Huisarts naar mijn hart.

Mijn assistente schrok een beetje toe ze je vanmorgen aan de telefoon had,

zegt mijn huisarts.

Ik zit tegenover hem met mijn dochter met een pijnlijke enkel.

Ik grinnik even,weet echt wel waar hij op doelt maar vraag toch, hoezo?

Je kwam nogal onvriendelijk over, ze was daar best wel van slag van onze stagiaire, zijn blik verraad dat hij er eigenlijk ook wel om moet lachen.

Hé doc, zeg ik, je weet toch dat ik niet aardig ben, maak een lijstje voor je assistentes met onaardige mensen, dan schrikken ze niet zo de volgende keer.

Je bent niet onaardig, is zijn antwoord, wel wat directer dan de gemiddelde mens, maar onaardig nee dat niet.

De huisarts, je moet het maar net treffen, toen wij nog in de hoofdstad woonde had ik een gedateerd over de houdbaarheid datum zijnde man die waarschijnlijk top was in het woodstock tijdperk.

Ik kan mij nog herinneren dat ik bij hem kwam met tussentijds vrouwelijk bloed verlies.

U hoeft niet de denken dat u kanker heeft hoor, is zijn eerste reactie na mijn uitleg.

Ik draai mijn ogen naar het drie meter hoge plafond, en deel hem mede dat mij altijd is verteld dat je even naar de dokter moet voor controle als je als vrouw tussentijds bloed verliest.

Ik zie niks bijzonders, zegt hij na dat niet zo prettige inwendige onderzoek.

Toch druk ik er een consult bij een gynaecoloog door.

Nou omdat je het per se wilt dan, is zijn reactie.

De gynaecologe in opleiding heeft duidelijk betere ogen en verwijdert een poliepje uit mijn baarmoederhals,  een paar weken later kan ze mij mededelen dat het een goedaardig boompje was, probleem opgelost.

Vier jaar geleden verhuisde wij naar een dorp net buiten de grote stad, en kon ik gelukkig afscheid nemen van mijn ex hippie huisarts, waar wat krijg je terug? Dat weet je nooit.

In de tussentijd was ik klant geworden van de GGZ, ik ontmoette mijn nieuwe huisarts voor het eerst toen ik mijzelf had ontslagen uit het psychiatrisch ziekenhuis.

Wat is de rede voor de afspraak?, vraagt zijn assistente als ik bel.

Nou wij zijn nieuw in de omgeving en ik heb mijzelf net ontslagen uit het ziekenhuis en weet dat het ziekenhuis contact gaat opnemen met hem, het lijkt mij dan beter dat hij weet wat er aan de hand is, en de persoon in kwestie in levende lijve heeft ontmoet.

Oh, wacht eens even, zegt de assistente door de telefoonlijn, ik weet nu wie u bent, ja even kijken kunt u over een half uur?

Ik zit in de wachtkamer van de barak die dienstdoet als tijdelijke praktijkruimte, dat krijg je in een nieuwbouwwijk, altijd die aannemers die dingen op tijd beloven om de order binnen te halen, en standaard uitlopen.

Een boom van een sportief uitziend, van gemillimeterd haar voorziene, man vult de ruimte als hij mijn naam roept als een legerofficier.

Later hoor ik van mijn buurtgenoten dat hij inderdaad leger arts is geweest.

Sporten lekker gaan sporten, een depressie is iets wat over gaat als je er actief mee omgaat, is zijn antwoord als ik hem vertel dat ik geen heil zie in pillen tegen een depressie en daarom het ziekenhuis heb verlaten.

Heerlijk wat een lekker nuchtere man, denk ik als de deur uit ga nog niet wetend dat ik ook de ander kant op kan doorslaan.

Later als ik weer eens afscheid heb genomen van de GGZ, wordt ik door hem gebeld.

Ik heb een brief van je behandelaar gekregen, kunnen wij daar even over praten?

Ja hoor, ik kom wel langs.

Toren hoog staat hij in de inmiddels nieuwbouw gerealiseerde praktijkruimte.

Zijn gebruikelijke leger saluut maakt plaats voor een ernstige handdruk.

Waar ben je nu weer mee bezig? vraagt hij als we gaan zitten.

O gewoon, ik ben het zat die zorg die mij niet verder helpt.

We bespreken de mogelijkheden en de eventuele mis marge.

Hij weet mij te overtuigen dat ik beter vriendjes kan blijven met de GGZ, op een realistische manier.

Later vraag ik hem of hij bereid is om mijn medicijnen uit te schrijven als ik weer afscheid wil nemen van de GGZ mede door de eigen bijdrage.

Ja hoor, maar verwacht niet dat ik wekelijks tijd voor je heb om te praten over je psyche.

Ik kijk hem met een glimlach aan, en dat verwacht jij van mij?

Nee, zegt hij lachend, je bent niet echt iemand die hier wekelijks jankend aan mijn bureau komt zitten.

Ze lijkt op je, zegt hij als hij het voetje van kindje heeft beoordeeld als verzwikt en niet gebroken.

Nou dan mag ik hopen dat je dat bedoelt als in uiterlijk, zeg ik cynisch.

Nee hoor, zegt hij, ze is net als haar moeder een doorbijter.

En bedankt doc, zeg ik lachend als ik afscheid neem van de huisarts naar mijn hart.

DE ziekte

Ik weet het zeker, zegt de man op leeftijd als ik zijn bed aan het opmaken ben.

Vroeger was het de gewoonte in de verpleging om dagelijks de bedden van de patiënten te verschonen, ook van de zogenaamde lopende patiënt.

