Vreemde vogels

Vogels, ze spelen een rol in mijn leven. Toen ik voor het eerst manisch psychotisch werd zag ik ze letterlijk vliegen.

Felgekleurde papegaaien zag ik zitten in de boom achter het huis van een toekomstig buurtgenoot waar ik koffie dronk omdat mijn huis destijds nog uit onbewoonbaar beton en een paar bakstenen bestond.

In mijn, of eerder op dat moment voor mij zijnde, realiteit vroeg ik haar nog hoe het kwam dat zij zulke vreemde vogels in haar tuin had, haar blik sprak boekdelen.

Later zag ik ze op schouders zitten van mensen die er achteraf gezien waarschijnlijk ook niet waren, of ze vlogen over mijn huis.

Elke keer als ik ze zag betekende dit een opname, voor mij zijn deze beestjes een teken dat het niet echt goed met mij gaat, ik heb het vorig jaar maar eens bekend aan de psychiater.

Vogels, het uitvogelen dat heb ik maar eens gedaan en kan nu voor mij zelf eerlijk bekennen dat ik een gevoeligheid heb voor het zien van deze, niet voor een ieder zichtbare felgekleurde fenomenen, die je normaliter niet vrij ziet vliegen in ons vlakke landje, nou en?

Ik zie deze beestjes als een voorteken van de hersenvlucht die mijn hersenen nu eenmaal willen maken. Niet dat ik er niks tegen doe hoor, ik slik daar pillen voor om de papegaai te reduceren tot een gekooide parkiet.

Maar als ik het toch over vreemde vogels heb dan vind ik er eentje toch echt heel vreemd.

Het is dat vaal blauwe pret vogeltje dat twitter heet.

Heeft u het ooit eens gevolgd?

Ik volg het beestje nu twee maanden omdat ik voor mijn werk eens ging uitzoeken of dit een interessante manier is om gratis reclame te maken.

Om mijn bedrijf niet onnodig te besmetten met de vogelgriep maak ik een persoonlijk account aan.
Net als hier gebruik ik mijn pseudoniem Gaab, helaas die bestond al.

Dan maar GaabT, ook die bestaat al, dan maar GaabTH.

Há die komt nog niet voor.

Ik ken wat mensen die twitter gebruiken en meld mij aan als volger, vervolgens krijg ik lijsten van mogelijk interessante mensen om te volgen aangeboden.

Ik klik er een paar aan en geef aan dat ik ze wil volgen. Best grappig om even in het leven van een paar BN' ers te gluren, voor zover ze het willen delen met de wereld.

Ik bestudeerd de wereld van de # , en de afkortingen, ik weet nu zelfs wat * voor en *, na een tekst betekend.

Ik zie BN' ers op een redelijk ordinaire manier reclame maken voor hun boeken of theater voorstellingen, en een groot aantal van hen die alles wat er positief over hun wordt gezegd 'retweeten'.

Een vreemd vogeltje vind ik dit fenomeen waar je in maximaal 140 tekens iets duidelijk kan maken aan je volgers, de oneliners vliegen je om de oren.

Wat vreemd wordt deze wereld toch als je je bedenkt dat een vogel bepaalt dat je niet langer mag lullen dan die 140 tekens.

Ik heb iets met vogels, al is het voor mij nog volkomen onduidelijk waarom ze bont gekleurd komen aanvliegen in periodes dat het niet goed gaat.

Ooit heb ik tijdens een therapeutische klei sessie een vogeltje geboetseerd, omdat de vraag was welk beest het beste bij je gevoel past, tja de vogel dus en de vlucht.

Ik associeer het beestje maar met het feit dat mijn hersenen een vlucht nemen die nogal eens bont gekleurd eindigde en mij op een plek kan brengen waar een mens liever niet komt, het psychiatrische ziekenhuis.

Inmiddels weet ik dat het beter voor mij is voorzorgsmaatregelen te nemen, ik voer ze dan maar even met wat witte pilletje om ze tevreden en op afstand te houden.

En dat kleine vreemde blauwe vogeltje?

Dat volg ik zijdelings, en bedenk mij dat er een aantal mensen die daar actief zijn voer voor de psychiater zijn. Sterker nog ik volg er één die psychiater is, hmmmm, ik kan u vertellen dat hij een hele vreemde vogel is.

Knap lastig

 Wat wilde ik ook al weer vertellen, o ja dat mensen als ik knap lastig zijn.

Hoezo? Heel simpel ga maar eens samenleven met een mens met wisselende stemmingen.

Onlangs sprak ik een lotgenoot die voor de zoveelste keer in korte tijd is opgenomen, hij heeft twee kinderen zijn vrouw staat er alleen voor.

Gisteren chatte ik met een andere lotgenoot, had hem al een tijdje niet gesproken, hij ligt in scheiding met zijn vrouw, ze trok het niet meer.

Mensen zoals ik zijn knap lastig om mee te leven daar kan mijn man over meepraten.

Gaab je ben weer druk, Gaab je praat weer te makkelijk over de dood, Gaab ik zie aan je ogen dat je onrustig bent.

