SUBURBAN BLUES

Ik ben vrij aankomende donderdag!, roep ik bijna door de telefoon. Wat zullen we gaan doen?
Het is stil aan de andere kant van de lijn, mijn beste bipo vriendinnetje is duidelijk overvallen door mijn directe voorstel.

Vroeger en dan praat ik over een jaar geleden en de twee jaar daarvoor was de donderdag onze dag. We dronken dan een kop koffie bij elkaar of in het dorp of we liepen een paar uur door het bos.
Ik ken haar nu ruim drie jaar we hebben elkaar leren kennen tijdens een opname, we hebben beide de diagnose bipolair 1 stoornis, beide hebben een gezin, beide zijn wij onze baan verloren.

De ziekte maakt veel kapot dat weten wij beide we verloren maar hebben elkaar kunnen ondersteunen in het verlies en de vraag hoe pas je het ziektebeeld in je gezin en je leven.

De frequentie van onze afspraken is een stuk minder geworden sinds ik weer werk en zij bezig is met een opleiding om weer aan de slag te gaan, maar toch we bellen met een regelmaat, ach zeg maar rustig bijna dagelijks onder het koken.
Wat maak jij vandaag? wat hebben jou kinderen uitgespookt? wat heeft je man nu weer te zeiken! Het is ons rust puntje op de dag als alles druk is en wij even naar elkaar ventileren hoe het nu eigenlijk is om als bipo mama en echtgenoot in het leven te staan.
Het is ons bijna dagelijkse recht naast het aanrecht.

Donderdag ben ik vrij! Eindelijk weer een good old dagje bipo daten! Kan jij, en wat gaan we doen. Ik vergeet even dat ook zij een sociaal leven heeft.
Even in mijn agenda kijken of ik kan, zegt ze nuchter.
O,ja ik heb geen afspraken wat zullen we gaan doen?
Naar de stad, zeg ik, koffie drinken en ff ergens lunchen mijn cadeau voor jou verjaardag, of wat nog leuker is naar de Albert Cuyp, hoe lang geleden ben jij daar geweest?

Beide hebben wij jaren in de stad gewoond beide wonen er al enige jaren buiten, als er kinderen komen dan kan je twee dingen doen, op je boven woning blijven wonen of verkassen naar de iets goedkopere buiten wijken van onze wereldstad, huisje, boompje, beestje zal ik maar zeggen.

Als ex stads mens droom ik ervan om ooit weer terug te keren naar het fenomeen hoofdstad en de stadse rijkelijkheid. Het zit hem niet in de vierkante meters grond oppervlakte maar in het intense genieten van het feit dat alles op steen worp afstand ligt, het op de fiets kunnen komen op plekken die menig toerist per toeristenbus moet bereiken dat is de rijkdom van de stad.

Te gek! Ik heb er zin in, lekker naar de stad, zeg ik, ik ben om ca.10 uur bij je dan pakken we de bus of sneltram, jij weet vast wel welke nummertjes we moeten hebben om op de markt der markten te komen van af je huis.

Vroeger woonde ze om de hoek bij de Cuyp en kent de buurt veel beter dan ik, ik hobbel heerlijk achter haar aan, en hoef niet te denken waar die ene winkel ook alweer is, zij weet ze te vinden beter dan ik.
We lunchen bij een Surinaams eettentje, ik neem roti zij pom we kletsen gezellig met de dames aan de tafel naast de onze.
In de winkels en bij de kramen is er altijd even een lolletje met de detaillist of een goed gesprek over het weer.

Jezus, wat heb ik dit gemist die gezelligheid het kletsen met mensen die je niet kent, gewoon even lullen over niks, zeg ik tegen haar als wij bij de tramhalte terug naar huis staan.
Dat mis ik nu zo in het leven in de buitenwijk, mensen zijn nors en er heerst een ieder voor zich mentaliteit.
De stad bruist, ook als het regent, geweldig toch ik wil uiteindelijk weer terug, hier weer wonen.

Mijn bipo vriendin slaak een zucht.
Nee ,zegt ze, ik voel mij verdrietig als ik hier weer ben en vraag me af waarom ik hier zo lang heb gewoond, die drukte het rommelige straatbeeld en het stadse leven, niet meer mijn ding, begrijp mij goed ik vind het leuk om hier weer te zijn maar ik mis het voor geen meter.
Geef mij maar de gestructureerde woonwijk waar ik nu woon.

We pakken de sneltram naar huis, terug naar suburbia, terug naar het stukje gestructureerde nieuwbouwwijk, terug naar het huisje boompje en beestje.
Ergens heeft ze gelijk het is er lekker rustig en ruimtelijk, maar toch ik mis het en zou met liefde terugkeren naar deze stad.
Ook ik voel me even verdrietig, maar dat komt pas als ik weer thuis ben en naar mijn gestyleerde nieuwbouw straatje kijk.
Ik heb even last van de suburban blues............