Wat een onzin vond ik dat, kom op zeg, thuis verschoon je toch ook niet dagelijks je beddengoed? Properheid was het stokpaardje van de verpleging, geen idee of het nog zo is.

Wat weet u zeker? vraag ik als ik de kussenslopen aan het vervangen ben.

Ik heb hét, zegt hij bezorgt, ik heb K.

K? wat bedoelt u.

K, DE ziekte, zegt hij licht geïrriteerd.

O, u bedoelt kanker, zeg ik rustig.

Verschrikt kijkt hij mij aan ik heb hét woord in de mond durven nemen.

Ziekte, eigenlijk zijn alle ernstige ziektes moeilijk in de mond te nemen, laat staan dat we er over praten, ja wel onder elkaar als we er geen last van hebben maar eigenlijk niet met de mensen die er aan lijden.

Heb je het gehoord? die en die heeft een dodelijke ziekte! maar als het gespreksonderwerp in beeld komt verstommen de gesprekken en draait een ieder het liefst even weg.

Ik moet zeggen dat ik mij daar ook schuldig aan maak, laatst vertelde de moeder van een klasgenootje van mijn dochter dat ze een kwaadaardig gezwel op haar eierstok heeft.

Jeetje, wanneer gaan ze opereren? vraag ik.

Dat kan niet, het gezwel zit al vastgegroeid aan mijn aorta.

Mijn bek staat vol met tanden als ik dit hoor en kijk naar de vrolijke kinderen die naar hun moeders en vaders lopen.

Wat kan je nu nog zinvol zeggen als je beseft dat deze vrouw heel waarschijnlijk hier over een tijdje niet meer naast je staat.

Jezus dat is erg, kan ik nog net uitbrengen.

Sommige ziektes passen niet in de volksmond, ziektes als kanker bijvoorbeeld, al is het allang niet meer zo dat als je die diagnose krijgt je per definitie ten dode opgeschreven bent.

In steeds meer gevallen tegenwoordig dan.

Maar toch er open over praten dat is moeilijk. Net als kanker wordt er eigenlijk niet gesproken over geestelijke aandoeningen, dat is eng en een ver van een ieders bed show waar liever niet over gesproken wordt, ja wel over maar niet met de persoon.

Het koste mij veel moeite om na de vele opnames weer terug te keren in het normale leven, onze dochter heeft een half jaar bij een vriendin in een andere stad gewoond, een ieder wist dat het kwam omdat de moeder gek was.

Ik merkte het eerste half jaar na haar terugkomt, toen ik haar weer naar school bracht, dat mensen zich ongemakkelijk voelde.

Er was niemand, op de juf na, die vroeg hoe het met mij ging, de weg kijkende blikken van de ouders waren vrij pijnlijk.

Vreemd genoeg kwam mijn man, die onze dochter twee keer per week naar school bracht, met andere verhalen thuis.

Die en die hebben gevraagd hoe het met je gaat.

O, oké dat is grappig, mij vragen ze niks.

Praten over dat durft de mens wel maar praten met dat is moeilijk.

Uiteindelijk ben ik mij maar gewoon gaan mengen is de moeder gesprekken op het schoolplein en zagen de ouders van mijn dochters klasgenoten dat die gekheid van Gaab best wel meeviel.

Na een jaar werd er zelfs met mij over de ziekte gesproken.

Je bent toch ziek, en opgenomen geweest? we merken er niks van!

Nee hoor, onwetende mede ouder op dat doodnormale schoolplein, een mens met een psychische aandoening is niet per definitie gestoord, dat leg ik ze dan iets genuanceerder uit.

Het begrip is geboren, al moet ik zeggen dat als ik een paar dagen niet op school kom er nu mensen zijn die meteen gaan vragen of het wel goed met mij gaat, zucht, de keerzijde van de medaille.

De moeder met eierstok kanker staat alleen op het schoolplein en dat terwijl ik elders groepjes zie staan van moeders en vaders van de klas.

Ik zie haar eenzaamheid, die een ieder met een moeilijke ziekte heeft, en  loop naar haar toe.

Hoe gaat het met je? vraag ik.

Ze is zichtbaar blij met de aanspraak, en vertelt wat de artsen van plan zijn om haar leven te verlegen.

Ik voel een brok in mijn keel als ik naar haar luister..........

Boos

Ok, gisteren was niet mijn beste dag, eigenlijk loop ik al een paar weken op het randje van de onderkant van mijn stemming.

Mijn lontje wordt dan korter, mijn tenen een stuk langer.

Ik ben iemand die vaak bestempeld is met een geagiteerde depressie in het verleden.

Mevrouw is cynisch, mevrouw is boos, mevrouw is onhandelbaar irritant, mevrouw heeft last van een gemengde episode.

Dit zijn een paar kreten die ik achteraf las in de rapportage die ik heb opgevraagd.

Soms denk ik wel eens dat een ieder verplicht is zijn of haar rapportage op te vragen, niet in de laatste plaats om er alle fouten uit te halen, maar ook als een terugblik op een periode die je niet altijd bewust meemaakt.

Het is best goed om te zien hoe het verloop van je ziekte is volgens de 'deskundigen'.

Boos, gisteren was ik weer eens ouderwets boos. 

Ik had een, in mijn ogen dan, leuk stukje geschreven over navigeren, en dan niet alleen op zee maar ook over het navigeren door het normale leven.

Mijn Word bestand had ik blauw gemaakt om het te kopiëren naar mijn blog en zag nog een foutje die ik even weg wilde backspacen.

Dat kan dus niet, een backspace in een blauw bestand is exit tekst.

