Littekens

Ze ligt in bed, zegt mij schoonmoeder als ze de trap af komt. Papa en opa, gaan jullie haar nog even welterusten wensen?

Oma delegeert de wens van mijn dochter.

Mama jij daarna, reproduceert schoonmoeder de wens van kindje, want mama zingt altijd een liedje waar ze zo lekker van kan slapen.

Ach ja, denk ik, ik geloof dat ik mijn kindje heb geconditioneerd.

Sinds haar geboorte zing ik een zelf verzonnen versie van een bestaand slaapliedje, elke avond en ook in ellendige nachten die elk kind meemaakt was daar het liedje van mama.

De koorts zakte er niet door dat deed het pilletje in het billetje, zoals wij het noemen, maar toch als ik het voor haar zing dan geeft het een geborgenheid bij haar wat met geen pen te beschrijven is.

Ze is inmiddels 8 jaar en ik ben het ritueel aan het afbouwen dat lijkt mij best gezond, ik krijg anders visioenen dat ik over 10 jaar nog mijn dochter in slaap zing, not.

Maar vanavond na een dag op stap te zijn geweest met oma, opa en haar beste vriendinnetje, die ook enigst kind is en zij en mijn dochter als een soort surrogaat zusjes met elkaar omgaan, loop ik naar boven.

Het is weekend en ver voorbij haar doordeweekse bedtijd.

De paar minuten die tussen de kus van haar vader en mijn binnenkomst zitten zijn genoeg voor haar om in een diepe slaap te zinken.

Haar kleine snotter neusje maakt lieve snurkende geluidjes, in het strijklicht van de lamp in de gang kijk ik naar haar gezicht.

Op haar voorhoofd heeft ze een litteken ik raak het zachtjes aan met mijn vingers. 

Het is een bijna chirurgische snede ze liep het 4 jaar gelden op, ik was er niet bij, ik zat op een plek waar ik niet vrijwillig verbleef.

Wat is er gebeurd? Vroeg ik haar toen ik haar voor het eerst weer zag.

Na drie weken opsluiting mocht ik haar weer zien in een geïmproviseerde ruimte die de verpleging had gecreëerd.

Kinderen mogen niet op de gesloten komen dat is te confronterend voor ze.

Nou, zegt ze stoer, ik ben van een fietsje gevallen in het speelkwartier en toen had ik heel veel bloed en toen heeft juffie de dokter gebeld en toen ben ik bij Jeroen geweest, en die vond mij heel stoer toen hij het wondje ging maken en ik niet bang was.

Ik kijk naar het litteken en zie drie stipjes naast de wond, drie hechtingen heeft onze huisarts

gezet om de jaap in het hoofdje van mijn dochter te sluiten.

Dankzij de overvloed aan medicijnen komt de emotie op dat moment niet bij mij binnen.

Ze slaapt, ik trek haar dekentje wat meer om haar heen, ze mompelt wat en draait zich om, ik strijk de haren uit haar gezichtje, het litteken is gelukkig best vaag geworden, waarschijnlijk zie je het over een paar jaar bijna niet meer als haar gezichtje groeit.

Soms zie ik het zichtbare litteken op het gezicht van mijn dochter als een symbool voor een bijzonder moeilijke periode uit ons leven, soms wordt ik daar heel verdrietig om.

Ik was er niet, niet voor mijn gezin en niet voor mijzelf, wat een bizar fenomeen is een psychische aandoening.

Hoe bizar kan het leven lopen als ik mij bedenk wat er allemaal is gebeurd.

Mijn man die stond te huilen toen zijn vrouw werd afgevoerd naar de separeer, de dagen daarna dat er dwang en drang werd uitgevoerd , een periode die ik liever af plak met een steriele pleister.

Voor mij is het een open wond die alleen gehecht kan worden door de draden die gemaakt worden in het tijdsbestek die het leven heet.

Het litteken zal vervagen, haar zichtbare litteken maar ook de onzichtbare littekens die wij als gezin hebben opgelopen.

Het is inmiddels vier jaar later, een litteken, hoe onzichtbaar ook is een teken dat mij herinnert aan een trauma, daar kan ik niet omheen, maar het kan wel vervagen net als het litteken op het hoofdje van mijn kindje.