Boos

Ok, gisteren was niet mijn beste dag, eigenlijk loop ik al een paar weken op het randje van de onderkant van mijn stemming.

Mijn lontje wordt dan korter, mijn tenen een stuk langer.

Ik ben iemand die vaak bestempeld is met een geagiteerde depressie in het verleden.

Mevrouw is cynisch, mevrouw is boos, mevrouw is onhandelbaar irritant, mevrouw heeft last van een gemengde episode.

Dit zijn een paar kreten die ik achteraf las in de rapportage die ik heb opgevraagd.

Soms denk ik wel eens dat een ieder verplicht is zijn of haar rapportage op te vragen, niet in de laatste plaats om er alle fouten uit te halen, maar ook als een terugblik op een periode die je niet altijd bewust meemaakt.

Het is best goed om te zien hoe het verloop van je ziekte is volgens de 'deskundigen'.

Boos, gisteren was ik weer eens ouderwets boos. 

Ik had een, in mijn ogen dan, leuk stukje geschreven over navigeren, en dan niet alleen op zee maar ook over het navigeren door het normale leven.

Mijn Word bestand had ik blauw gemaakt om het te kopiëren naar mijn blog en zag nog een foutje die ik even weg wilde backspacen.

Dat kan dus niet, een backspace in een blauw bestand is exit tekst.

Vervolgens druk ik in mijn paniek nog een paar verkeerde knoppen in en manlief weet mij te vertellen dat ik de tekst voorgoed kwijt ben.

Whaaaaa, alle knoppen in mijn systeem slaan op tilt, ik heb er twee avonden aan gewerkt! weg is het!

Wat gebeurt er als ik boos wordt?

Ik projecteer al mijn frustraties op de mensen die het dichtst bij mij staan, manlief moet het dus ontgelden.

Wat!, kan jij niet eens mijn tekst terug krijgen, jij hebt zoveel verstand van computersystemen!

Nou dat is lekker!, dat wordt morgen niet je verjaardag vieren, Gaab heeft wel wat beters te doen de tekst zit nog in mijn hoofd morgen kan ik het nog eens uittypen!

Wat! ik onvriendelijk, ach man ga toch weg als je mij niet te pruimen vindt, zullen we morgen dan maar naar de advocaat gaan?

Boos vertrekt manlief naar boven het is net na twaalven.

En nog bedankt voor de felicitatie! roept hij boven aan de trap.

F#ck, denk ik als ik naar het lege beeldscherm staar.

Gaab wat ben je aan het doen, waar maak je je druk over?, het is gewoon een hobby dat blog schrijven het is niet zo dat je baan er van afhangt of zo!

Mijn boosheid en hoog irritatie gehalte hebben mij al eerder in de problemen gebracht, zo heb ik in het begin van de achteraf bestempelde ontregeling ooit eens een ingelijste foto van het schip van de ex-werkgever van de werf waar mijn man werkte in het water gegooid toen ik die in het plaatselijke zeilers café zag hangen, de kroeg baas was not amused.

Na een kort en heftig gesprek op de kade begreep hij mijn standpunt, de foto is nooit terug geplaatst.

Politie en ambulance personeel zullen ook niet terug kijken op een prettig ritje met een dame die te stekelig was om aan te pakken, en ik kan mij ook niet voorstellen dat ik echt vrienden heb gemaakt met het GGZ personeel van met name de gesloten afdelingen waar ik tegen mijn zin verbleef.

Boos, het is voor mij een veeg teken van een mogelijke ontregeling bedenk ik mij als ik nog steeds naar het witte tekstloze scherm staar.

Waarom ben ik boos? Waarom reageer ik zo niet subtiel naar de partner die ik lief heb, de man die truttig gezegd mijn steun en toeverlaat is.

Schaam je Gaab en kijk eens reëel naar de toedracht van je bijzonder overdreven reactie op de hulp die je man je biedt.

Het is hulp, al is het kalf al verdronken en kon mijn man achteraf gezien mijn put niet tijdig meer dempen door mijn eigen knulligheid.

Boos is een relatief begrip als je kijkt naar hoe klein het eigenlijk is, het is een impuls die een eigen leven kan gaan leiden als je het je hersenen laat overheersen.

Het is een teken voor mij om extra op te letten en te kijken waar ik nu eigenlijk mee bezig ben.

Uhm, even denken, druk met werken druk met alle sociale dingetjes die normaal zijn in een ieders leven maar mij net even uit mijn regelmaat halen, het moeten maar ik heb even niet de energie om het te kunnen, het is forceren om toch mee te lopen op de paden die even niet zo gangbaar zijn voor mij.

Stop maar Gaab al is het zuur om even in de spiegel te kijken.

Ik ga naar boven, manlief staat nog na te stomen onder de douche, ik leg hem uit dat ik spijt heb van mijn impulsieve actie naar hem toe die absoluut niet eerlijk is.

Het was kompleet mijn eigen schuld en eigenlijk is het best zielig dat ik om mij heen maaide en alles wat in mijn buurt stond kapot sloeg, niet letterlijk dan ik heb nog steeds een mooi servies en mijn laptop is nog steeds in leven.

Maar toch de boosheid is een teken dat het even te veel is allemaal en ik de realiteit van het feit dat ik gevoelig ben voor stress even uit het oog ben verloren.

Het is niet zo dat ik nooit boos ben, dat zeker niet maar het moet wel reëel blijven, ik ben van nature geen angry bird, en blijf kijken naar wat realistisch een rede is om boos te zijn en en op wie. Meestal kan ik de boosheid bij mijzelf zoeken, wie ben ik en wat maakt mij boos, negen van de tien keer kan ik het toch echt wel op mijn eigen handelen terugvoeren.

Boos vogeltje zoek het maar uit in je eigen nest, denk ik als ik tegen manlief aanschurk onder het dons.