Vervolgens druk ik in mijn paniek nog een paar verkeerde knoppen in en manlief weet mij te vertellen dat ik de tekst voorgoed kwijt ben.

Whaaaaa, alle knoppen in mijn systeem slaan op tilt, ik heb er twee avonden aan gewerkt! weg is het!

Wat gebeurt er als ik boos wordt?

Ik projecteer al mijn frustraties op de mensen die het dichtst bij mij staan, manlief moet het dus ontgelden.

Wat!, kan jij niet eens mijn tekst terug krijgen, jij hebt zoveel verstand van computersystemen!

Nou dat is lekker!, dat wordt morgen niet je verjaardag vieren, Gaab heeft wel wat beters te doen de tekst zit nog in mijn hoofd morgen kan ik het nog eens uittypen!

Wat! ik onvriendelijk, ach man ga toch weg als je mij niet te pruimen vindt, zullen we morgen dan maar naar de advocaat gaan?

Boos vertrekt manlief naar boven het is net na twaalven.

En nog bedankt voor de felicitatie! roept hij boven aan de trap.

F#ck, denk ik als ik naar het lege beeldscherm staar.

Gaab wat ben je aan het doen, waar maak je je druk over?, het is gewoon een hobby dat blog schrijven het is niet zo dat je baan er van afhangt of zo!

Mijn boosheid en hoog irritatie gehalte hebben mij al eerder in de problemen gebracht, zo heb ik in het begin van de achteraf bestempelde ontregeling ooit eens een ingelijste foto van het schip van de ex-werkgever van de werf waar mijn man werkte in het water gegooid toen ik die in het plaatselijke zeilers café zag hangen, de kroeg baas was not amused.

Na een kort en heftig gesprek op de kade begreep hij mijn standpunt, de foto is nooit terug geplaatst.

Politie en ambulance personeel zullen ook niet terug kijken op een prettig ritje met een dame die te stekelig was om aan te pakken, en ik kan mij ook niet voorstellen dat ik echt vrienden heb gemaakt met het GGZ personeel van met name de gesloten afdelingen waar ik tegen mijn zin verbleef.

Boos, het is voor mij een veeg teken van een mogelijke ontregeling bedenk ik mij als ik nog steeds naar het witte tekstloze scherm staar.

Waarom ben ik boos? Waarom reageer ik zo niet subtiel naar de partner die ik lief heb, de man die truttig gezegd mijn steun en toeverlaat is.

Schaam je Gaab en kijk eens reëel naar de toedracht van je bijzonder overdreven reactie op de hulp die je man je biedt.

Het is hulp, al is het kalf al verdronken en kon mijn man achteraf gezien mijn put niet tijdig meer dempen door mijn eigen knulligheid.

Boos is een relatief begrip als je kijkt naar hoe klein het eigenlijk is, het is een impuls die een eigen leven kan gaan leiden als je het je hersenen laat overheersen.

Het is een teken voor mij om extra op te letten en te kijken waar ik nu eigenlijk mee bezig ben.

Uhm, even denken, druk met werken druk met alle sociale dingetjes die normaal zijn in een ieders leven maar mij net even uit mijn regelmaat halen, het moeten maar ik heb even niet de energie om het te kunnen, het is forceren om toch mee te lopen op de paden die even niet zo gangbaar zijn voor mij.

Stop maar Gaab al is het zuur om even in de spiegel te kijken.

Ik ga naar boven, manlief staat nog na te stomen onder de douche, ik leg hem uit dat ik spijt heb van mijn impulsieve actie naar hem toe die absoluut niet eerlijk is.

Het was kompleet mijn eigen schuld en eigenlijk is het best zielig dat ik om mij heen maaide en alles wat in mijn buurt stond kapot sloeg, niet letterlijk dan ik heb nog steeds een mooi servies en mijn laptop is nog steeds in leven.

Maar toch de boosheid is een teken dat het even te veel is allemaal en ik de realiteit van het feit dat ik gevoelig ben voor stress even uit het oog ben verloren.

Het is niet zo dat ik nooit boos ben, dat zeker niet maar het moet wel reëel blijven, ik ben van nature geen angry bird, en blijf kijken naar wat realistisch een rede is om boos te zijn en en op wie. Meestal kan ik de boosheid bij mijzelf zoeken, wie ben ik en wat maakt mij boos, negen van de tien keer kan ik het toch echt wel op mijn eigen handelen terugvoeren.

Boos vogeltje zoek het maar uit in je eigen nest, denk ik als ik tegen manlief aanschurk onder het dons.

Littekens

Ze ligt in bed, zegt mij schoonmoeder als ze de trap af komt. Papa en opa, gaan jullie haar nog even welterusten wensen?

Oma delegeert de wens van mijn dochter.

Mama jij daarna, reproduceert schoonmoeder de wens van kindje, want mama zingt altijd een liedje waar ze zo lekker van kan slapen.

Ach ja, denk ik, ik geloof dat ik mijn kindje heb geconditioneerd.

Sinds haar geboorte zing ik een zelf verzonnen versie van een bestaand slaapliedje, elke avond en ook in ellendige nachten die elk kind meemaakt was daar het liedje van mama.

De koorts zakte er niet door dat deed het pilletje in het billetje, zoals wij het noemen, maar toch als ik het voor haar zing dan geeft het een geborgenheid bij haar wat met geen pen te beschrijven is.

Ze is inmiddels 8 jaar en ik ben het ritueel aan het afbouwen dat lijkt mij best gezond, ik krijg anders visioenen dat ik over 10 jaar nog mijn dochter in slaap zing, not.

Maar vanavond na een dag op stap te zijn geweest met oma, opa en haar beste vriendinnetje, die ook enigst kind is en zij en mijn dochter als een soort surrogaat zusjes met elkaar omgaan, loop ik naar boven.

Het is weekend en ver voorbij haar doordeweekse bedtijd.

De paar minuten die tussen de kus van haar vader en mijn binnenkomst zitten zijn genoeg voor haar om in een diepe slaap te zinken.

Haar kleine snotter neusje maakt lieve snurkende geluidjes, in het strijklicht van de lamp in de gang kijk ik naar haar gezicht.

Op haar voorhoofd heeft ze een litteken ik raak het zachtjes aan met mijn vingers. 

Het is een bijna chirurgische snede ze liep het 4 jaar gelden op, ik was er niet bij, ik zat op een plek waar ik niet vrijwillig verbleef.

Wat is er gebeurd? Vroeg ik haar toen ik haar voor het eerst weer zag.

Na drie weken opsluiting mocht ik haar weer zien in een geïmproviseerde ruimte die de verpleging had gecreëerd.

Kinderen mogen niet op de gesloten komen dat is te confronterend voor ze.

Nou, zegt ze stoer, ik ben van een fietsje gevallen in het speelkwartier en toen had ik heel veel bloed en toen heeft juffie de dokter gebeld en toen ben ik bij Jeroen geweest, en die vond mij heel stoer toen hij het wondje ging maken en ik niet bang was.

Ik kijk naar het litteken en zie drie stipjes naast de wond, drie hechtingen heeft onze huisarts

gezet om de jaap in het hoofdje van mijn dochter te sluiten.

Dankzij de overvloed aan medicijnen komt de emotie op dat moment niet bij mij binnen.

Ze slaapt, ik trek haar dekentje wat meer om haar heen, ze mompelt wat en draait zich om, ik strijk de haren uit haar gezichtje, het litteken is gelukkig best vaag geworden, waarschijnlijk zie je het over een paar jaar bijna niet meer als haar gezichtje groeit.

Soms zie ik het zichtbare litteken op het gezicht van mijn dochter als een symbool voor een bijzonder moeilijke periode uit ons leven, soms wordt ik daar heel verdrietig om.

Ik was er niet, niet voor mijn gezin en niet voor mijzelf, wat een bizar fenomeen is een psychische aandoening.

Hoe bizar kan het leven lopen als ik mij bedenk wat er allemaal is gebeurd.

Mijn man die stond te huilen toen zijn vrouw werd afgevoerd naar de separeer, de dagen daarna dat er dwang en drang werd uitgevoerd , een periode die ik liever af plak met een steriele pleister.

Voor mij is het een open wond die alleen gehecht kan worden door de draden die gemaakt worden in het tijdsbestek die het leven heet.

Het litteken zal vervagen, haar zichtbare litteken maar ook de onzichtbare littekens die wij als gezin hebben opgelopen.

Het is inmiddels vier jaar later, een litteken, hoe onzichtbaar ook is een teken dat mij herinnert aan een trauma, daar kan ik niet omheen, maar het kan wel vervagen net als het litteken op het hoofdje van mijn kindje.

Leven naar, of leven met een diagnose.

Leven naar, of leven met een diagnose.

That 's the question.

'S morgens zit ik altijd even buiten, met een kopje koffie en, uh een sigaret. De nachten zijn voor mij meer overdenkingen van de dag daarvoor dan dat ik kan zeggen dat ik een vette slaper ben.

Mijn rustpunt is de ochtend, het half uurtje waarin ik als het even meezit de nieuwe dag zonder regen kan begroeten en mij even kan opladen voor alles wat komen gaat.

Als het regent, en ach dat komt best wel eens voor in dit landje, dan pak ik de plu ik laat mij niet afschrikken door een paar druppels.

Ik ben een denker en dat is best wel irritant, soms wens ik dat ik gewoon met de flow van het leven mee zou kunnen kabbelen, niet constant die drukte in mijn bovenkamer zou hoeven begeleiden.

Rust is iets wat ik genereer voor mijzelf door dagelijks vaste punten te creëren, zoals het kopje koffie dat ik met mijzelf drink als ik een nacht van nadenken heb gehad, wat vrijwel elke nacht is.

Vanmorgen hield de vraag van de afgelopen nacht mij nog bezig;

wat is het verschil tussen het leven naar een diagnose, of het leven met een diagnose.

Eigenlijk kon ik in eerste instantie niet zoveel met mijn vraag, al weet ik wel dat dit een eind resultaat is van een langdurig denkwerkje over alles wat ik heb verzameld in mijn hersenen aan informatie met betrekking tot het fenomeen diagnose.

Zo las ik een onderzoek over het verschil tussen mensen met diagnose whiplash, en een groep mensen met de zelfde symptomen, maar die niet de diagnose op hun voorhoofd geplakt hebben gekregen.

Wat blijkt, de groep zonder diagnose deed het op den duur beter dan de mensen met de diagnose.

Dat geeft te denken, wat doet een diagnose met de mens, is het niet zo dat de mens van nature een veerkracht heeft als het niet wordt bevestigd in het feit dat het ziek is?

Is het zo dat een diagnose een stukje ziekte bevestiging is waar de mens naar geneigd is te leven?

Als ik naar mijzelf kijk is het absoluut zo, wat voor een impact heeft de diagnose op mij gehad?

Is het niet zo dat ik de eerste jaren er naar heb geleefd?

Elk stukje stemming stoornis, die ik in een overvloed heb gehad, werd gezien als een aanleiding voor verdere ontregeling, eigenlijk best logisch als ik kijk naar de eerste jaren van mijn onwetendheid en het verkeerd omgaan met een brein die nu eenmaal de neiging heeft een eigen leven te gaan leiden.