Whow, bedenk ik mij als ik van mijn lotgenoot hoor dat zijn vrouw het bijltje er bij neer gooit en ik er ergens wel begrip voor kan opbrengen, het hebben van een aandoening zorgt ervoor dat je omgeving altijd alert is dat is mijn ervaring inmiddels,, fucking vermoeiend voor hen.

Leven doe je nu eenmaal niet alleen het is helaas zo dat je omgeving net zoveel last heeft van een ziekte als jijzelf.

Ooit heeft mijn verwarde brein besloten dat het beter is om mensen met deze aandoening maar op een eiland te zetten.

Nee eigenlijk twee eilanden, een manisch eiland en een depressief eiland, zodat je naargelang je stemming kan pendelen tussen de twee werelden die bij deze aandoening horen.

Mocht je even stabiel zijn dan mag je met verlof naar de normale wereld.

Kul natuurlijk, al is het niet geheel irreëel er zijn plekken in ons land waar mensen met een aandoening blijvend opgesloten zitten weliswaar niet op een eiland maar ergens in de bossen.

Knap lastig ja dat ben ik, niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn omgeving, vraag mij wel eens af hoelang mensen het nog met mij uithouden, en trouwens ook hoe lang ik het met mijzelf volhoud.

Mijn rariteiten circus heb ik de afgelopen jaren redelijk in de hand gekregen door reëel naar mijn gevoeligheid te leren kijken daardoor kan ik het redelijk af zonder medicijnen, maar dan nog.

Ik merk wel dat mijn 'systeem' zoals het genoemd wordt in de psychiatrie, maar gewoon je gezin en omgeving is in het Nederlands, met een regelmaat op zijn tenen loopt.

En nu hoor ik al een aantal mensen denken, slik dan medicijnen, doe het voor je omgeving.

Tja, dat zou kunnen waren het niet dat als ik dat doe mijn omgeving net zo min dan niet minder aan mij heeft.

Mijn werk kan ik dan wel vaarwel zeggen, het huishouden wordt een drama, ik ben dan zo afgevlakt dat liefde een woord is wat ik alleen in een woordenboek terug kan vinden.

Kortom het leven met een aandoening is knap lastig niet alleen voor mij maar ook voor mijn omgeving.

Knap dat ze kunnen omgaan met mijn last bedenk ik mij als ik naar de realiteit van andere in een soortgelijke situatie kijk.

Van rechts naar links

Net als elke gemiddelde Nederlander volg ik de politiek zijdelings,
iets intensiever als het tijd is om te kiezen.

Vroeg toen ik de stemgerechtigde leeftijd kreeg toog ik met mijn vader naar het stembureau, in de traditie van mijn familie stemde ik op de PVDA, ik was de derde generatie.

Op de kist van mijn grootvader prijkte een mooi bloemstuk die uitsluitend uit rode rozen bestond, het lint bevestigde dat dit een bijdrage van de PVDA was.

Mijn grootvader was een socialist in hart en nieren, hij was tijdens zijn leven actief voor de partij. 

Hij geloofde niet in een god maar in het feit dat de minder bedeelde en minder draagkrachtige op de hulp van de beter bedeelde medemens mocht rekenen.

Zijn geld ging niet in het zakje van de kerk op de zondag ochtend, hij gaf het aan zijn geloof als in een hogere belasting voor de mensen die het kunnen missen.

Mijn vader is zo opgevoed en ondanks het feit dat hij naar het rechtse Gooi verhuisde en ook een boven modaal inkomen heeft bleef hij trouw aan deze basis gedachte.

Het Gooi is een plek waar rechts de boventoon voert, niet zo vreemd het gemiddelde inkomen ligt landelijk gezien een stukje hoger.

Als er 'kinder' verkiezingen werden gehouden in de klas was ik de enige rode rakker.

Later toen ik mijn man leerde kennen, een best leuk salaris verdiende en een huis kocht besloot ik om van links naar rechts te verhuizen, mijn man komt uit een ondernemers gezin en drie maal raden waar hij op stemt, zijn visie begreep ik ook wel hij was een zoon van een hard werkende ondernemer die de last van werknemers op zich neemt.

Het is best makkelijk om te kiezen voor hetgeen waar jij zelf het meeste voordeel van hebt als je er hard voor werkt, en anders dan mijn vader die ondanks zijn inkomen en navenante arbeid toch blijft stemmen op de partij die meer overheeft voor een ieder, koos ik voor de weg van de minste weerstand of eerder de weg die mij het meest oplevert.

De eerste keer dat ik op rechts stemde voelde ik mijn opa zich omdraaien in zijn as, nee niet in zijn graf, hij is gecremeerd.

In gedachte verontschuldigde ik mij aan hem, sorry opa maar ik kan mij best vinden in de rechts liberale gedachte.

En dat kon ik ook tot vorig jaar, toen de bezuinigingen bekend werden.

Het huidige kabinet heeft besloten om vooral de onderkant van de huidige maatschappij nog verder uit te kleden, en pakt vooral de minst weerbare mensen aan.

