde.

Dus besloot ik na een lange periode van onregelmatigheid weer eens toe te geven aan deze jongens die mijn hersenen dan maar moeten reguleren, ik wilde de rust die deze middelen enigszins met zich mee brengen, ik was en ben op.
Ik koos de minst erge van deze middelen Lamotrigine een middel waarvan bekend is dat het een anti depressieve werking heeft, het formaat pillen stond mij aan, brem zoet zijn ze dat wel maar oké daar kan ik overheen komen, als het werkt.

Binnen een week voelde ik mij vreemd alsof ik geen onderdeel meer was van mijn eigen ik, klinkt waarschijnlijk net zo vreemd als het voelde voor mij.

Na een week werd het erger, en begon ik mij echt te ergeren aan het feit dat ik geen contact meer had met mijn hoofd, de gedachten waar ik dol op ben, en het feit dat ik mij moest toeleggen op het dagelijks slikken van een medicijn en dat voor langere tijd stond mij ook niet aan.

Pillen slikken was een uiterste in het gezin waar ik ben opgegroeid, een paracetamol was in uiterste gevallen slechts bij zeer hoge koorts een middel wat met minachting werd ingenomen, mijn moeder is er een van de harde aard, zoals vele van haar soort, verpleegkundige delen pillen uit maar nemen het zelf niet.

Zo zat ik ooit eens in een opname met een b verpleegkundig, die zwaar depressief was, maar denk je dat zij een antidepressivum slikte? Not.
Ze wilde zelf haar depressie te lijf gaan met wat voedingsupplementen, wat vitaminen en haar eigen kracht.

Hoe herkenbaar, zegt de ex -pleeg die ook nog is opgevoed door een hoofd verpleegkundig, pillen zijn voor mietjes komt het op neer als ik terug kijk naar mijn opvoeding, je moet zelf dealen met hetgeen je lichaam en nu ook geest aan mankementen vertoont, dat is de weg die mij is ingeprent, elke keer als ik een pil neem bedenk ik mij wat ik niet goed heb gedaan in mijzelf, en waarom ik dit doe, dit onnatuurlijke aan mijzelf opdringen.
Het bewust zijn van dit maakt dat ik de bijwerkingen en de werking van medicijnen en helemaal psychofarmaca onder een loep bekijk, het dood mijn geest, zie je wel, dat gevoel.

Mijn leven is er niet makkelijker op geworden als ik mijn pillen wantrouwende inborst die ik vanuit mijn roots heb meegekregen elke keer mee moet sleuren in het verhaal van het bestrijden of leren omgaan en accepteren van deze ziekte.

Dus ik schreef een mail aan mevrouw de psychiater, dat ik wederom het pillen vrije bestaan opzoek, omdat ik fobisch ben voor het verlies van mijzelf wat deze pillen met zich meebrengen, ik kan het niet ik wil het niet, ik ben zo opgegroeid, pillen zijn niet nodig slechts in uiterste gevallen neem je wat in als het echt niet anders kan.
Dus, doorgaan en niet zeiken, je kan het zelf al kost het veel energie, dat is een betere optie dan pillen slikken, die een fobie met zich meedragen.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten