Vage voortekenen

En dan zijn ze er, langzaam sluipen ze je gedachte wereld binnen, stimuleren je om net wat dieper in het glaasje te kijken om het opkomend gevoel van ziele pijn te verdringen.

Het opstaan gaat moeizamer, en als je in de spiegel kijkt staren een paar lege ogen je aan de glans gaat van het leven en het is zichtbaar in je ogen, de gedachte aan eeuwige rust komen weer boven.

Als geen ander herken ik de vage voorteken van een naderende depressie, er zit maar een ding op...

Slik die kut pillen Gaab voordat je dieper wegzakt, nu is het nog te doen maar over een maand niet meer, weet ik uit ervaring.

Ik ben nooit van de ene op de andere dag depressief geworden het is een proces wat weken duurt, dat is mijn geluk.

Ik kijk het kleine doosje aan, dertig tabletten die als het goed is tegen een depressie werken.

De pillen zijn minuscule, dispers zegt de verpakking, dit betekend dat ze smelten zodra ze in aanraking komen met vocht, ik pak een glas water en stop er een in mijn mond.

Welke gek heeft er die mier zoete smaak aan gegeven! Het pilletje smelt op mijn tong nog voordat ik het met een slok water door kan slikken en verspreid een onaangename zoete smaak in mijn mond het is of je een glas vol light siroop inslikt.

Light producten laten ook altijd een vieze zoete nasmaak in je mond achter die je nog lang blijft proeven.

Een glas water later proef ik het nog, dan maar een slok wijn, ook die neemt de smaak niet weg, gadverdamme, ik voel een woede opkomen, alle boosheid die ik heb omdat ik blijkbaar niet normaal mag leven komt boven, ik heb zin om een ongelooflijke ruzie te beginnen, maar er is gelukkig niemand thuis en de hond ligt lief te slapen in haar mand.

Ik stuur in plaats daarvan een keurig mailtje naar mevrouw de psychiater, dat ik met Lamotrigine ben begonnen en de reden waarom.

De woede maakt plaats voor verdriet, ik voel me naar en dat komt niet door de smaak van het medicijn, ik heb verloren, verloren van mijn eigen kunnen iets waar ik slecht tegen kan ik kan er maar niet aan wennen dat het leven met een aandoening vele punten van verlies kent.

Als ik mij verdrietig voel dan bel ik mijn vader, die luistert dan even naar mijn klaagzang, dat lucht op al is het maar voor even.

De volgende dag stap ik moeizaam uit bed help mijn dochter op weg en wil weer terug naar bed, maar bedenk mij dat dat niet aan te bevelen is als je je slecht voelt, afleiding is beter contra gedrag toepassen het moet maar weer.

Ik start de computer op klik mijn mailbox aan, mevrouw de psychiater is er vroeg bij, wil telefonisch contact.

Waarom? Vraag ik mij af.

Ik heb geen zin om ook nog eens woordelijk te melden hoe het met mij gaat, ik wil even niks , niks aan mijn hoofd het liefst kruip ik onder een hele grote steen, maar die zijn hier niet voor handig, en naar Drenthe reizen is even geen optie.

Het liefst zie en spreek ik niemand en zeker niet mevrouw de psychiater, ik wil niet dat ze mijn grafstem hoort, en daar conclusies uit gaat trekken, ik stuur haar een mailtje dat ik het nut van een gesprek niet inzie, ik heb haar een mail gestuurd met hoe het gaat dat lijkt mij voldoende, mijn ellende deel ik liever op papier.

Dus, bij deze.