Kort door de bocht wordt er besloten om mensen die tweede lijn GGZ zorg nodig hebben een eigen bijdrage te laten te betalen, het doet voorkomen dat deze zorg een luxe probleem is die je net zo makkelijk in de goedkopere eerste lijn kan 'uitvogelen'.

Dit kabinet vergeet even de groep mensen met een chronische aandoening die er niet om heeft gevraagd om in de tweede lijn zorg terecht te komen, ik spreek uit ervaring.

Ik ben niet anders dan een diabeet die een ziekte heeft gekregen waar ik niet om heb gevraagd, maar nee om de ziekte kosten voor een ieder betaalbaar te houden moet ik opeens 200 euro betalen om de medische zorg voor een ieder betaalbaar te houden?

Hoezo? is de GGZ klant iemand die voor zijn lol om deze zorg vraagt?

En is het zo dat deze relatief kleine groep, die over het algemeen weinig te besteden heeft, er voor kan zorgen door middel van een eigen bijdragen dat alle andere die een lichamelijke ziekte hebben niet in de buidel hoeven te tasten omdat een lichamelijke ziekte nu eenmaal meer geaccepteerd is dan een geestelijke ziekte?

Het is niet zo dat ik het niet kan betalen, ik kan het makkelijk betalen voor mij is het een keertje minder uit eten maar ik zie veel mensen die niet in deze luxe positie zitten en door een geestelijke ziekte de eindjes aan elkaar moeten knopen omdat ze niet als ik een man hebben die een goede baan heeft, en niet als ik in de gelukkige positie zitten dat ik ondanks de ziekte nog een aantal uur betaald kan werken.

Ik erger me dood aan de gemakzucht waarmee het huidige kabinet een geestesziekte als een luxe probleem ziet, dat er wat moet veranderen in de GGZ zorg daar ben ik het wel mee eens maar niet op deze manier, speel niet de man maar de bal.

Terwijl ik dit zit te typen zie ik via het nieuws dat het zeer waarschijnlijk is dat dit kabinet gaat vallen, de kans is groot dat er na de zomer nieuwe verkiezingen komen.

Ik geloof dat ik niet lang hoef na te denken, het rood dat in mijn roots ligt heeft zijn weg weer gevonden in mij.

Samen sociaal sterk zijn zodat een ieder mee kan komen in deze maatschappij op het niveau wat haalbaar is voor hem of haar.

Lea Bouwmeester van het PVDA kan rekenen op mijn voorkeurstem als er verkiezingen komen om haar inzet het afgelopen jaar, wat betreft haar poging om het besluit terug te draaien voor mensen die niet anders zijn dan mensen met welke chronische ziekte dan ook.

Daar heb ik als welvarend landgenoot geld voor over.

In moeilijke tijden moeten wij met z'n alle de last dragen en de mensen met meer zeker, daar mag geen uitzondering in zijn net zo goed als er geen uitzondering mag zijn al we praten over een chronische aandoening waar niemand voor kiest.

Mijn grootvader en vader hebben het goed gezien bedenk ik mij als ik door mijn tuin loop.
De rode rozenstruik loopt als enige uit te midden van de verdorde restanten van de overige rozen.
Het is de enige rozenstruik in mijn tuin die deze strenge winter heeft overleefd..........
Opa?

Lithium krullen

Ik sta mijn haar te borstelen voor de spiegel, mijn borstel gaat het eerste stuk makkelijk door mijn haar alleen bij het uiteinde gaat het moeizaam, daar zit een stuk weerbarstig kroeshaar.

Niet dat iemand dat ziet, ik draag mijn haar in een soort slordig knotje, of gooi er wax in om die krullen enigszins normaal er uit te laten zien.

Morgen gaat mijn laatste stukje lithium krulhaar eraf denk ik opgelucht, eindelijk.

Het heeft ruim twee jaar geduurd voordat het laatste stukje lithium gebruik uit mijn haar verdwijnt.

De pillen voorschrijver van de GGZ vergeet nogal eens de bijwerkingen van de medicijnen die ze voorschrijven te vermelden.

Natuurlijk is het zo dat je die zelf kan lezen in de bijsluiter, en dat doe ik tegenwoordig dan ook.

In het begin van het overmatige pillen festijn vertrouwde ik blind op wat de arts mij vertelde, neem deze pillen en het gaat beter, nooit werd er gesproken over de mogelijke bijwerkingen.

Ik nam de lange lijst met bijwerkingen vluchtig door en ging er vanuit dat dat wat de farmaceut als zelden en zeer zelden beschreef mijn deur voorbij zou gaan, not.

Ik blijf het vreemd vinden dat de GGZ medewerkers zo gemakkelijk over de bijwerkingen heen blijven stappen. 

Vraag ze maar eens hoeveel kilo je aankomt van de medicijnen die ze voorschrijven dan wordt er standaard gezegd dat het slechts 1 à 2 kilo is.

Als ik naar mijn eigen weegschaal keek, dan kon ik concluderen dat het gemiddeld 15 kilo was.