Het werd behandeld met een grote berg medicijnen, het is de manier waarop de huidige psychiatrische hulpverlening handelt.

Je bent ziek daar hebben we medicijnen voor als in het middel dat je weer op de rit krijgt.

Maar is het hét ritje zoals jij die wilt maken in jou leven, is het zo dat deze middelen het voor jou gaan doen?

Sorry zou nu een heel stuk kunnen typen over het wel of niet slikken van onderhoud medicijnen, maar daar wil ik het niet over hebben mensen die mij vaker lezen weten mijn mening daar wel over.

Wat ik wel heb ondervonden is dat het krijgen van een diagnose een hokje voor jezelf kan worden als je niet daarbuiten durft te kijken, alles maar dan ook alles van je handelen kan je plaatsen in de diagnose die je hebt gekregen;

Ben je energiek dan kan je het vertalen naar een voorteken van een opkomende manie,

daar zijn pillen voor.

Voel je je down dan kan het een voorteken zijn van een naderende depressie,

daar zijn pillen voor.

Zo ging het de eerste jaren na de diagnose, alles wat is zei in gesprek met de GGZ werd vertaald op deze manier en ik zal ongetwijfeld niet de enige zijn die op deze manier het contact ervoer.

Ik en mijn hulpverleners leefde naar de diagnose.

Nee, nee, en nog eens nee dacht ik op een gegeven moment, dit kan toch niet waar zijn?

Wat is mijn leven nog waard als ik zo gesedeerd door het leven moet gaan.

Is het leven naar, of leven met een diagnose.

Je kan volgens mij twee dingen doen met een diagnose, er naar leven en alleen maar kijken naar alles wat je niet meer kunt, ik moet zeggen die neiging had ik ook na de diagnose.

Of leven met een diagnose, je gevoeligheid onderkennen en daar mee leren leven, die kant stond mij meer aan.

Jezus wat een trutten stukje is dit geworden, hahaha, zal wel komen omdat ik gevoelsmatig best goed bezig ben, en op dit moment alleen terug kan kijken naar een leven na de diagnose die uiteindelijk het leven met een diagnose is geworden.

Als ik achteraf terugkijk is het eigenlijk zo dat ik deze vraag mijzelf onbewust ruim twee jaar gelden al heb gesteld, en er mee aan de slag ben gegaan.

Leven naar of leven met,

Het is vergelijkbaar met de vraag; het hebben of zijn,

ben je bipolair of heb je een bipolaire aandoening?

In mijn ogen is het zo dat je die vraag niet zo kan stellen.

Het is meer;

leef je met een diagnose of leef je naar een diagnose?

That 's the question..............

Yep, bedtijd morgen weer werken met de diagnose, o nee, gewoon keukens ontwerpen.

Dr. Liz

Via het VMDB forum vind ik eindelijk de link naar de hele documentaire van Stephen Fry,

The Secret Life Of The Manic Depressive.

Toen ik een paar jaar geleden hoorde van deze documentaire ben ik op internet opzoek gegaan naar

de uitzendingen, helaas vond ik slechts een paar fragmenten op You Tube, en de mogelijkheid om bij de BBC de dvd te bestellen.

Dat vond ik destijds te veel moeite, ik vond de fragmenten best indrukwekkend het gaf mijn het idee dat ik wel genoeg had gezien.

Het VMDB forum volg ik eigenlijk alleen maar omdat er wat mensen actief zijn die het laatste nieuws op bipolair gebied bijhouden, de gesprekken spreken mij verder niet echt aan.

Voor mijn gevoel hebben de leden die daar actief zijn een hoog afhankelijk gehalte, de dokter weet het beter je moet je pillen slikken en je mag blij zijn dat je hulp krijgt, en ach wat zijn wij zielig.

Mmm, niet echt mijn visie, of manier om om te gaan met deze aandoening.

In etappes kijk ik de bijna twee uur durende documentaire, verbaas me over de Amerikaanse vrouw die haar kinderen van 9 en 11 al volstouwt met medicijnen omdat ze dé diagnose hebben die in Europa gelukkig niet gesteld mag worden voordat een kind jong volwassen is.

Stephen verstaat de kunst om al zijn vragen over de aandoening, waar hij zelf aan lijdt, te vertalen in interviews met mensen met verschillende ervaringen.

Terwijl ik kijk moet ik even denken aan een boek wat een vriend van mij schreef, het heet:
Dealing with the Dutch.
Het is een soort gids voor buitenlandse advocaten over het hoe om te gaan met het Nederlandse arbeidsrecht systeem.

De documentaire is een zoektocht als in:
Dealing with the disease.
De twijfel die hij heeft over het wel of niet moeten slikken van medicijnen, en de vraag hoe andere het doen.

Het is een mooie combinatie van persoonlijke verhalen en medisch onderbouwde feiten, tenminste als je de statistieken in deel twee van de documentaire neemt zoals de psychiatrie ze graag ziet, wat betreft de noodzaak van medicijnen dan.

Ja, ja ,ja denk ik ik als ik er naar kijk en weer eens de cliché gedachte weg zucht.

Maar dan wordt mijn aandacht getrokken als Stephen een interview heeft met een blonde dame die drie keer in haar leven gedwongen opgenomen is geweest, hij is nog nooit opgenomen geweest, en wil weten hoe die ervaring is.

De blonde dame vertelt openhartig over haar ervaring, als ze langs de hekken van het psychiatrisch ziekenhuis lopen.

