Working girl

Best een leuk ontwerpje wat ik heb gemaakt, denk ik als ik naar het beeldscherm tuur waar een riante keuken in perspectief mij aanstaart.

Zeg baas, zo noem ik hem nog steeds, is dit ok?

Goedkeurend kijkt hij over mijn schouder mee als ik door de ruimte klik, moderne techniek staat voor niks.

Ik kan mij nog herinneren dat ik aan de tekentafel met pen en inkt op kalk papier 1:20 een keuken ontwerp maakte.

Een perspectief tekende ik alleen op speciaal verzoek dat was namelijk bijna een dag werk.

Sinds het computertijdperk is het appeltje eitje, nog even en mijn klant loopt virtueel door zijn toekomstige keuken. We zijn al bezig met de voorbereidingen voor deze toekomst.

Mooi ontwerpt, zegt de baas, maar heb je de gewijzigde wensenlijst van de klant niet gezien?

Hij rommelt wat tussen de papieren, en vist een waslijst aan wensen eruit.

Als ik de lijst doorlees bedenk ik mij dat ik dit ontwerp vrijwel helemaal kan deleten.

Balen, en helemaal omdat ik dit ontwerp al uit mijn tenen heb geperst.

Ik zit in een ongemakkelijke periode, drukte thuis drukte op het werk 1+1= 3x nadenken waar ik mee bezig ben en of het wel verstandig is wat ik doe.

Neem je rust!, en slik die pillen, zegt manlief, als ik hem vertel dat ik weer vreemde dingen zie en moeite met concentreren heb.

Ja, ja zeg ik afwezig ik ben gisteren weer begonnen met die krengen, goed?

Ondertussen trek ik de stoomoven pan met rijst uit het apparaat.

Shit, zeg ik , als ik naar de droge korrels kijk, ik ben het water vergeten toe te voegen we eten over 20 minuten goed?

Manlief kijkt mij ernstig aan, je gaat morgen niet werken Gaab.

Niet werken!, ik ben niet gek!, of eigenlijk wel, en vooral op mijn werk!

Weer werken is het beste wat mij is overkomen nadat ik drie en een half jaar thuis heb gezeten omdat het UWV mij voor 100% heeft afgekeurd.

Mijn huidige baas is een oud collega waar ik ruim 5 jaar in het verleden met plezier mee heb gewerkt, tot het hoofdkantoor besloot de keuken afdeling af te stoten en wij allen opzoek gingen naar een andere baan.

Via onze oud directeur die nog contact houdt met een aantal van zijn oud werknemers, kwamen hij achter mijn gewijzigde adres en nodigde hij mij uit voor de opening van zijn nieuwe showroom.

Wil je weer voor mij komen werken, vroeg hij.

Je weet wat er met mij is gebeurd, ik ben waarschijnlijk niet meer in staat om hetgeen waar te maken wat jij van mij gewend bent, zeg ik ernstig.

Klopt, zegt hij, maar ik durf het wel aan met je.

Yeh, ik ga weer werken meld ik mijn omgeving, rustig aan begin ik met 12 uur in de week, deze week invulling geeft mij meer bevrediging dan het doelloos thuis zitten.

Toch is het helaas niet zo dat het altijd makkelijk is, helaas heb ik nog steeds periodes dat het minder gaat zoals nu.

Ik lig in mijn bed en over denk de afgelopen periode, druk op het werk, veel bezigheden in de privé sfeer, rommel in mijn hoofd.

De kassière die mij drie keer moet vragen of ik een bonus kaart heb en mij vreemd aankijkt, de vreemde beelden die ik zie, de borrel afgelopen zaterdag waar ik op een gegeven moment niet meer begreep waar mensen het over hadden, de fouten die ik in mijn werk maak die niet gebruikelijk zijn voor mij en ga zo maar door.

Gaab je gaat niet werken, spoken de woorden van manlief 's nachts door mijn hoofd.

Ik zet de knop om, hij heeft gelijk, niet ten kosten van alles doorgaan als het eigenlijk niet gaat.

Ik pak mijn telefoon als ik de volgende ochtend kindje van haar ontbijt heb voorzien.

Het gaat niet zo goed, slik weer pillen, kom vandaag niet w.s. donderdag wel.

Met pijn in mijn hart druk ik op het kopje verzenden naar de baas.

Tien minuten later krijg ik een berichtje terug,

OK, verstandig!, is zijn antwoordt.

Jezus wat heb ik het getroffen met deze werkgever, ik zou wensen dat een ieder met een aandoening op deze manier een begripvolle baas heeft, dan zou werken met een aandoening voor veel meer mensen mogelijk zijn dan nu het geval is.