Ziek als een olifant.

Woensdag avond strompelt manlief ons huis binnen met de traagheid van een olifant.

Al weken is hij grieperig maar wil toch elke dag gewoon naar zijn werk, maakt uren waar u u tegen mag zeggen en snottert maar door, totdat de griep hem stevig in de greep krijgt en hij koortsig na een kopje soep zijn bed in duikt.

Ik werk morgen thuis, mompelt hij.

Zijn collega meldt hem ziek de volgende dag, maar dat weerhoudt hem er niet van om nog even met Oostenrijk te bellen, een orderbevestiging naar Zeeland te sturen en nog even contact op te nemen met Duitsland voor het verslepen van een brugdeel.

De hijs wereld ligt nooit stil dus hijst hij zichzelf nog even aan zijn bureau en werkt nog wat dingen af, ziek of niet ziek de wereld draait door en er staan belangrijkere dingen op het spel dan dat virusje wat hij onder de leden heeft.

De mensen in mijn leven zijn zo, doorgaan, mijn baas kwam deze week minstens zo ziek op de zaak, hij zag eruit alsof er een olifant over hem heen was gelopen, klonk ook zo.

Wat een crime, zegt hij, ik heb me in geen jaren zo slecht gevoeld, vindt je het erg dat ik even ga liggen?

Hij heeft een bed op de zaak gezet voor de avonden dat hij laat is en geen zin meer heeft om naar huis te rijden.

De halve dag meld ik een ieder die hem wil spreken dat hij er niet is en niet bereikbaar is mobiel, ondertussen probeer ik zo veel mogelijk werk van zijn schouders te nemen, net zo goed als ik de man verzorg die thuis in zijn bedje ligt met zijn mobiel naast zich om er zeker van te zijn dat hij geen belangrijke telefoontjes mist.

De griep heerst, woensdag hebben wij hondje opgehaald bij mijn ouders ook mijn moeder was ziek maar zoals het een echte Surinaamse betaamt, schotelde ze ons nog een goede maaltijd voor, ik zie haar gezicht, de olifant is ook op haar gaan zitten, we pakken de maaltijd in en gunnen haar de rust.

Soms voel ik mij een mietje dat ik jaren thuis heb gezeten met een vermeende ziekte waardoor je volgens het UWV en de psychiatrie niet kan werken, ik geloofde het tot op zekere hoogte, maar ben er inmiddels achter dat het helemaal niet zo is dat je niks meer kan, ik werk en ben af en toe ziek, maar dan blijf ik niet thuis net als mijn man, moeder en baas blijf ik door gaan.

Ook ik deel mijn collega dan mede dat het even minder gaat en dat hij mijn werk even moet nakijken omdat mijn concentratie gelijk is aan die van iemand die net geplet is door een olifant.

Thuis doe ik het hoog nodige schrap met goed vinden van mijn man alles wat maar enigszins ontregeling verder in de hand werkt.

Ik vraag mij wel eens af wat de definitie van ziekte is, als ik naar mijn omgeving kijk dan is het zo dat je doorgaat op het niveau dat je op dat moment aan kan je werkt op het pitje wat je kan behappen, en neemt je rust om de ziekte te lijf te gaan maar is het zo dat je echt niks meer kan?

Nee, zo zijn mijn soort mensen niet, we blijven doorgaan al zit er een olifant op je dan nog heb je altijd nog wel een vinger vrij om nog even mee te werken.