Ze heeft drie keer tegen haar zin in een inrichting gezeten, het waren eye openers voor haar vertelt ze als ze over de plaatselijke markt lopen in het volgende shot.

Haar werd verteld dat ze deze ziekte heeft en altijd medicijnen moest slikken.

Net als ik trok ze dat in twijfel, ze beschrijft medicijnen als de wielen van een trein gemonteerd op een fiets.

Een mooi vergelijk als je bedenkt dat je niet altijd zware massieve trein wielen nodig hebt om de trappers van de normale fiets rond te krijgen.

Ze is reëel gaan kijken naar haar leven dat ik overigens niet kan vergelijken met mijn leven zij was een briljante jonge neurochirurg toe ze uitviel, ik slechts een manager van een keuken showroom.

Maar toch zie ik een vergelijk, ze heeft uiteindelijk haar leven aangepast aan haar gevoeligheid, niet dat ze niks meer doet ze werkt nog steeds als arts en heeft een boek geschreven over hoe zij, inmiddels al 15 jaar, omgaat met haar gevoeligheid zonder onderhoud medicijnen.

Whoh, dit is fantastisch om te zien, en ik maar denken dat ik alleen stond in de wereld van het geloof dat medicijnen niet altijd nodig zijn!

Dr. Liz Miller google ik maar even meteen na de uitzending.

Haar boek heet Mood mapping, ik bestel het meteen bij bol.com.

Ik ben zo blij met het verhaal van deze dame dat ik besluit haar een mail te sturen, via haar website is dat mogelijk.

In mijn beste Engels deel ik haar mede dat ik bijzonder aangenaam verrast ben om te zien dat ik niet de enige ben die op een andere manier wil omgaan met de ziekte, en haar boek heb besteld.

Een dag later krijg ik een berichtje van haar terug;

Thank you for your email - yes we are in the minority (at the moment)
I hope you find the book helpful and let me know what you think of it
With best wishes
Liz

Vandaag viel het boek in mijn brievenbus, ik heb slechts een paar bladzijde gelezen maar kan nu al zeggen dat het veel positieve energie uitstraalt al heeft het wel een beetje een, Allen Carr stoppen met roken gehalte, in de eerste pagina's.

De essentie van haar manier van omgaan met de ziekte zie ik wel, waarschijnlijk omdat ik al een tijdje op die manier omga met de aandoening, ik ben erg benieuwd naar de inhoud van haar boek en of ik daar dingen tegen kom die ik nog niet toepas,

wordt vervolgt..............

Meloenen in maart

Zo die zijn mooi!,denk ik als de grote berg Cantaloupe meloenen zie liggen bij de plaatselijke super.

Het is pas maart maar naast de bergen paaseieren en paashazen die meteen in de maand Januari de treurige schappen moeten opvrolijken na het kerst geweld, zag ik vandaag die groene jongens liggen die normaal pas in juni/juli op zijn vroegst pluk rijp zijn.

Te vroeg denk ik, ik pak er een op en ruik er aan. De meloen kan je niet beoordelen op zijn uiterlijk het is de geur die verklapt of de vrucht rijp is voor consumptie.

Het exemplaar dat ik oppak is mooi groot en eigenlijk zonder oneffenheden, alleen de geur ontbreekt.

Ok, ik ben best wel een kut, ik maak vergelijkingen met dingen die anderen misschien niet zien.

Kort gezegd is onze maatschappij een meloen in maart of de aardbei met kerst, waarschijnlijk is het zo dat je de kastanje in augustus kan krijgen als we echt zouden willen, ware het niet dat dit bruine keitje niet de populariteit geniet die de zomerse vruchten wel kennen..

We leven in een wereld waar we alles naar onze hand kunnen zetten, terwijl ik dit schrijf knabbel ik de laatste winterwortel weg van dit seizoen.

Het leven van nu is perfect, denk ik als ik het stompje bekijk wat wel eetbaar is maar minder smaakt.

Mijn god wat een luxe, denk ik als ik het restant winter van de wortel in mijn groene bak gooi.

Mijn brein kan het niet nalaten om een vergelijk te maken met het feit dat dit eigenlijk op alle vlakken telt.

Tegenwoordig zijn er alleen maar mooie vruchten groot en ogenschijnlijk rijp, als het niet haalbaar is dan zorgen de huidige planters er voor dat er genoeg middelen zijn om toch voor het oog mooie eind resultaten te produceren.

Het uiterlijk telt het doel is bereikt, de vrucht is mooi hoe het ruikt dat maakt niet uit of het goed smaakt ook niet.

Het is als een winterwortel in de zomer, ooit gegeten?

Ik wel de winterwortel in de zomer is een waterig slap aftreksel van zijn collega die zijn naam eer aan doet, niet zo vreemd als je je bedenkt dat de winterpeen in de zomer in principe een uit de kluiten gewassen zomer peentje is, je mist de kracht van de harde koude grond.

De winterpeen is niet voor niks de winterpeen, het heeft de kou moeten trotseren, daarom heeft het zijn explicite smaak gekregen.

Lange tijd voelde ik mij als het meloen in maart, iemand die van buiten mooi was door de overvloed van medicinale middelen, alleen de mensen in mijn naaste omgeving durven aan mijn vrucht te ruiken en een hapje smakeloze ik tot zich te nemen, al accepteerde ze dat omdat ze wisten dat ik een gecultiveerde kunstmest hoop was die in eerste instantie beter voor hun smaakte dan die kleinere aangeslagen moeilijk eetbare vrucht die hen eerder werd gepresenteerd.

En nu denkt u wat! waar lult Gaab nu weer over?

Is ze gek geworden? What 's her point?

