Leven naar, of leven met een diagnose.

Leven naar, of leven met een diagnose.

That 's the question.

'S morgens zit ik altijd even buiten, met een kopje koffie en, uh een sigaret. De nachten zijn voor mij meer overdenkingen van de dag daarvoor dan dat ik kan zeggen dat ik een vette slaper ben.

Mijn rustpunt is de ochtend, het half uurtje waarin ik als het even meezit de nieuwe dag zonder regen kan begroeten en mij even kan opladen voor alles wat komen gaat.

Als het regent, en ach dat komt best wel eens voor in dit landje, dan pak ik de plu ik laat mij niet afschrikken door een paar druppels.

Ik ben een denker en dat is best wel irritant, soms wens ik dat ik gewoon met de flow van het leven mee zou kunnen kabbelen, niet constant die drukte in mijn bovenkamer zou hoeven begeleiden.

Rust is iets wat ik genereer voor mijzelf door dagelijks vaste punten te creëren, zoals het kopje koffie dat ik met mijzelf drink als ik een nacht van nadenken heb gehad, wat vrijwel elke nacht is.

Vanmorgen hield de vraag van de afgelopen nacht mij nog bezig;

wat is het verschil tussen het leven naar een diagnose, of het leven met een diagnose.

Eigenlijk kon ik in eerste instantie niet zoveel met mijn vraag, al weet ik wel dat dit een eind resultaat is van een langdurig denkwerkje over alles wat ik heb verzameld in mijn hersenen aan informatie met betrekking tot het fenomeen diagnose.

Zo las ik een onderzoek over het verschil tussen mensen met diagnose whiplash, en een groep mensen met de zelfde symptomen, maar die niet de diagnose op hun voorhoofd geplakt hebben gekregen.

Wat blijkt, de groep zonder diagnose deed het op den duur beter dan de mensen met de diagnose.

Dat geeft te denken, wat doet een diagnose met de mens, is het niet zo dat de mens van nature een veerkracht heeft als het niet wordt bevestigd in het feit dat het ziek is?

Is het zo dat een diagnose een stukje ziekte bevestiging is waar de mens naar geneigd is te leven?

Als ik naar mijzelf kijk is het absoluut zo, wat voor een impact heeft de diagnose op mij gehad?

Is het niet zo dat ik de eerste jaren er naar heb geleefd?

Elk stukje stemming stoornis, die ik in een overvloed heb gehad, werd gezien als een aanleiding voor verdere ontregeling, eigenlijk best logisch als ik kijk naar de eerste jaren van mijn onwetendheid en het verkeerd omgaan met een brein die nu eenmaal de neiging heeft een eigen leven te gaan leiden.

Het werd behandeld met een grote berg medicijnen, het is de manier waarop de huidige psychiatrische hulpverlening handelt.

Je bent ziek daar hebben we medicijnen voor als in het middel dat je weer op de rit krijgt.

Maar is het hét ritje zoals jij die wilt maken in jou leven, is het zo dat deze middelen het voor jou gaan doen?

Sorry zou nu een heel stuk kunnen typen over het wel of niet slikken van onderhoud medicijnen, maar daar wil ik het niet over hebben mensen die mij vaker lezen weten mijn mening daar wel over.

Wat ik wel heb ondervonden is dat het krijgen van een diagnose een hokje voor jezelf kan worden als je niet daarbuiten durft te kijken, alles maar dan ook alles van je handelen kan je plaatsen in de diagnose die je hebt gekregen;

Ben je energiek dan kan je het vertalen naar een voorteken van een opkomende manie,

daar zijn pillen voor.

Voel je je down dan kan het een voorteken zijn van een naderende depressie,

daar zijn pillen voor.

Zo ging het de eerste jaren na de diagnose, alles wat is zei in gesprek met de GGZ werd vertaald op deze manier en ik zal ongetwijfeld niet de enige zijn die op deze manier het contact ervoer.

Ik en mijn hulpverleners leefde naar de diagnose.

Nee, nee, en nog eens nee dacht ik op een gegeven moment, dit kan toch niet waar zijn?

Wat is mijn leven nog waard als ik zo gesedeerd door het leven moet gaan.

Is het leven naar, of leven met een diagnose.

Je kan volgens mij twee dingen doen met een diagnose, er naar leven en alleen maar kijken naar alles wat je niet meer kunt, ik moet zeggen die neiging had ik ook na de diagnose.

Of leven met een diagnose, je gevoeligheid onderkennen en daar mee leren leven, die kant stond mij meer aan.

Jezus wat een trutten stukje is dit geworden, hahaha, zal wel komen omdat ik gevoelsmatig best goed bezig ben, en op dit moment alleen terug kan kijken naar een leven na de diagnose die uiteindelijk het leven met een diagnose is geworden.

Als ik achteraf terugkijk is het eigenlijk zo dat ik deze vraag mijzelf onbewust ruim twee jaar gelden al heb gesteld, en er mee aan de slag ben gegaan.

Leven naar of leven met,

Het is vergelijkbaar met de vraag; het hebben of zijn,

ben je bipolair of heb je een bipolaire aandoening?

In mijn ogen is het zo dat je die vraag niet zo kan stellen.

Het is meer;

leef je met een diagnose of leef je naar een diagnose?

That 's the question..............

Yep, bedtijd morgen weer werken met de diagnose, o nee, gewoon keukens ontwerpen.