Paas eitje zeilen

Zal ik even varen?, vraagt manlief als ik mij bedenk dat ze met 18 knopen wind heel stabiel vaart op het grootzeil alleen, ze tikt rustig de 6 knopen snelheid aan zonder fok aan de wind.

O, nee ik vind het prima om met mijn neus in de wind te staan, zeg ik.

Ik leg haar op koers naar onze thuishaven na een gezellig paasweekend in de eerste stads haven die wij vanuit onze thuishaven kunnen zien.

Man, wat kan ik genieten van de wind om mijn hoofd, het alleen maar bezig zijn met de elementen en je richten op zeil voering en graden die je wilt varen. Af en toe ontwijk je een ander schip maar gelukkig is het vrij koud en varen er niet zoveel boten.

De paas viel vroeg dit jaar de meeste mensen zijn nog druk aan het klussen, de mensen die wel klaar zijn hebben zich laten afschrikken door de weersvoorspelling, nat en koud er heerst een serene rust op het IJsselmeer.

Als we tussen de palen liggen en haar zorgvuldig hebben toegedekt trekken wij tevreden een biertje open, traditie.

Wat een heerlijke tocht, of tochtje was het eerder. Met koud weer moet je niet te ver willen besloten wij twee dagen daarvoor met onze beste zeil vrienden.

Wat voor een weer het ook wordt we gaan naar de haven!, daar waren wij het in de aanloop op de paasdagen met z'n alle over eens de week daarvoor toen wij de verjaardag van een van hun kinderen vierde op het land.

Het maakt niet uit of we in de thuishaven blijven liggen of naar een andere haven varen als het weer het toelaat, de zakken paaseieren gaan mee voor hun drie mannetjes en ons kindje, de paas die vieren wij op de boot.

Wij zijn wel wat gewend, met onze beste zeilvrienden maakte wij ca. 11 jaar geleden met kerst een zeiltocht, varend door het flinter dunne ijs verlieten wij de haven destijds.

Een aantal jaar later voeren wij naar Londen met onze drie jarige en hun 7 maanden oude eerste van drie, een nachtje door bikkelen was ook geen probleem in 26 uur voeren wij van Chatham Engeland, naar IJmuiden, 171,5 zeemijlen.

We proosten met vier man en vier kinderen de avond voor de paaszondag in het beste chinees restaurant van het IJsselmeer op het komende zeil seizoen.

Samen met zeilvriendin staan ik 's avonds op de trap van onze kajuit een sigaretje te roken in de buitenlucht. We maken plannen waar we de eieren gaan verstoppen de volgende ochtend, in het speeltuintje van de haven natuurlijk, dat is logisch.

Terwijl wij de tijd afspreken gluren wij in de kajuit van de buur boot, ze kwamen een paar uur na ons de haven binnenlopen en meerde af tegen onze boot.

Hoe laat vertrekken jullie?, vroeg de man, ik maak vaak de grap, om 6 uur 's ochtends! als men deze gebruikelijke vraag in een haven stelt waar je bootje aan bootje ligt.

In zeehavens is dit geen vreemd tijdstip als je vaart op getijden, op het IJsselmeer daarentegen vertrekt de gemiddelde zeiler niet voor tien uur in de ochtend.

O, niet vroeg, zeg ik als ik de suffe IJsselmeer grap inslik, eerst paaseieren zoeken met de kinderen.

Ze huilt, zegt zeilvriendin terwijl ze aan haar sigaretje trekt.

Ja verdomt, zeg ik, ik vond haar al zo moeilijk kijken toen ze aanlegde.

We kunnen het niet nalaten te blijven kijken, de man slaat beschermend een arm om haar heen de stille tranen maken plaats voor schokkende bewegingen als ze haar verdriet de vrije loop geeft, de vrouw is duidelijk van slag van iets.

Ik moet even terug denken aan de tijd dat het mis ging bij mij, ik had nog geen idee wat er aan de hand was maar kon spontaan in huilen uitbarsten om bijna niks, ik voelde die warme arm van manlief om mij heen toen ik uit het niets met een regelmaat net als deze vrouw zat te huilen in onze kajuit.

Wat zou ze hebben? vragen wij ons af, het is in ieder geval geen echtelijke ruzie dat is duidelijk hij troost haar. Liefdevol krabbelt hij haar in haar nek ze leunt wat meer naar hem toe.

Wat lief, ze houden in ieder geval van elkaar is onze conclusie.

Misschien heeft ze wel slecht nieuws gehad, is ze haar baan kwijt of ligt er iemand op sterven.

We zullen het nooit weten want de volgende dag als de paaseieren zijn gevonden door de kinderen is de buur boot al vertrokken.

Overal op onze boot vinden wij kleine paaseieren.

Heb jij dat gedaan?, vraag ik manlief die uitslapen even een hogere prioriteit heeft gegeven dan eieren zoeken met de kids.

Nee, ik was het niet.

Ik kijk naar de haven uitgang als ik besef dat het de buur boot is geweest die nog even voor vertrek ondanks het verdriet van de vorige avond onze boot als grap heeft voorzien van eitjes.

Misschien maakt het water meer los dan het land en hebben de buren bij het gloren van de ochtend hun verdriet aan de kant kunnen zetten om toch even het paasfeest te vieren met de boot naast hun.

Het is best koud dat biertje begin april, bedenk ik mij onder de kuiptent die wij gelukkig voor de bui op onze boot hebben kunnen zetten bij thuiskomst.

Ik stop mijn handen in de zakken van mijn zeil fleece en besef dat chocolade kan smelten, shit, het paasweekend is duidelijk ten einde, morgen mag mijn jack in de was.

Pasen, chocolade eieren en zeilen, mmmmmmmmmmmmmm, heerlijk.