Het is toch allang zo dat wij fruit en groente eten buiten het seizoen?

Dat klopt, net zoals het algemeen altijd zo is geweest dat de mens normaal moet doen en geen onaangepast gedrag mag vertonen.

Wat is dan het vergelijk?

In de loop de jaren zijn wij steeds mooier en beter gaan produceren, de kas werd uitgebreid en zorgt ervoor dat we het hele jaar dingen kunnen produceren die eigenlijk niet in het jaargetij passen.

Vroeger kregen maar weinig mensen medicijnen net zoals de groente en het fruit gewoon buiten groeide.

Lithium was destijds een medicijn dat alleen gebruikt werd bij mensen met een zware diagnose. Tegenwoordig wordt er te pas en te onpas Lithium en vergelijkbare medicijnen voor geschreven, omdat we met zijn allen het hele jaar door gewend zijn om die perfecte vruchten te zien.

Heeft u een bipolaire stoornis dan moet u medicijnen slikken werken ze niet afdoende dan krijgt u meer, kan u niet slapen dat zetten wij zelfs antipsychotica in u de verplichte rust te geven om een onnatuurlijke groei te laten zien.

Wat is dit, dacht ik een paar jaar na de kunstmest, moet men leven in de kas van deze wereld als je behoefte hebt aan buitenlucht?, mag de mens nog leven als een groente die soms niet helemaal mooi uit de aarde komt?

U vertoont ongewenst gedrag in onze mooie gecultiveerde wereld, wij kunnen er voor zorgen dat u die mooie vrucht wordt die de buitenwereld graag ziet, de manco's zijn op te lossen met medicijnen als de kunstmest en de kas die er voor zorgen dat er een onnatuurlijk maar zeker gerespecteerd eindresultaat ontstaat, al is het vruchtvlees niet te vreten voor die gene die zichzelf proeft.

Ach ja, het leven is perfect, we kunnen alles krijgen om er voor te zorgen dat het leven ogenschijnlijk makkelijker wordt al is het zo onnatuurlijk als meloenen in maart, ik leg de vrucht terug in het schap, doei overgecultiveerd symbool van deze perfecte maatschappij, denk ik als ik met mijn deuken omga.

Conditie opbouwen

Dit is niet te geloven!

Wat niet?, vraagt mijn beste vriendin.

Ik heb nergens last van, licht ik haar toe een paar dagen na mijn terugkomst van mijn bezoek aan haar.

Niks, nada, noppes aan irritante terugkomst turbulentie, ik voel me prima!, deel ik haar mede.

Normaal heb ik altijd een paar turbulente dagen bij thuiskomst, bij mij is het op reis gaan niet het probleem maar de thuiskomst wel, sinds de ziekte stuiter ik altijd een paar dagen, en in het begin een paar weken, door.
Het kost mij moeite om weer in het normale stramien te komen, ik ben dan geneigd om de klassieke fouten te maken, te laat naar bed, te energiek te veel van alles eigenlijk ik heb moeite met het ontladen van de stress van een reis.

Zo is het elke keer geweest in de afgelopen jaren, maar deze keer dus niet. 

Is het vreemd of verklaarbaar?

Ik ben iemand die graag dingen onderzoekt, zo is het er bij mij nooit ingegaan dat ik mijn leven lang onderhoud medicijnen moest gaan slikken omdat ik een bipolair 1 stoornis heb met een verleden van veel episodes achter elkaar en het ook nog eens een familie kwaal is.

Ik heb het hele internet afgezocht naar bewijzen dat het blijven slikken van medicijnen nodig is, naast het lezen van de boekwerken van o.a de heer Kupka en consorten.

Nergens maar ook nergens vond ik het bewijs dat de medicijnen je garanderen dat je geen episodes meer krijgt als je trouw elke avond je stabiliserende medicijnen inneemt.

Het is hooguit zo dat de episodes minder heftig zijn en korter duren meer niet.

Een theorie was geboren, wat als je alleen medicijnen slikt als het nodig is, wat als je je leven zo inricht dat je rekening houdt met je gevoeligheid, en daar ook naar handelt.

En dan bedoel ik niet dat je suf thuis moet gaan zitten en niks meer onderneemt maar het zoeken naar een balans die bij je past in aanpaste vorm dan.

In hoe verre is het mogelijk om op deze manier om te gaan met de aandoening. 

Het is glad ijs dat weet ik maar zijn mijn ijzers scherp genoeg geslepen om de grip te houden?

Ik nam de stap op het gladde ijs en bond mijn ijzers onder. 

Schaats maar Gaab, al zal je wakken en takken moeten ontwijken en bestaat altijd de kans dat je op je bek gaat in een scheur die je niet kan zien door de sneeuw die altijd aanwezig is op jou ijsbaan.

Heb je het gevoel dat je conditie opbouwt?
vroeg de psychiater vorig jaar nog toen ik weer aan het werk ging na ruim drie jaar uitval door deze ziekte en een opeen volgend medicijn vrij jaar.

Achteraf gezien vind ik dit de meest waardevolle zin die ze ooit tegen mij zei.

Conditie opbouwen het kan, net als een lichamelijke conditie opbouwen is het inderdaad mogelijk om een geestelijke conditie op te bouwen.

Ik ben langzaam aan mijn grens gaan verleggen als vergelijkbaar met het opbouwen van een lichamelijke conditie.

Stap voor stap heb ik mijn programma uitgebreid, het voelt als de voorbereiding voor een marathon. 

Ik ging genuanceerd steeds een beetje meer over mijn bestaande grens, niet geheel zonder blessure leed overigens, soms zijn er pillen en pleisters nodig om er voor te zorgen dat ik die volgend mijl ga halen.

Terugval hoeft geen uitval te betekenen ook die ervaring deed en doe ik nog steeds op, soms plak ik een pleister in de vorm van pillen als het bloeden niet spontaan stopt.

Medicijnen zijn nodig maar altijd?

Nee denk ik als ik terug kijk naar de afgelopen twee jaar, langzaam heel langzaam heb ik een conditie opgebouwd, in de wetenschap dat ik blessure gevoelig ben.

Waar ik voorheen nog stuiterde na een reis kan ik nu melden dat ik langzaam ook daarin een conditie heb kunnen opbouwen, het is een moeizaam traject maar tot op heden zeer bevredigend het blessure leed is te overzien als je weer een stapje verder bent in de bijna onzichtbare opbouw van je psychische conditie.

Dankjewel psychiater U, voor het wijzen op het feit dat het inderdaad mogelijk is om een psychische conditie op te bouwen.

Ik ben geen liefhebber van het opbouwen van een conditie maar weet dat het noodzakelijk is om uiteindelijk je doel te bereiken.

Voor de mensen met deze aandoening wil ik de volgende wel meegeven;

don't try this at home.

Alleen wel overwogen in samenspraak met je hulpverleners en je omgeving, wat ik doe is niet voor een ieder weggelegd, het is topsport geen wandeling door het park.

Thuis in de bergen

Kijk schat, zeg ik tegen kindje, daar zijn ze weer de echte bergen, we rijden net het station van Thun binnen.

Tot Thun rijd je door de heuvels mijn dochter vond het al echte bergen vorig jaar toen we voor het eerst na de jaren van mijn uitval weer instaat waren mijn beste vriendin in Zwitserland op te zoeken.

We maakte deze reis per trein 6 jaar daarvoor ook, het was voor mij een trip down memory lane, ik was destijds hyper mijn vriendin melde mij achteraf dat ze erg moe van mij werd tijdens dat bezoekje, ik lulde aan één stuk door en was niet te stoppen in mijn stuiter gedrag.

De voortekenen van de ziekte waren aanwezig niet dat ik of mijn vriendin het wisten toentertijd, achteraf gezien wel.

Mijn kindje kan zich deze reis niet meer herinneren, ze was pas twee destijds.

Whow!, riep ze springend door het treinstel vorig jaar, wat mooi!, wat hoog, wat wit zijn die bergen is dat sneeuw?

Kindje zag voor haar gevoel voor het eerst de pieken van Zwitserland.

De twee Zwitserse dames die tegenover ons zaten zwollen van trost, alle Zwitsers zijn trots op hun bergen en terecht.

Ook dit jaar keken wij weer met veel ontzag naar die muur van besneeuwde bergen en het lichtblauwe water van de Thunersee.

God wat woont ze toch mooi denk ik als mijn vriendin de auto parkeert voor hun Zwitserse chalet, ik begrijp best dat ze ons vlakke land heeft ingeruild voor dit top land tien jaar geleden.

Super!, het was weer geweldig!, meld ik mijn vriendin per telefoon als we weer easy met de jet zijn geland in onze achtertuin.

Het was een week als een week thuis maar dan in het buitenland.

Thuis is waar je je goed voelt zoals ik mij thuis voel bij mijn beste vriendin die mij door en door kent, een half woord is genoeg voor ons om elkaar te begrijpen we lachen om de zelfde dingen en vullen elkaar feilloos aan, niet zo vreemd natuurlijk wij zijn al 34 jaar beste vriendinnen.

De afstand in kilometers maakt geen indruk op onze vriendschap.

Mijn vriendin heeft mijn dochter de beginselen van het skiën bijgebracht deze week ik vond het schitterend om te zien hoe zij achterwaard skiende zijn dochter de berg af begeleide om vervolgens kindje in haar eentje de keren daarop het bergje af te laten glijden.

Kan ze dat wel?, vraag ik bezorgd.

Ach ja joh, ze doet het prima, zegt mijn vriendin relaxed achterover leunend naast mij op het bankje onder aan de piste.

Vorig jaar slikte ik nog medicijnen om deze tijd van drukte te overbruggen, het was druk in mijn hoofd maar ik wilde perse de trip door laten gaan, dan maar wat pillen slikken en het werkte goed het filter die de medicijnen mij gaven zorgde er destijds voor dat ik de week goed door kwam.

Een jaar later kan ik mij gelukkiger prijzen de hel is uit mijn hoofd, de pillen gingen mee maar zijn niet nodig geweest.

Het medicijn paspoort viel uit mijn echte paspoort bij de controle bij de incheckbalie.

Wat is dit?, vroeg de vrouw achter de balie.

Ach, zeg ik, gewoon wat medische gegevens, meer niet.

Ik voel een kleine overwinning als ik het document in mijn tas stop.

Yeh Gaab, je neemt ze mee maar hebt ze niet nodig gehad, langzaam aan gaat het steeds een beetje beter met je.

Ik heb genoten van deze vakantie waarschijnlijk meer omdat het zo lang niet mogelijk was en ik vorig jaar de stap heb genomen om toch te gaan ondanks dat het toen nog niet helemaal ok ging met mij.

Soms is het goed om de bergen op te zoeken en te beseffen dat het niet hoeft te betekenen dat je de top gaat beklimmen of per definitie afzakt in een dal, stemming technisch gezien dan.

Halve wegen de berg staat het chalet van mijn beste vriendin, het pad daarheen was vorig jaar moeizaam maar eenmaal aangekomen is het een rustpunt als een thuis ver weg van huis ook dit jaar weer.