Mijn ervaring staat niet op zichzelf, ik hoor veel mensen die door psychofarmaca, minimaal 5 tot zelfs 25 kilo zijn aangekomen.

Nee hoor dat komt niet door de medicijnen, zei een SPV 'er ooit tegen mijn beste bipo vriendin, je moet gewoon op je eet patroon letten!

Als je lithium slikt houdt je vocht vast, niet zo vreemd, het is een zout.

Het overmatige vocht zit vooral rond de buikstreek, mijn normaal platte buik vertoonde een omvang als die van iemand die dagelijks een krat bier leeg drinkt, ik moest zelfs mijn broeken aanpassen aan deze voor mij onnatuurlijke taille maat.

Daarnaast kwamen langzaamaan andere manco's van het medicijn aan het licht, naast het trillen van mijn handen die er voor zorgde dat ik geen rechte lijn op papier kon zetten, laat staan mijn nagels lakken, ging in een bijna onzichtbaar tempo de vaten in mijn lichaam achteruit.

De kleine 'spatjes' die ik had overgehouden van mijn zwangerschap werden in een jaar tijd dikke kabels op mijn onderbeen.

Mijn huid werd één grote schilfer partij. 

Ik weet nog goed dat ik met schaamrood op de kaken een Marlies Dekker paste, zwart, die wit zag van mijn huid schilfers die de verkoopster er vanaf probeerde te vegen nadat bleek dat het model niet bij mij paste en het terug moest in het rek.

Het eelt onder mijn voeten nam bizarre proporties aan, wekelijks moest ik de schubben onder mijn voeten weg vijlen om er voor te zorgen dat het niet tot bloedens toe ging barsten.

En dan mijn haar, eigenlijk de minst erge bijwerking van dit medicijn dat duidelijk de vaten in je lichaam een eigen leven laten leiden.

De voor mij normale slag in mijn haar ging spontaan over in een kroeshaar die ik graag vergelijk met het krulhaar die de meeste mensen rond de schaamstreek kennen.

Ik bracht dit ter spraken bij de assistent psychiater die ik op dat moment had.

Nee hoor, je haar kan niet gaan krullen door deze medicijnen was haar antwoordt.

Nee het staat niet in de bijsluiter toch kwam ik meer mensen met deze ervaring tegen toen ik het eens ging googelen.

Het krullen van mijn haar stopte toen ik de lithium de deur uit gooide.

Mijn kapper die geen idee heeft van het feit dat ik medicijnen slikte viel het zelfs op.

Goh wat vreemd, zegt ze tijdens de knipbeurt een half jaar na het stoppen met dit medicijn,

je haar krult niet meer bij de wortel.

En krullen dat doet mijn haar al twee jaar niet meer, net als vroeger heb ik mijn normale slag weer terug.

De spataderen die verdwijnen niet meer helaas, die kan ik alleen weg laten halen door een ingreep als ik het echt zat ben.

Vind je het niet jammer dat je je krullen kwijt bent?, vraagt mijn beste vriendin met heel stijl haar.

O nee zeker niet, is mijn antwoordt,

ik werd gek van dat niet te temmen haar het wat net zo warrig was als ik mij voelde, geef mij maar de rustige golven die ik nu weer, en niet allen in mijn haar heb.

Geen groene vingers

 

Gadverdamme wat een zielige bedoeling is het toch, bedenk ik mij als ik mijn tuin in kijk.

De winter heeft hard toegeslagen.
De meerderheid van mijn planten hebben een zielige bruine kleur.

Shit ik moet er wat aan doen, maar weet nu al dat mijn poging om de tuin weer nieuw leven in te blazen van tijdelijke aard is.

Ik heb nu eenmaal geen groene vingers, bij het uitdelen van die dingen door moeder natuur stond ik duidelijk niet op te letten.

Het lukt mij maar niet om planten in leven te houden.

Dit is mijn eerste echte tuin sinds ik op mezelf woon, mijn studenten kamers hadden hooguit een balkon en ons vorige huis in de hoofdstad was een bovenwoning met twee lange smalle exemplaren.

De paar potten die ik daarop kwijt kon vulde ik elk jaar met eenjarige planten, dan wist ik in ieder geval zeker dat het niet aan mij lag als de plantjes in de herfst de geest gaven.

Een tuin, dat wilde we graag toen wij besloten een huis te kopen, in de stad zijn huizen met tuin schaars en behoorlijk prijzig, we besloten naar buiten te verhuizen.

Onze boot deden wij de deur uit, we kregen immers een huis met tuin, dat werd ons buiten die wij niet hadden in de hoofdstad, ons buiten daar was onze boot op het IJsselmeer.

Alles in en om het huis heb ik zelf ontworpen, de keuken (natuurlijk), de bar, de kastenwand en inloop kast in onze slaapkamer, de haard en dus ook de tuin.

Het was een hele uitdaging om een tuin te ontwerpen, daar had ik geen ervaring mee, interieur ontwerp wel.

Dagen lang heb ik schetsen gemaakt, het enige verschil met interieur ontwerp is dat je rekening moet houden met de zon ligging, ik heb een soort buiten huiskamer ontworpen met een grote tafel op een terras bij de gevel waar de ochtend zon is, en een gezellige zithoek achter in de tuin waar de middagzon staat, als de zon schijnt dan.

Ik wilde ook wat groen in de tuin, helemaal betegelen vond ik geen optie, dus maakte ik twee grote borders waarin ik het liefst alleen maar eetbare planten wilde hebben.

Samen met mijn vader, die wel groene vingers heeft, planten ik tussen de opnames die ik veelvuldig had destijds, de tuin vol met twee appelbomen, een vijgenboom, lavendel, buxus boompjes, hortensia's en veel kruiden planten.

De eerste twee jaar deed de tuin het prima, achteraf gezien komt dit waarschijnlijk omdat mijn vader regelmatig bij ons thuis was om samen met mijn moeder voor kindje te zorgen daar ik meer in het ziekenhuis was dan thuis.

Hij nam de zorg voor de tuin erbij, iets wat ik weer over moest nemen toen ik weer thuis kwam, en daar ging het fout.

Twee jaar heeft de tuin kunnen teren op de goed zorg die het in de beginjaren heeft gehad bedenk ik mij als ik langs mijn planten loop. 

Ik kijk omhoog, ik kijk liever naar de lucht die ik liever zie vanaf de boot die wij weer hebben.

Ik heb geen groene vingers en zal ze waarschijnlijk ook nooit krijgen, die van mij zijn blauw.

Zo blauw als het water waar ik het liefst op vaar.

Paas eitje zeilen

Zal ik even varen?, vraagt manlief als ik mij bedenk dat ze met 18 knopen wind heel stabiel vaart op het grootzeil alleen, ze tikt rustig de 6 knopen snelheid aan zonder fok aan de wind.

O, nee ik vind het prima om met mijn neus in de wind te staan, zeg ik.

Ik leg haar op koers naar onze thuishaven na een gezellig paasweekend in de eerste stads haven die wij vanuit onze thuishaven kunnen zien.

Man, wat kan ik genieten van de wind om mijn hoofd, het alleen maar bezig zijn met de elementen en je richten op zeil voering en graden die je wilt varen. Af en toe ontwijk je een ander schip maar gelukkig is het vrij koud en varen er niet zoveel boten.

De paas viel vroeg dit jaar de meeste mensen zijn nog druk aan het klussen, de mensen die wel klaar zijn hebben zich laten afschrikken door de weersvoorspelling, nat en koud er heerst een serene rust op het IJsselmeer.

Als we tussen de palen liggen en haar zorgvuldig hebben toegedekt trekken wij tevreden een biertje open, traditie.

Wat een heerlijke tocht, of tochtje was het eerder. Met koud weer moet je niet te ver willen besloten wij twee dagen daarvoor met onze beste zeil vrienden.

Wat voor een weer het ook wordt we gaan naar de haven!, daar waren wij het in de aanloop op de paasdagen met z'n alle over eens de week daarvoor toen wij de verjaardag van een van hun kinderen vierde op het land.

Het maakt niet uit of we in de thuishaven blijven liggen of naar een andere haven varen als het weer het toelaat, de zakken paaseieren gaan mee voor hun drie mannetjes en ons kindje, de paas die vieren wij op de boot.

Wij zijn wel wat gewend, met onze beste zeilvrienden maakte wij ca. 11 jaar geleden met kerst een zeiltocht, varend door het flinter dunne ijs verlieten wij de haven destijds.

Een aantal jaar later voeren wij naar Londen met onze drie jarige en hun 7 maanden oude eerste van drie, een nachtje door bikkelen was ook geen probleem in 26 uur voeren wij van Chatham Engeland, naar IJmuiden, 171,5 zeemijlen.

We proosten met vier man en vier kinderen de avond voor de paaszondag in het beste chinees restaurant van het IJsselmeer op het komende zeil seizoen.

Samen met zeilvriendin staan ik 's avonds op de trap van onze kajuit een sigaretje te roken in de buitenlucht. We maken plannen waar we de eieren gaan verstoppen de volgende ochtend, in het speeltuintje van de haven natuurlijk, dat is logisch.

Terwijl wij de tijd afspreken gluren wij in de kajuit van de buur boot, ze kwamen een paar uur na ons de haven binnenlopen en meerde af tegen onze boot.

Hoe laat vertrekken jullie?, vroeg de man, ik maak vaak de grap, om 6 uur 's ochtends! als men deze gebruikelijke vraag in een haven stelt waar je bootje aan bootje ligt.

In zeehavens is dit geen vreemd tijdstip als je vaart op getijden, op het IJsselmeer daarentegen vertrekt de gemiddelde zeiler niet voor tien uur in de ochtend.

O, niet vroeg, zeg ik als ik de suffe IJsselmeer grap inslik, eerst paaseieren zoeken met de kinderen.

Ze huilt, zegt zeilvriendin terwijl ze aan haar sigaretje trekt.

Ja verdomt, zeg ik, ik vond haar al zo moeilijk kijken toen ze aanlegde.

We kunnen het niet nalaten te blijven kijken, de man slaat beschermend een arm om haar heen de stille tranen maken plaats voor schokkende bewegingen als ze haar verdriet de vrije loop geeft, de vrouw is duidelijk van slag van iets.

Ik moet even terug denken aan de tijd dat het mis ging bij mij, ik had nog geen idee wat er aan de hand was maar kon spontaan in huilen uitbarsten om bijna niks, ik voelde die warme arm van manlief om mij heen toen ik uit het niets met een regelmaat net als deze vrouw zat te huilen in onze kajuit.

Wat zou ze hebben? vragen wij ons af, het is in ieder geval geen echtelijke ruzie dat is duidelijk hij troost haar. Liefdevol krabbelt hij haar in haar nek ze leunt wat meer naar hem toe.

Wat lief, ze houden in ieder geval van elkaar is onze conclusie.

Misschien heeft ze wel slecht nieuws gehad, is ze haar baan kwijt of ligt er iemand op sterven.

We zullen het nooit weten want de volgende dag als de paaseieren zijn gevonden door de kinderen is de buur boot al vertrokken.

Overal op onze boot vinden wij kleine paaseieren.

Heb jij dat gedaan?, vraag ik manlief die uitslapen even een hogere prioriteit heeft gegeven dan eieren zoeken met de kids.

Nee, ik was het niet.

Ik kijk naar de haven uitgang als ik besef dat het de buur boot is geweest die nog even voor vertrek ondanks het verdriet van de vorige avond onze boot als grap heeft voorzien van eitjes.

Misschien maakt het water meer los dan het land en hebben de buren bij het gloren van de ochtend hun verdriet aan de kant kunnen zetten om toch even het paasfeest te vieren met de boot naast hun.

Het is best koud dat biertje begin april, bedenk ik mij onder de kuiptent die wij gelukkig voor de bui op onze boot hebben kunnen zetten bij thuiskomst.

Ik stop mijn handen in de zakken van mijn zeil fleece en besef dat chocolade kan smelten, shit, het paasweekend is duidelijk ten einde, morgen mag mijn jack in de was.

Pasen, chocolade eieren en zeilen, mmmmmmmmmmmmmm, heerlijk.

Goud heerlijk

Joepie!, ze zijn er weer, mijn hart maakt een sprongetje.

Gulzig graai in de bak met het witte goud, als ik ze afweeg besef ik weer waarom het zo wordt genoemd.

Kolere, wat een godsvermogen!

Ik kan ze niet terug leggen, al bedenk ik mij dat als ik een paar weken wacht ik deze heerlijke witte jongens waarschijnlijk veel voordeliger kan krijgen.

Zoekend naar een excuus om dit exorbitante bedrag voor mijzelf te verantwoorden kan ik er gelukkig een vinden.

We gaan bijna nooit meer uit eten, vroeger voor de geboorte van kindje aten manlief en ik vrijwel elke week uit.

Regelmatig aten wij in het eetcafé om de hoek, waar elke dinsdagavond een Jazzband speelde.

In de weekenden op de boot aten wij eigenlijk altijd buiten de deur als wij niet in onze thuishaven lagen.

Nu doen wij dat lang niet meer zo vaak, de lol is er af en niet alleen omdat wij nu een kind hebben. Ik kan het geduld niet meer opbrengen om lang te wachten op een maaltijd die ik, arrogant gezegd, vaak net zo lekker zelf kan maken maar dan voor veel minder geld.

Als we tegenwoordig nog gaan uit eten dan doen we het goed, er zijn langs het IJsselmeer een paar restaurants waar we nog wel komen, o.a. De Admiraal in Enkhuizen en De Gasterij in Hindeloopen.

Een avondje eten in de Librije in Zwolle staat ook nog op mijn verlanglijstje.

Met veel plezier sta ik zelf achter de kachel, zoals ze dat in koks taal noemen.

Ik heb een knots van een keuken, niet vreemd natuurlijk ik zit in die handel en viel met namen op het huis waar wij nu wonen omdat het mogelijk was een keuken te plaatsen die aan al mijn wensen voldoet.

Als je een huis koopt dan maak je budgetten om het beoogde bedrag wat je leent van de bank niet te overschrijden.

De woon lust is geen lust meer als het de maandlast overschrijdt.

Alle budgetten moesten naar beneden bijgesteld worden, de badkamer werd iets minder lux, de kastenwand die ik heb laten timmeren simpelere en zo ook de haard die ik zelf heb ontworpen.

Op één ding werd niet bespaard en dat is mijn lievelingsplekje in het huis, de keuken.

Natuurlijk heb ik wel de nodige extra kortingen geregeld bij de leveranciers.

Wie appelen vaart, die appelen eet zal ik maar zeggen.

Het meest fantastische apparaat wat ik bezit is de stoomoven, hierin stoom ik in no time alles wat normaal in water in een pan de meerderheid van zijn smaak, vitamines en mineralen verliest.

Het is snel klaar en gezond eigenlijk een apparaat wat in ieders keuken thuis hoort, maar nog redelijk aan de prijs is.

Samen met kindje schil ik de witte stengels voorzichtig.

