Kijk schat, zeg ik tegen kindje, daar
zijn ze weer de echte bergen, we rijden net het station van Thun
binnen.
Tot Thun rijd je door de heuvels mijn
dochter vond het al echte bergen vorig jaar toen we voor het eerst na
de jaren van mijn uitval weer instaat waren mijn beste vriendin in
Zwitserland op te zoeken.
We maakte deze reis per trein 6 jaar
daarvoor ook, het was voor mij een trip down memory lane, ik was
destijds hyper mijn vriendin melde mij achteraf dat ze erg moe van
mij werd tijdens dat bezoekje, ik lulde aan één stuk door en was
niet te stoppen in mijn stuiter gedrag.
De voortekenen van de ziekte waren
aanwezig niet dat ik of mijn vriendin het wisten toentertijd,
achteraf gezien wel.
Mijn kindje kan zich deze reis niet
meer herinneren, ze was pas twee destijds.
Whow!, riep ze springend door het
treinstel vorig jaar, wat mooi!, wat hoog, wat wit zijn die bergen is
dat sneeuw?
Kindje zag voor haar gevoel voor het
eerst de pieken van Zwitserland.
De twee Zwitserse dames die tegenover
ons zaten zwollen van trost, alle Zwitsers zijn trots op hun bergen
en terecht.
Ook dit jaar keken wij weer met veel
ontzag naar die muur van besneeuwde bergen en het lichtblauwe water
van de Thunersee.
God wat woont ze toch mooi denk ik als
mijn vriendin de auto parkeert voor hun Zwitserse chalet, ik begrijp
best dat ze ons vlakke land heeft ingeruild voor dit top land tien
jaar geleden.
Super!, het was weer geweldig!, meld ik
mijn vriendin per telefoon als we weer easy met de jet zijn geland
in onze achtertuin.
Het was een week als een week thuis
maar dan in het buitenland.
Thuis is waar je je goed voelt zoals ik
mij thuis voel bij mijn beste vriendin die mij door en door kent, een
half woord is genoeg voor ons om elkaar te begrijpen we lachen om de
zelfde dingen en vullen elkaar feilloos aan, niet zo vreemd
natuurlijk wij zijn al 34 jaar beste vriendinnen.
De afstand in kilometers maakt geen
indruk op onze vriendschap.
Mijn vriendin heeft mijn dochter de
beginselen van het skiën bijgebracht deze week ik vond het
schitterend om te zien hoe zij achterwaard skiende zijn dochter de
berg af begeleide om vervolgens kindje in haar eentje de keren daarop
het bergje af te laten glijden.
Kan ze dat wel?, vraag ik bezorgd.
Ach ja joh, ze doet het prima, zegt
mijn vriendin relaxed achterover leunend naast mij op het bankje
onder aan de piste.
Vorig jaar slikte ik nog medicijnen om
deze tijd van drukte te overbruggen, het was druk in mijn hoofd maar
ik wilde perse de trip door laten gaan, dan maar wat pillen slikken
en het werkte goed het filter die de medicijnen mij gaven zorgde er
destijds voor dat ik de week goed door kwam.
Een jaar later kan ik mij gelukkiger
prijzen de hel is uit mijn hoofd, de pillen gingen
mee maar zijn niet nodig geweest.
Het medicijn paspoort viel uit mijn
echte paspoort bij de controle bij de incheckbalie.
Wat is dit?, vroeg de vrouw achter de
balie.
Ach, zeg ik, gewoon wat medische
gegevens, meer niet.
Ik voel een kleine overwinning als ik
het document in mijn tas stop.
Yeh Gaab, je neemt ze mee maar hebt ze
niet nodig gehad, langzaam aan gaat het steeds een beetje beter met je.
Ik heb genoten van deze vakantie
waarschijnlijk meer omdat het zo lang niet mogelijk was en ik vorig
jaar de stap heb genomen om toch te gaan ondanks dat het toen nog
niet helemaal ok ging met mij.
Soms is het goed om de bergen op te
zoeken en te beseffen dat het niet hoeft te betekenen dat je de top
gaat beklimmen of per definitie afzakt in een dal, stemming
technisch gezien dan.
Halve wegen de berg staat het chalet
van mijn beste vriendin, het pad daarheen was vorig jaar moeizaam
maar eenmaal aangekomen is het een rustpunt als een thuis ver weg van
huis ook dit jaar weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten