Vooral doorgaan

En hoe gaat het nu?, vraag de baas als hij binnen komt, ik zit met een graf stemming naar mijn beeldscherm te staren om weer eens een keuken te ontwerpen voor een klant die geen idee heeft van hoe de nieuwe keuken eruit moet zien.

Fantastisch, zeg ik knorrig.

Het ontwerpen of je stemming, vraagt de baas genuanceerd.

En ik maar denken dat ik mijn stemming voor mensen die dicht bij mij staan verborgen kan houden.

Beide, zeg ik.

Heb je last van je uh, aandoening?, vraagt hij.

Ja, zeg ik, en dat vertaalt zich in twee ontwerpen, ik kan niet kiezen doe jij het maar.

Stemming en het ontwerpen van keukens gaat hand in hand, logisch als je je goed voelt komen de ingevingen van zelf, als je je klote voelt kost het wat meer moeite dan kan je niet achter een ontwerp staan dan maak je er maar twee, ik kan gelukkig putten uit een database van reeds ontworpen keukens die ik heb getekend in mijn goede tijd.

Er is altijd wel de mogelijkheid om een replica te passen in de keuken ruimte van iemand die het origineel niet kent, of zo als nu twee replica's die er ondanks alles verdomt goed uitzien, al zeg ik het zelf.

Intussen tollen mijn hersenen in het tempo wat ik liever niet heb, ik zal het uitleggen, je hebt een traagheid in actie maar je hersenen leven een eigen leven die dood en verdoemenis aan je op willen dringen in een tempo die niet passend is bij de traagheid die je lichaam uitstraalt.

Een deel van mij is moe, opgebrand, maar niet mijn hele hersenveld wil daar aan toegeven, nee ik moet door, zegt mijn gezonde ik, die graag wil meedraaien met deze wereld.

Dus loods ik mij naar mijn werk, spreek ik af met vrienden, en vier ik zaterdag de verjaardag van manlief, klein dat wel.

Vooral doorgaan, dat is het devies als je depressief bent, dus schrijf ik ook door eigenlijk heb ik geen zin om te schrijven, maar voel mij zo onrustig dat het beter is om even de rust van het papier op te zoeken, omdat het een relativerende werking heeft.

Vooral doorgaan, omdat de dood nog lang niet in het verstek ligt, en er zo veel moois is te beleven, dat zegt men en soms voel ik het niet, kijk ik naar mijn omgeving en vind dat ze het best zonder mij kunnen, maar dit zijn gedachten die je als normaal mens niet mag hebben, en ik ben niet normaal dus ik denk er wel aan, hoe de wereld gewoon doordraait zonder mij en ik eindelijk rust kan vinden, in iets wat het niets vertegenwoordigd.

Dat is het leven, het bestaan met een onregelmatigheid die gelukkig niet veel mensen hebben, wees daar dankbaar voor, ik gun het niemand, een stel hersenen die continue een loer draaien met je eigen ik die soms ver te zoeken is.

Waarom is dit zo, ik wordt er soms gek van.

Ik denk dat ik de hond maar ga uitlaten iemand moet het doen..........

Als ik haar uitlaat slaat de wind mij om de oren, ik waan mij op mijn schip als ik de wind voel de elementen zijn het mooiste als ze onstuimig zijn, ik laat haar gaan, haar neus achterna, het kleine beestje, samen huppelen wij door de meest vreselijke wijk die gedrochten van huizen heeft die helaas ons uitzicht zijn, het is niet mooi, maar huppelen mag door deze afzicht, om dat het moet, de schoonheid zien in iets wat niet mooi is het is in de werkelijkheid zijn in iets wat je niet wilt zien, omdat het leven als een zwaar geheel om je heen hangt.

Soms moet je gewoon doorgaan............