Gelukkig vindt mijn dochter het leuk om te helpen met koken.

Ik maak de borden op als mijn stoomoven na 4 minuten op 120 graden klaar is met het bereiden van de kostbare inhoud.

Asperges eten wij niet op de traditionele manier met ham en een botersaus, ik ben niet zo'n fan van varkensvlees en veel boter.

Ik maak asperges met gerookte zalm gekookte eieren en in olijfolie gebakken krieltjes, het sausje maak ik van yoghurt met een klein beetje mayonaise en verse tuinkruiden.

Het is genieten van die heerlijke specifieke smaak, ik waan mij even in een restaurant en bedenk mij dat dit een win win situatie is;

het prettige voldane gevoel wat ik krijg van koken en het feit dat ik geen dikke rekening hoef te betalen na de maaltijd.

Al met al heeft deze maaltijd mij ca. 16 euro gekost, daar heb je tegenwoordig nog geen hoofdgerecht voor één persoon voor in een redelijk bistro, nu eten wij met z'n drieën voor dit bedrag.

Mama, zegt kindje tijdens het eten, ik weet zeker dat er engelen bestaan!

Hoezo?

Nou, omdat er nu een op mijn tong piest!, zegt ze gretig als ze nog een hap neemt.

Je hebt gelijk schat, ze smaken goud heerlijk.

Working girl

Best een leuk ontwerpje wat ik heb gemaakt, denk ik als ik naar het beeldscherm tuur waar een riante keuken in perspectief mij aanstaart.

Zeg baas, zo noem ik hem nog steeds, is dit ok?

Goedkeurend kijkt hij over mijn schouder mee als ik door de ruimte klik, moderne techniek staat voor niks.

Ik kan mij nog herinneren dat ik aan de tekentafel met pen en inkt op kalk papier 1:20 een keuken ontwerp maakte.

Een perspectief tekende ik alleen op speciaal verzoek dat was namelijk bijna een dag werk.

Sinds het computertijdperk is het appeltje eitje, nog even en mijn klant loopt virtueel door zijn toekomstige keuken. We zijn al bezig met de voorbereidingen voor deze toekomst.

Mooi ontwerpt, zegt de baas, maar heb je de gewijzigde wensenlijst van de klant niet gezien?

Hij rommelt wat tussen de papieren, en vist een waslijst aan wensen eruit.

Als ik de lijst doorlees bedenk ik mij dat ik dit ontwerp vrijwel helemaal kan deleten.

Balen, en helemaal omdat ik dit ontwerp al uit mijn tenen heb geperst.

Ik zit in een ongemakkelijke periode, drukte thuis drukte op het werk 1+1= 3x nadenken waar ik mee bezig ben en of het wel verstandig is wat ik doe.

Neem je rust!, en slik die pillen, zegt manlief, als ik hem vertel dat ik weer vreemde dingen zie en moeite met concentreren heb.

Ja, ja zeg ik afwezig ik ben gisteren weer begonnen met die krengen, goed?

Ondertussen trek ik de stoomoven pan met rijst uit het apparaat.

Shit, zeg ik , als ik naar de droge korrels kijk, ik ben het water vergeten toe te voegen we eten over 20 minuten goed?

Manlief kijkt mij ernstig aan, je gaat morgen niet werken Gaab.

Niet werken!, ik ben niet gek!, of eigenlijk wel, en vooral op mijn werk!

Weer werken is het beste wat mij is overkomen nadat ik drie en een half jaar thuis heb gezeten omdat het UWV mij voor 100% heeft afgekeurd.

Mijn huidige baas is een oud collega waar ik ruim 5 jaar in het verleden met plezier mee heb gewerkt, tot het hoofdkantoor besloot de keuken afdeling af te stoten en wij allen opzoek gingen naar een andere baan.

Via onze oud directeur die nog contact houdt met een aantal van zijn oud werknemers, kwamen hij achter mijn gewijzigde adres en nodigde hij mij uit voor de opening van zijn nieuwe showroom.

Wil je weer voor mij komen werken, vroeg hij.

Je weet wat er met mij is gebeurd, ik ben waarschijnlijk niet meer in staat om hetgeen waar te maken wat jij van mij gewend bent, zeg ik ernstig.

Klopt, zegt hij, maar ik durf het wel aan met je.

Yeh, ik ga weer werken meld ik mijn omgeving, rustig aan begin ik met 12 uur in de week, deze week invulling geeft mij meer bevrediging dan het doelloos thuis zitten.

Toch is het helaas niet zo dat het altijd makkelijk is, helaas heb ik nog steeds periodes dat het minder gaat zoals nu.

Ik lig in mijn bed en over denk de afgelopen periode, druk op het werk, veel bezigheden in de privé sfeer, rommel in mijn hoofd.

De kassière die mij drie keer moet vragen of ik een bonus kaart heb en mij vreemd aankijkt, de vreemde beelden die ik zie, de borrel afgelopen zaterdag waar ik op een gegeven moment niet meer begreep waar mensen het over hadden, de fouten die ik in mijn werk maak die niet gebruikelijk zijn voor mij en ga zo maar door.

