Dr. Liz

Via het VMDB forum vind ik eindelijk de link naar de hele documentaire van Stephen Fry,

The Secret Life Of The Manic Depressive.

Toen ik een paar jaar geleden hoorde van deze documentaire ben ik op internet opzoek gegaan naar

de uitzendingen, helaas vond ik slechts een paar fragmenten op You Tube, en de mogelijkheid om bij de BBC de dvd te bestellen.

Dat vond ik destijds te veel moeite, ik vond de fragmenten best indrukwekkend het gaf mijn het idee dat ik wel genoeg had gezien.

Het VMDB forum volg ik eigenlijk alleen maar omdat er wat mensen actief zijn die het laatste nieuws op bipolair gebied bijhouden, de gesprekken spreken mij verder niet echt aan.

Voor mijn gevoel hebben de leden die daar actief zijn een hoog afhankelijk gehalte, de dokter weet het beter je moet je pillen slikken en je mag blij zijn dat je hulp krijgt, en ach wat zijn wij zielig.

Mmm, niet echt mijn visie, of manier om om te gaan met deze aandoening.

In etappes kijk ik de bijna twee uur durende documentaire, verbaas me over de Amerikaanse vrouw die haar kinderen van 9 en 11 al volstouwt met medicijnen omdat ze dé diagnose hebben die in Europa gelukkig niet gesteld mag worden voordat een kind jong volwassen is.

Stephen verstaat de kunst om al zijn vragen over de aandoening, waar hij zelf aan lijdt, te vertalen in interviews met mensen met verschillende ervaringen.

Terwijl ik kijk moet ik even denken aan een boek wat een vriend van mij schreef, het heet:
Dealing with the Dutch.
Het is een soort gids voor buitenlandse advocaten over het hoe om te gaan met het Nederlandse arbeidsrecht systeem.

De documentaire is een zoektocht als in:
Dealing with the disease.
De twijfel die hij heeft over het wel of niet moeten slikken van medicijnen, en de vraag hoe andere het doen.

Het is een mooie combinatie van persoonlijke verhalen en medisch onderbouwde feiten, tenminste als je de statistieken in deel twee van de documentaire neemt zoals de psychiatrie ze graag ziet, wat betreft de noodzaak van medicijnen dan.

Ja, ja ,ja denk ik ik als ik er naar kijk en weer eens de cliché gedachte weg zucht.

Maar dan wordt mijn aandacht getrokken als Stephen een interview heeft met een blonde dame die drie keer in haar leven gedwongen opgenomen is geweest, hij is nog nooit opgenomen geweest, en wil weten hoe die ervaring is.

De blonde dame vertelt openhartig over haar ervaring, als ze langs de hekken van het psychiatrisch ziekenhuis lopen.

Ze heeft drie keer tegen haar zin in een inrichting gezeten, het waren eye openers voor haar vertelt ze als ze over de plaatselijke markt lopen in het volgende shot.

Haar werd verteld dat ze deze ziekte heeft en altijd medicijnen moest slikken.

Net als ik trok ze dat in twijfel, ze beschrijft medicijnen als de wielen van een trein gemonteerd op een fiets.

Een mooi vergelijk als je bedenkt dat je niet altijd zware massieve trein wielen nodig hebt om de trappers van de normale fiets rond te krijgen.

Ze is reëel gaan kijken naar haar leven dat ik overigens niet kan vergelijken met mijn leven zij was een briljante jonge neurochirurg toe ze uitviel, ik slechts een manager van een keuken showroom.

Maar toch zie ik een vergelijk, ze heeft uiteindelijk haar leven aangepast aan haar gevoeligheid, niet dat ze niks meer doet ze werkt nog steeds als arts en heeft een boek geschreven over hoe zij, inmiddels al 15 jaar, omgaat met haar gevoeligheid zonder onderhoud medicijnen.

Whoh, dit is fantastisch om te zien, en ik maar denken dat ik alleen stond in de wereld van het geloof dat medicijnen niet altijd nodig zijn!

Dr. Liz Miller google ik maar even meteen na de uitzending.

Haar boek heet Mood mapping, ik bestel het meteen bij bol.com.

Ik ben zo blij met het verhaal van deze dame dat ik besluit haar een mail te sturen, via haar website is dat mogelijk.

In mijn beste Engels deel ik haar mede dat ik bijzonder aangenaam verrast ben om te zien dat ik niet de enige ben die op een andere manier wil omgaan met de ziekte, en haar boek heb besteld.

Een dag later krijg ik een berichtje van haar terug;

Thank you for your email - yes we are in the minority (at the moment)
I hope you find the book helpful and let me know what you think of it
With best wishes
Liz

Vandaag viel het boek in mijn brievenbus, ik heb slechts een paar bladzijde gelezen maar kan nu al zeggen dat het veel positieve energie uitstraalt al heeft het wel een beetje een, Allen Carr stoppen met roken gehalte, in de eerste pagina's.

De essentie van haar manier van omgaan met de ziekte zie ik wel, waarschijnlijk omdat ik al een tijdje op die manier omga met de aandoening, ik ben erg benieuwd naar de inhoud van haar boek en of ik daar dingen tegen kom die ik nog niet toepas,

wordt vervolgt..............