Gaab je gaat niet werken, spoken de woorden van manlief 's nachts door mijn hoofd.

Ik zet de knop om, hij heeft gelijk, niet ten kosten van alles doorgaan als het eigenlijk niet gaat.

Ik pak mijn telefoon als ik de volgende ochtend kindje van haar ontbijt heb voorzien.

Het gaat niet zo goed, slik weer pillen, kom vandaag niet w.s. donderdag wel.

Met pijn in mijn hart druk ik op het kopje verzenden naar de baas.

Tien minuten later krijg ik een berichtje terug,

OK, verstandig!, is zijn antwoordt.

Jezus wat heb ik het getroffen met deze werkgever, ik zou wensen dat een ieder met een aandoening op deze manier een begripvolle baas heeft, dan zou werken met een aandoening voor veel meer mensen mogelijk zijn dan nu het geval is.

Hockey meisjes op leeftijd.

Het team van kindje werd dit seizoen aangevuld met een nieuw meisje, ik raak in gesprek met de moeder.

In de tijd die zit tussen het verzamelen en de wedstrijd heb je toch niks beters te doen dan koffie drinken en een beetje sociaal kletsen met de overige ouders.

Ik vertel haar dat ik vroeger ook met veel plezier het spelletje speelde, en hoop dat mijn dochter daar net zoveel lol aan gaat beleven.

Het gaat met ups en downs bij kinderen op deze leeftijd, ik moet af en toe op mijn fanatieke tong bijten als mijn dochter de regenboog die ze ziet tijdens de wedstrijd veel interessanter vindt dan het feit dat de tegenstander er aankomt.

Hé wat leuk dat je hebt zelf ook hebt gespeeld, zegt de moeder van het nieuwe meisje, ik speel zelf bij de veteranen, wij komen altijd mensen tekort, als je zin hebt kan je meedoen.

Ik meld mij een week later bij de training, ik heb besloten dat als ik dan inval ik beter eerst even kan gaan trainen na tien jaar niet meer gespeeld te hebben.

Mijn hockey schoenen kan ik niet meer vinden, die zal mijn man wel weg hebben gegooid, mijn oude trouwe stick pluk ik uit de paraplubak.

Na het voorstel rondje grinniken de dames om mijn stick.

Uh, Gaab hout mag al jaren niet meer, senioren mogen alleen nog met kunststof sticks spelen.

Toch lukt het mij om met mijn bejaarde stick de bal hoog in de touwen te poeieren tijdens het afronden op het doel.

Zo!, zeggen de dames verbaasd, hoelang zei je dat je niet meer gespeeld hebt?

Ik had ze nog niet verteld dat ik op een redelijk niveau speelde vroeger.

Iedereen mag wisselen behalve Gaab, zegt de aanvoerster tijdens de bespreking van de tweede wedstrijd dat ik mee speel.

Fuck, denk ik, niet van mij verwachten dat ik een team kan dragen, ik ben niet echt jullie stabiele factor.

Ik heb niks verteld, niet over mijn gevoeligheid voor gek gedrag, en ergens knaagt het aan mij.

Uiteindelijk lijkt het mij gezonder om maar even een boekje open te doen.

Gaab is gek, en slik daar af en toe medicijnen voor, daar komt mijn verhaal op neer.

Op het moment dat ik het vertel slik ik inderdaad medicijnen om de dolheid in mijn hoofd te temperen, mijn hockey prestaties gaan navenant naar beneden dat is het nadeel.

Natuurlijk volgt de team tamtam, mede door het feit dat ik inmiddels facebook vrienden ben met de team genoten die een pagina hebben, en ik een link naar mijn blog op mijn pagina heb gezet.

Ik twijfelde nog toen ik de link maakte maar ben er achteraf blij mee.

Gaab ik heb je blog gelezen, jezus hé, wat heb jij allemaal mee gemaakt! Knap dat je er over schrijft dat stukje over je rode nagels, whow, dat is heftig!

Niemand behandelt mij als een zielig trutje in in het team.

Gaab, zegt de aanvoerder, het maakt niet uit waar je last van hebt, als het niet gaat laat het even weten.

Tijdens de wedstrijd ga ik even uit mijn dak tegen een tegenstander die door haar gebrek aan talent klacht over het feit dat ik met een brace speel en zij daar achter bleef hangen.

Ik hockey al jaren met dit apparaat! en jij bent de eerste die daar over klaagt!, dat zegt meer over jou kunde dan over mijn brace!

Gaab rustig!, roept onze laatste vrouw nuchter, je weet waar je last van hebt, laat het van je rug glijden.

Ik kijk haar aan en besef waar zij op doelt.

De hockey meisjes op leeftijd weten wat team sport is en verdiepen zich in hun team genoten omdat ze graag spelen met elkaar, en er niet voor schromen om elkaar met de neus op de feiten te drukken.

Mooi toch dat teamsporten denk ik nadat er meerdere meiden vragen of ik last heb van bijwerkingen van de medicijnen die ik op dat moment slik.

Uh, heb je dat niet gezien dan?